- για τις τεράστιες γνώσεις του (και όχι μόνο τις αθλητικές, όχι μόνο τις ποδοσφαιρικές),
-για την ευθύτητα της κρίσης και το θάρρος της γνώμης του πάνω στις περιγραφές, χωρίς φόβο (και ας φώναζαν όσο ήθελαν πρόεδροι, μεγαλομέτοχοι, μεγαλοπολιτικοί, οπαδοί και αθλητές),
-για τον τρόπο που περιέγραφε (τον ανάγλυφο!) τους αγώνες και τα αγωνίσματα: και τα μάτια να έκλεινες είχες την εικόνα,
-και, περισσότερο, για την, κυριολεκτικά, αξεπέραστη φωνή του, που έγινε τραγούδι για να μας θυμίζει ότι αυτή η φωνή μας ενώνει μπροστά στις τηλεοπτικές εστίες και μας δονεί.
Μολονότι έχουν αναδειχτεί μετά από αυτόν σημαντικοί ή και σπουδαίοι αθλητικοί σχολιαστές, ο Γιάννης Διακογιάννης θα μείνει για πάντα μοναδικός και αξεπέραστος για έναν ακόμα λόγο: γιατί υπήρξε πιονέρος της ελληνικής τηλεόρασης και ιδιαίτερα στο αθλητικό της κομμάτι. Όταν η μικρή μαυρόασπρη οθόνη στην Ελλάδα μόλις ξετσούμιζε από το λίκνο της και πήγαινε με περπατούρα, εκείνος έτρεχε πολλά χρόνια μετά την εποχή του. Πώς να ξεπεραστεί ο άνθρωπος που έσπρωξε μπροστά τις αθλητικές μεταδόσεις, εκείνες που τις απολαμβάναμε έως τότε με τον όρο «σπίκερ» (ραδιοφώνου), και διαμόρφωσε αυτό που αργότερα θα το μαθαίναμε ως «σπορτκάστερ».
Σήμερα, η φωνή που μας ενώνει και μας δονεί συμπληρώνει 90 χρόνια ζωής. Μας το πληροφόρησε μια πολυδιάστατη δημοσιογραφική παρουσία, όχι μόνο τηλεοπτική: ο Νίκος Κατσαρός. Το έκανε με ανάρτησή του στο fb που συνοδεύεται από τη φωτογραφία που εικονογραφεί και το δικό μας θέμα. Είναι από Euro του 1988, στον αγώνα Ολλανδία- Αγγλία, 3-1.
Να έχει πολλά χρόνια ακόμα μπροστά του ο Γιάννης Διακογιάννης. Να μην τον ξεπεράσει ούτε ο χρόνος –όσο είναι δυνατόν. Να παραμείνει για πολύ ακόμα ζωντανός δημοσιογραφικός θρύλος.
Δ.Β.
(Η σελίδα του Harddog στο facebook είναι εδώ για «Μου αρέσει», αν φυσικά σας αρέσει, ή για «Ακολουθήστε»)