«Να το δούμε, η Σώκου το έγραψε για “καλό”»

{...} Η Ροζίτα Σώκου μπορούσε εύκολα να πέσει στο πρώτο αμάρτημα της κινηματογραφικής κριτικής: στην παγίδα του σνομπισμού, όπου ο κριτικός γράφει για αυτόν και τους φίλους του (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) προσπαθώντας να ψαρώσει το ευρύτερο κοινό. Δεν το έκανε. Η Σώκου είχε την ικανότητα να κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο στις γνώσεις της. Να του απευθύνει τον λόγο σαν να είχαν τις ίδιες γνώσεις. Ετσι ο γυμνασιόπαις Αντώνης Πανούτσος ξεκινούσε από την Καλλίπολη Πειραιώς για να φτάσει στην Λαμπρινή με τρεις συγκοινωνίες για να δει τον «Λευκό Σεΐχη» του Φελίνι ή να γεμίζει τετράδια με τις ταινίες που έχει δει, όπου εκτός από τα ονόματα των ηθοποιών υπήρχε και το όνομα του σκηνοθέτη 

Σε ζωή 98 ετών και μια καριέρα 60 ετών, η Ροζίτα Σώκου υπήρξε πολλά πράγματα σε πολλούς ανθρώπους. Επαγγελματικά, για τους περισσότερους η αυστηρή αλλά ευγενική κριτικός στο τηλεοπτικό «Να η ευκαιρία». Για κάποιους όμως από εμάς που ενηλικιωθήκαμε τη δεκαετία του ’60, η Ροζίτα Σώκου ήταν η κινηματογραφική κριτικός που εμπιστευθήκαμε να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα – και ταινία. Εκείνη που τιμήθηκε με τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να δώσει αναγνώστης στον χώρο της. «Να το δούμε. Η Σώκου το έγραψε για “καλό”». 

** Απόσπασμα από άρθρο του Αντώνη Πανούτσου στο protagon.gr. Ολόκληρο εδώ.