Όταν μας μάζεψαν οι μανάδες...

Ήμουν πιτσιρίκι, πρώτες τάξεις Δημοτικού. Το Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 1973, διότι τότε πηγαίναμε και τα Σάββατα, η δασκάλα -η κυρία Βάσω Καρακάση (καλή της ώρα όπου κι αν είναι, είτε εν ζωή είτε όχι)- με σήκωσε για να πω προσευχή μέσα στην τάξη και να σχολάσουμε πρόωρα. Επικρατούσε, βλέπεις, ένας ψιλοπανικός, ενώ στο μεταξύ είχαν έρθει κι οι μαμάδες να μας μαζέψουν επειδή ακούγονταν διάφορα στις γειτονιές γι' αδέσποτες σφαίρες κ.λπ.

Ήταν δύο πράγματα που μου πήρε λίγο καιρό να τα χωνέψω. Γιατί ποτέ στα 12 χρόνια του σχολείου δεν είπα προσευχή (με κάποιο τρόπο πάντα το απέφευγα) και το «ατύχημα» έλαχε να συμβεί 17 Νοεμβρίου 1973. «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς...», τέτοια φάση. Πιο αντιηρωικό και ξενερουά δεν γινόταν! Και είπαμε, μικρός ήμουν, αλλά όχι τόσο χαζός ώστε να πείσω τον εαυτό μου ότι χάρη στη δική μου προσευχή δεν υπήρξαν περισσότερες ανθρώπινες απώλειες από τη Χούντα. 

Μετά, μαθαίνοντας τα γεγονότα, με κυρίευσε και δεύτερη... ξεφτίλα: οι άλλοι στο Πολυτεχνείο ήταν τετ α τετ με το τανκ, όμως δεν πήγε η μαμά τους να τους πάρει. Εμένα και τους συμμαθητές μου θα μας πετύχαινε η αδέσποτη στο σχολικό κτήριο του «Χαραλαμπόπουλου» στον Βύρωνα και πλάκωσαν οι μαμάδες κι οι γιαγιάδες να μας πάρουν;

Καθένας με τα τραύματά του λοιπόν...

Νίκος Σαρίδης
(Από το fb)