Διαμάντια και τέρατα

Ο Αλέκος Φασιανός πρόσφερε πολιτισμό με τη ζωή του, αλλά και παρηγοριά με τον θάνατό του. Παρηγοριά ότι σε τούτη την πατρίδα υπάρχουν σε όλους τους χώρους –πνευματικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς, αθλητικούς, φυσικά και δημοσιογραφικούς– αξίες που συμβαδίζουν με το ήθος. Όπως υπάρχουν στους ίδιους χώρους και τα ακριβώς αντίθετα. Δεν συμβαίνει συχνά το ίδιο με όλους τους άξιους, τους ταλαντούχους, τους προικισμένους. Δεν συμβαίνει να νιώθουμε το ίδιο με όλους τους θανάτους ικανών, επιτυχημένων και κορυφαίων. 

Ο σπουδαίος εικαστικός μοίρασε χωρίς φειδώ την τέχνη του στον καμβά, αλλά και στο χαρτί χαρίζοντας σκίτσα του που έφτιαχνε στην στιγμή για φίλους, γνωστούς, αλλά και αγνώστους που έτυχε να τον συναντήσουν κάπου. Περιφρόνησε το χρήμα, δεν πουλούσε σε εκείνους που διαπίστωνε –ψυχανεμιζόταν– ότι ήθελαν έργα του για κομπασμό ή επένδυση. 

Ο θάνατος του Φασιανού μάς θύμισε ότι η Ελλάδα έχει και διαμάντια. Άλλοι θάνατοι μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι υπήρξαν αρπακτικά, ότι κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας τέρατα που πλούτισαν αναρριχόμενα με περίεργους τρόπους και ενίοτε πουλώντας ατόφιο, πούρο, λαϊκισμό και κατασκευασμένο ήθος. Και δεν μιλάμε μόνο για τον πολιτιστικό χώρο. Μιλάμε για όσους χώρους αναφέραμε πιο πάνω:  πνευματικούς, πολιτικούς, αθλητικούς, φυσικά ΚΑΙ  δημοσιογραφικούς.