Δύο ανθρώπινες ιστορίες covid, αδιάφορες για ασυγκίνητους...

Ο φίλος μου ο Λ. (έχω ξαναγράψει εδώ) παιδεύτηκε δυο μήνες στο νοσοκομείο –μόνος, με όποια απόμακρη ολιγόλεπτη συντροφιά από εμάς, τους δικούς του, του πρόσφερε  το κινητό. Η covid τον διέλυσε σωματικά, τον καθήλωσε σε απόλυτη ακινησία, εκείνος πάλεψε, αλλά τελικά «εξάντλησε όλα τα αποθέματά του», όπως είπε ένας από τους γιατρούς του, και έφυγε για εκεί που όλοι είμαστε ή θα είμαστε ίσοι.

Ο Στ., παλιός συνάδελφος από τα μακρινά νεανικά πρώτα χρόνια τής δημοσιογραφίας (και αργότερα προπονητής και για δεκαετίες ψυχή ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομάδας τής Αθήνας) στις 8 Μαρτίου μάς ενημέρωσε ότι βρέθηκε θετικός στην covid-19 και «έτσι θα χαθώ από το fb, ελπίζω όχι για πολύ». Η ελπίδα του για «όχι πολύ» διαψεύστηκε. Οι μέρες περνούσαν και οι διαδικτυακός τοίχος του έμενε πάλλευκος, με την παγωνιά τής απειλητικής σιωπής που τρέφει την αγωνία. Ο φίλος είχε το κουράγιο να εμφανιστεί μετά από περίπου 80 ημέρες, στις 27 Ιουνίου, με ένα σύντομο μήνυμα για συμπαράσταση στην ερασιτεχνική ομάδα του. 

Η ολική επαναφορά –αν μπορείς να την πεις έτσι– έγινε χθες, απόγευμα Πέμπτης, 22 Ιουλίου: «Πήρα εξιτήριο, αλλά παραμένω στο νοσοκομείο μέχρι να πάω σε κέντρο αποκατάστασης», έγραψε στον τοίχο του που ξαναβρήκε τη φωνή.  

Ο Στ. δεν είναι αρνητής –αντίθετα υπήρξε πολέμιος της στενοκεφαλιάς– αλλά ο ιός δεν του χαρίστηκε. Τον ταλαιπώρησε για κοντά τέσσερις μήνες, χώρια οι μέρες τής αποκατάστασης που θα ακολουθήσουν –όχι μόνο της σωματικής, αλλά ΚΑΙ της ψυχικής, όπου ο ιός χώνεται πιο βαθιά από το σώμα.

Αυτά προς όσους θέλουν να ξέρουν και δέχονται να καταλάβουν ότι αυτοί που μαστιγώθηκαν από την πανδημία, μπορούν να φανούν χρήσιμοι σαν τα δέντρα που θυσιάζονται υλοτομημένα για να ανοιχτούν αντιπυρικές ζώνες ώστε να σωθεί το δάσος. Προς εκείνους τους οποίους οι δύο ιστορίες μπορούν να συγκινήσουν, όπως χιλιάδες άλλες. Τους άλλους, τους  ασυγκίνητους και «αδιάβροχους», δεν τους διαπερνά ούτε ψιλόβροχο ούτε καταιγίδα. Τσάμπα λόγια. Τσάμπα το διάβασαν, αν το διάβασαν, τούτο εδώ, το απαισιόδοξο και απελπισμένο κείμενο. 

Διον. Βραϊμάκης