Βαρίδια στο μυαλό και... Βορίδια

Κάτσε να σου πω λίγο πού είμαστε. Πάω σ΄ ένα μαγαζί με είδη σπορ, απ' αυτά τα πολύ μεγάλα, να χαζέψω τα παπούτσια και πιάνω την κουβέντα με την πωλήτρια. Της λέω πόσο εντυπωσιακά ελαφριά είναι τα σύγχρονα αθλητικά, πόσο άνετα, αναπνέουν, μπλα, μπλα, μπλα. «Θυμάμαι εκείνα τα απαίσια τα πάνβαρια δερμάτινα που φοράγαμε
παλιά. Και τα πληρώναμε κι ένα σκασμό λεφτά», μονολογώ.
Με κοιτάει....
 - Τι; ρωτάω.
- Ξέρετε, οι περισσότεροι
έρχονται και ζητάνε δερμάτινα, μου απαντάει. Και παραπονούνται που σχεδόν όλα είναι πλέον συνθετικά. Δεν τους αρέσει αυτό. Θέλουν δέρμα. Επίσης τους φαίνονται φτηνά και ούτε αυτό τους αρέσει, συμπληρώνει. Πώς γίνεται ένα ζευγάρι Αντίντας να κάνει 50 ευρώ, ρωτάνε. Μήπως είναι μαϊμου; Ιδιαίτερα για τα παιδιά, ζητάνε αυστηρά δερμάτινα. Τους λέμε ότι τα συνθετικά είναι πολύ πιο καλά, πιο σύγχρονα, αλλά δεν το πιστεύουν. 

Για τα παιδιά, φίλε, ζητάνε δερμάτινα... Για τα παιδιά που φοράνε τα αθλητικά όλη μέρα και το πόδι τους υποφέρει και σε έξι μήνες θέλουν καινούργιο ζευγάρι, ζητάνε επίμονα δερμάτινα παπούτσια. Για τους εαυτούς τους, θέλουν να πληρώσουν από κατοστάρικο και πάνω για ένα παπούτσι που φοράνε για να πάνε στο περίπτερο, άντε για καφέ. Και να είναι δερμάτινο.

Ο κόσμος πάει μπροστά κι εμείς είμαστε κάτι δεκαετίες πίσω. Εκεί είμαστε. Βαρίδια στο μυαλό, στην αισθητική, στις συνήθειες, παντού. Στα βαρίδια είμαστε. Και στα Βορίδια κατ' επέκταση. Μαζί πάνε αυτά. Στο φαίνεσθαι και στον επαρχιωτισμό μακράς διαρκείας. Ατελείωτης.

Μαρία Δεδούση