Η ολική επαναφορά –αν μπορείς να την πεις έτσι– έγινε χθες, απόγευμα Πέμπτης, 22 Ιουλίου: «Πήρα εξιτήριο, αλλά παραμένω στο νοσοκομείο μέχρι να πάω σε κέντρο αποκατάστασης», έγραψε στον τοίχο του που ξαναβρήκε τη φωνή.
Ο Στ. δεν είναι αρνητής –αντίθετα υπήρξε πολέμιος της στενοκεφαλιάς– αλλά ο ιός δεν του χαρίστηκε. Τον ταλαιπώρησε για κοντά τέσσερις μήνες, χώρια οι μέρες τής αποκατάστασης που θα ακολουθήσουν –όχι μόνο της σωματικής, αλλά ΚΑΙ της ψυχικής, όπου ο ιός χώνεται πιο βαθιά από το σώμα.
Αυτά προς όσους θέλουν να ξέρουν και δέχονται να καταλάβουν ότι αυτοί που μαστιγώθηκαν από την πανδημία, μπορούν να φανούν χρήσιμοι σαν τα δέντρα που θυσιάζονται υλοτομημένα για να ανοιχτούν αντιπυρικές ζώνες ώστε να σωθεί το δάσος. Προς εκείνους τους οποίους οι δύο ιστορίες μπορούν να συγκινήσουν, όπως χιλιάδες άλλες. Τους άλλους, τους ασυγκίνητους και «αδιάβροχους», δεν τους διαπερνά ούτε ψιλόβροχο ούτε καταιγίδα. Τσάμπα λόγια. Τσάμπα το διάβασαν, αν το διάβασαν, τούτο εδώ, το απαισιόδοξο και απελπισμένο κείμενο.
Διον. Βραϊμάκης