Όλοι οι χώροι έχουν τους
μεγάλους τους. Η
μουσική, ο
κινηματογράφος, η
πολιτική, η
ιστορία, η
φυσική, η
ιατρική… Όλοι, αλλά κανείς τον χωρίς αμφισβήτηση τον
κορυφαίο των
κορυφαίων, αυτόν
που ξεχωρίζει –έστω και ένα κεφάλι– από τους άλλους. Εκεί οι ψήφοι
μοιράζονται, σε πέντε, δέκα ή περισσότερους. Οι
εκτιμήσεις διαφέρουν, το στέμμα της απόλυτης αναγνώρισης διαχρονικά αιωρείται και
ψάχνει κόμη για να τοποθετηθεί.
Στο ποδόσφαιρο ο κορυφαίος των κορυφαίων όλων των εποχών, και με απόσταση, είναι ένας, το πολύ δύο:
Μαραντόνα και
Πελέ. Και επειδή ο δεύτερος δεν έζησε την εποχή τής τηλεόρασης, η κάλπη βγάζει
μονοκούκι έναν: Μαραντόνα! Ουδείς άλλος αναγνωρίστηκε από
τόσες δεκαετίες. Ουδείς μπορεί να υμνηθεί, να συζητηθεί, από τους σημερινούς
17ρηδες έως τους
80ρηδες. Ουδείς ενώνει τόσο έντονα τις γενεές.
Ο Μαραντόνα πέθανε, ο
μύθος του ποτέ. Και ας έκανε η «τρέλα» του τόσες
προσπάθειες να τον καταστρέψει.
