Το παράπονο (κι ο θυμός;) μιας ηθοποιού

«ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ, ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ, ΟΠΕΡΑΤΕΡ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΕΝΩ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ;» ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ (ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ) Η ΕΛΙΑ ΒΕΡΓΑΝΕΛΑΚΗ

Κάνουν ακρόαση για επαγγελματίες ηθοποιούς για να παίξουν σε ντοκιμαντέρ με θέμα «Πώς είναι να είσαι ηθοποιός στην
Ελλάδα του 2019» χωρίς να προσφέρουν ούτε ασφάλιση αλλά ούτε και αμοιβή. Ρε, είστε με τα καλά σας; Όντως; Αλήθεια; Λέω να μαζευτούμε να πάμε, να συζητήσουμε πώς είναι να πληρώνονται όλοι σε μια παραγωγή εκτός των ηθοποιών. Πώς είναι να πληρώνονται σκηνοθέτες, ηχολήπτες, οπερατέρ και διευθυντές παραγωγής, ενώ οι ηθοποιοί θα πρέπει να κάνουν τάμα για να πληρωθούν στο τετράμηνο αφού πάρουν 18 φορές τηλέφωνο τις εταιρείες παραγωγής και προσευχηθούν στην Παναγία την Γρηγορίτισσα..

Σε ένα διαφημιστικό που δούλευα πριν από τέσσερις μήνες, οπερατέρ που δούλευαν στο ίδιο πρότζεκτ απαίτησαν να πληρωθεί συνάδελφος που του χρωστούσε η εταιρεία παρόλο που δεν συμμετείχε στο γύρισμα, αλλιώς απείλησαν πως δεν θα παρουσιαστούν στο γύρισμα της επόμενης μέρας. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Επαγγελματίας ηθοποιός που συμφωνεί να παίζει άνευ πληρωμής εις βάρος όλων των άλλων που πασχίζουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους δεν είναι επαγγελματίας, δεν είναι ηθοποιός.

Παίξτε τσάμπα σε ταινίες φίλων σας, όχι όμως σε παραγωγές που βγάζουν κέρδος στις πλάτες μας, ενώ όλοι οι άλλοι που συμμετέχουν πληρώνονται. Δεν ζούμε με επιβράβευση, δεν πληρώνεται το ενοίκιο με εύσημα, δεν ξεχρεώνεται η ΔΕΗ με δόξα.
Φτου ξελευθερία για όλους! Αμήν!

Έλια Βεργανελάκη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ HARDDOG: Το κείμενο της ταλαντούχου και δραστήριας ηθοποιού (για την οποία έχουμε γράψει, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο της κριτικής για το Ροκ Στόρι της Λείας Βιτάλη, απ' όπου και οι δύο φωτογραφίες) δημοσιεύτηκε στο fb και αποτελεί μικρή, αλλά χαρακτηριστική και ευκρινή, εικόνα της κατάστασης που επικρατεί σε ένα μεγάλο μέρος του χώρου όπου εργάζονται και βιοπορίζονται οι ηθοποιοί: του Θεάτρου (έστω κι αν εδώ δεν αναφέρεται ιδιαίτερα σε αυτό) και του Σινεμά –κυρίως του μη εμπορικού. Δεκάδες παραστάσεις, αν όχι εκατοντάδες, ανεβαίνουν χωρίς απολαβές για τους ηθοποιούς ή με ελάχιστα οικονομικά οφέλη. Οι μισθοί σε αυτό το κομμάτι που προσπαθούμε να περιγράψουμε, είναι είδος εν ανεπαρκεία. Συνήθως υπάρχουν αμοιβές σε επίπεδο χαρτζιλικιού ή με ποσοστά, που λόγω των μικρών εισπράξεων είναι ελάχιστα. Ωστόσο, από την άλλη μεριά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, δεν υπάρχουν «αιμοτοπότες» εργοδότες για να αποδοθεί σε αυτούς η κατάσταση. Συνήθως υπάρχουν άνθρωποι του Θεάτρου ή του Κινηματογράφου (σε περιπτώσεις ταινιών όπου το εμπορικό κομμάτι δεν είναι στο επίκεντρο) που προσπαθούν να εκφράσουν δημιουργικά τις ανησυχίες τους και, μη έχοντας οικονομικές δυνατότητες, ελαχιστοποιούν τα έξοδα. Σωστό, λάθος, αυτή είναι η κατάσταση που αποτελεί αρρυθμία στον χώρο. Όπως αρρυθμία είναι το ανθρώπινο ποτάμι εκείνων που αποφοιτούν από τις πολλές σχολές υποκριτικής• ένα ποτάμι που εκβάλλει σε χώρο βαλτωμένο από την υπερπροσφορά εργαζομένων. Κι αυτό, πέρα από την αμισθί εργασία, έχει κι άλλες παρενέργειες, όπως είναι οι απίθανοι και απύθμενοι πειραματισμοί χωρίς νόημα που, δήθεν, απευθύνονται σε λίγους, αλλά ουσιαστικά είναι ψωνίστικα κατασκευάσματα, κάποιες φορές στα όρια της γελοιότητας (δείτε εδώ κάτι εξωφρενικό που παρακολουθήσαμε φέτος) τα οποία διώχνουν τον κόσμο από τις αίθουσες και, ας πούμε, δικαιώνουν την «απληρωσιά». Έτσι, λίγες έως ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις στο Θέατρο, και γενικότερα στις παραστατικές τέχνες, στις οποίες υπάρχουν κανονικοί μισθοί ή δώρα (για την απόλυτη εφαρμογή των συμβάσεων ουδείς λόγος) και, ακόμα, πιο λίγες εκείνες κατά τις οποίες πληρώνονται, όπως προβλέπεται και πρέπει, οι πρόβες –κάτι στο οποίο ανταποκρίνονται μετρημένοι στα δάχτυλα φερέγγυοι παραγωγοί. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε ότι το άλλοτε χρυσωρυχείο τής τηλεόρασης δεν βγάζει πια χρυσάφι. Βγάζει κάτι που είναι κοντά στο μάρμαρο και πιο κοντά στην νταμαρόπετρα: πολύ χαμηλές αμοιβές, καθυστερημένες πληρωμές και από τις αρχές της κρίσης πολλά φέσια που ξεκινούσαν από τα κανάλια, μετακυλίονταν στις εταιρείες παραγωγής και κατέληγαν σε ηθοποιούς και τεχνικούς. Γι’ αυτό αναφέραμε ότι τα όσα γράφει η Έλια είναι μια μόνο εικόνα (ζωντανή όμως) του σημερινού επαγγελματία (;) ηθοποιού. Τον οποίο οι καταστάσεις κάνουν συχνά χομπίστα. Θλιβερό, αλλά πραγματικό.

 @ Η σελίδα του Harddog στο facebook, για όσους θέλουν να δηλώσουν ότι τους αρέσει το μπλογκ και να το ακολουθούν, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ