Τι σημαίνουν οι ουρές για τον Άδωνη

Ουρές σχηματίζονται από το πρωί στα σημεία όπου οι παραγωγοί λαϊκών αγορών μοιράζουν δωρεάν τα προϊόντα τους στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων κατά του σχεδίου νόμου, που προωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης. Υποθέτω ότι ο Άδωνις θα πει ότι όλοι αυτοί ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φτιάχνουν ουρές για να εκθέσουν τον κυβερνητικό έργο.
(Η φωτογραφία είναι παλιότερη) 

Bananas

Ο Φίλντιν Μέλις , ένας μοναχικός και αδέξιος Νεοϋρκέζος, ερωτεύεται τη Νάνσι, μια πολιτική ακτιβίστρια. Πηγαίνει σε πορείες και προσπαθεί με διάφορους τρόπους να την πείσει ότι αξίζει την αγάπη της, αλλά η Νάνσι τον απορρίπτει καθώς θέλει κάποιον με μεγαλύτερες ηγετικές ικανότητες.

Ο Φίλντιν πηγαίνει στο Σαν Μάρκος, ένα μικροσκοπικό κράτος της Λατινικής Αμερικής που κυβερνάται από έναν σκληρό δικτάτορα. Επικρατεί αναταραχή, ο Φίλντιν τάσσεται στο πλευρό των ανταρτών και καταφέρνει τελικά να γίνει πρόεδρος της χώρας.
 Όταν επιστρέφει στις Η.Π.Α. για να κλείσει κάποιες εμπορικές συμφωνίες, ξανασυναντά τη Νάνσι, η οποία αυτή τη φορά τον ερωτεύεται. (Από το www.moviereviews.gr)

Αγώνας πείνας με αντίπαλο τη σκούπα του οδοκαθαριστή

Η απεργία στις λαϊκές αγορές είναι πλήγμα. Όχι τόσο για τους καταναλωτές προϊόντων που πληρώνουν, όσο για τους καταναλωτές σκουπιδιών που δεν πληρώνουν. Δεν έχει γίνει – αλλά θα άξιζε – μια έρευνα για το πόσο άποροι, ανέστιοι και νεόπτωχοι σιτίζονται από ό,τι πετιέται στη λήξη της λαϊκής αγοράς από τους πάγκους. Πόσοι τόνοι καθημερινά από χτυπημένα φρούτα, μαραμένα λαχανικά και ό,τι απόμεινε από άπειρα, αλλεπάλληλα ξεδιαλέγματα μιας ολόκληρης μέρας, πάνε σε τσάντες ανήμπορων.
Και πριν μπουν τα απορριμματοφόρα για να καθαρίσουν του δρόμο γίνεται αγώνας δρόμου από τους… πεινώντας και διψώντες να προλάβουν.
Με αντίπαλο τη σκούπα τού οδοκαθαριστή. Και με εχθρό τη ρόδα του σκουπιδιάρικου που καταπίνει τα άχρηστα. Ασ’ την κάτω τη ντομάτα, είναι δική μου. Ποιος σου είπε ότι είναι σάπια. Πού το βλέπεις, χορτασμένε;

Επιστροφή στον θρόνο!

Ο Παναθηναϊκός είναι εδώ! Όχι απλά Κυπελλούχος Ελλάδος, αλλά απόλυτος θριαμβευτής με μια πέρα για πέρα ΠΕΙΣΤΙΚΗ εμφάνιση που έδειξε ότι η ομάδα δεν επέστρεψε μόνο στον μοναδικό ρόλο που της αρμόζει –αυτόν της πρωταγωνίστριας- αλλά είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΤΟΙΜΗ για ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες. Η ολική επαναφορά του τριφυλλιού έγινε με τον πλέον ΕΜΦΑΤΙΚΟ τρόπο. Με καθαρό, αντρίκειο, επιθετικό, ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες. +/- Δείτε τη συνέχεια

Και μ΄ ένα σκορ που όχι μόνο δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο για αμφισβητήσεις, αλλά ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, σε όλο της το μέγεθος, και τη δυναμική αυτής της ομάδας. Ας μη ξεχνάμε πως κόντρα στους δυο σοβαρότερους ανταγωνιστές του εντός συνόρων, ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αναστασίου και του Νίκου Νταμπίζα, σκόραρε επτά τέρματα (τρία με Ολυμπιακό μέσα στο «Καραϊσκάκη» και τέσσερα κόντρα στον ΠΑΟΚ) και δέχτηκε μόλις ένα.Κι αυτό από το σημείο του πέναλτι!

Οι φίλοι του τριφυλλιού έχουν κάθε λόγο να ονειρεύονται από χθες το βράδυ. Όταν τα πιτσιρίκια του Γιάννη Αναστασίου δεν λυγίζουν ψυχολογικά από το βάρος ενός τελικού, όταν δείχνουν απίστευτη ωριμότητα και συγκέντρωση λες κι έχουν εμπειρία χρόνων στα πόδια τους, όταν το ταλέντο και το πάθος ξεχειλίζουν, ένα είναι βέβαιο: Τα καλύτερα, τα... σεντονάτα, έρχονται!

Κάτι ακόμη: Η αναγέννηση του τριφυλλιού έχει αρκετές υπογραφές –του προέδρου, του προπονητή, του τεχνικού διευθυντή. Η πιο μεγάλη υπογραφή, όμως, βρίσκεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Λέγεται Μάρκους Μπεργκ. Δεν είναι μόνο τα τρία γκολ που πέτυχε ο σύγχρονος Βαζέχα του Παναθηναϊκού στον τελικό, δεν είναι η τεράστια κλάση του (μακράν ο κορυφαίος φορ του φετινού πρωταθλήματος), πάνω από όλα είναι το γεγονός πως μοιάζει να ΕΚΤΙΜΑ απόλυτα την ευκαιρία που του δόθηκε να ξαναγεννηθεί ποδοσφαιρικά στην Ελλάδα. Γι΄ αυτό και θα πρέπει ΧΘΕΣ ο Παναθηναϊκός να αποφασίσει πως ο Σουηδός θα είναι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο θα χτιστεί η νέα πράσινη εποχή.

Γιάννης Μηνδρινός 

(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Κυριακής)

Κλειδώστε τον Μπεργκ (και πετάξτε το κλειδί...)

Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΟ, Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΙΔΗ

Ο Μπεργκ είναι ακόμα εδώ; Τουλάχιστον ως χθες βράδυ ήταν, γιατί από σήμερα το όνομά του πιθανότατα θα ταξιδεύει με τις λίστες των ατζέντηδων! Ο Μπεργκ είναι η κεντρική κολώνα του φετινού Παναθηναϊκού και μαζί ο θεμελιωτής της σπουδαίας νίκης στον μεγάλο τελικό με τον ΠΑΟΚ. Το 4-1 στο ΟΑΚΑ είναι η πιο καθαρή νίκη στους τελευταίους τελικούς Κυπέλλου. Με μεγάλο σκορ, με ελάχιστο άγχος, με καλό ποδόσφαιρο. Χωρίς φωνές αγανάκτησης στα αποδυτήρια, χωρίς διαιτητικές αβλεψίες και τυφλώσεις των βοηθών, χωρίς ψυχολογικό καταναγκασμό στον αντίπαλο. +/- Δείτε τη συνέχεια

Μια νίκη που χωρίς υπερβολή μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική. Γιατί φέρνει τη δικαίωση της ανεπανάληπτης προσπάθειας να αναστυλωθεί η μεγάλη ομάδα του Τριφυλλιού τη στιγμή που κατάρρεε. Και ακόμα:

* Γιατί δικαιώνει τα παιδιά που δούλεψαν σκληρά για να φτάσουν στο χθεσινό επίτευγμα.
* Γιατί επιβραβεύει το τόλμημα του Αλαφούζου, δηλαδή μια κίνηση που έμοιαζε απονενοημένη – σαν μια προσπάθεια που έδινε παράταση στην πτώση και τίποτε άλλο.
* Γιατί σφραγίζει τη μεθοδική δουλειά τού Αναστασίου και των ανθρώπων που τον πλαισιώνουν.

Ο χθεσινός Παναθηναϊκός αμφισβητήθηκε μόνο στο τελευταίο 10λεπτο, το πολύ 15λεπτο, του πρώτου ημιχρόνου όταν ο αναιμικός, ο ημιθανής ΠΑΟΚ της έναρξης, άρχισε να ανεβαίνει. Στο 30΄ έδειξε ότι έχει παλμό. Στο 35΄ ότι μπορεί να ζήσει και να διεκδικήσει πάλι αυτό που πολλές φορές έχει κάνει: την ανατροπή.

Εκεί ακριβώς, στην έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, μίλησε πάλι ο παικταράς. Αν το τρίτο γκολ του Μπεργκ (και τέταρτο του Παναθηναϊκού) ήταν για σεμινάριο υψηλού επιπέδου, το δεύτερο πρέπει να αποτυπωθεί σε DVD και να γίνεται μάθημα σε παίκτες, προπονητές και… τερματοφύλακες. Να το δείχνουν ξανά και ξανά: έτσι σήκωσε το κεφάλι για να δει δήθεν τους συμπαίκτες που (επίσης δήθεν) θα τροφοδοτούσε, έτσι έκανε τον Γλύκο να κινηθεί μισό βήμα από την εστία του προ τους άλλους επιθετικούς, έτσι κεραυνοβόλησε περνώντας την μπάλα από το μάτι της βελόνας στην κλειστή γωνία. Υπέροχο και ευφυές!

Εκεί είναι που λες ότι ο Παναθηναϊκός έχει τον καλύτερο παίκτη του φετινού πρωταθλήματος στο ΣΥΝΟΛΟ της περιόδου. Και εκεί φοβάσαι ότι αυτός ο παίκτης θα χαθεί αύριο αν σήμερα δεν… τον κλειδώσεις σε ένα δωμάτιο, αν δεν πετάξεις το κλειδί στη θάλασσα και αν δεν απαγορεύσεις στους κλειδαράδες να πλησιάσουν!

Απέναντι σε αυτόν τον ΣΟΒΑΡΟ Παναθηναϊκό του θριάμβου και της απόλαυσης παρατάχθηκε ο γνωστός εκτός Βορείου Ελλάδος ΠΑΟΚ. Φοβισμένος, ανήμπορος να αντιδράσει ακόμα και όταν το πέναλτι τον έβαλε κάπως στο παιχνίδι. Ένας ΠΑΟΚ που ήρθε με μεγάλα λόγια για πριμ και με υπερφίαλες δηλώσεις Σαββίδη, ακόμα και λίγο πριν από το ματς, ότι «θα το πάρουμε εκατό τοις εκατό».

Αλλά έτσι δεν γίνονται οι μεγάλες ομάδες σαν και αυτή που θέλει ο κόσμος του ΠΑΟΚ με τη υγιή συμπεριφορά. Και όχι αυτός που σηκώνει (δήθεν αλληγορικά) πανό ενθουσιασμού για την «πιο μεγάλη μετακίνηση ναρκωτικών στην Ελλάδα»

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής)

Η μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών!

Το πανό φιγουράρει από νωρίς στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Προσπαθείς να του βρεις χιούμορ, αλλά το μόνο που συναντάς στον πάτο της λογικής είναι ξεδιαντροπιά. Και απέραντο θράσος. Καμιά ελπίδα! 

Πλούσιοι και φτωχοί

Φτάσαμε, λοιπόν, στη μέρα που από τον Ολυμπιακό ξέφυγε κάτι ολόκληρο (και όχι μικρές μερίδες από διεκδικήσεις ρεκόρ ή αήττητων σερί) και έμεινε διαθέσιμο να το διεκδικήσουν οι επόμενοι της κούρσας. Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν απόψε στέμμα. Που θα είναι πολύτιμο για το Τριφύλλι, μια ένεση αυτοπεποίθησης για τη συνέχεια που προσδοκά. Και απαραίτητο για τον ΠΑΟΚ που θέλει να ομορφύνει μια χρονιά γεμάτη από ασχήμιες – και όχι μόνο αγωνιστικές. Ο Δικέφαλος δεν έκανε στο πρωτάθλημα την υπέρβαση, δεν γκρέμισε από την κορυφή τον Ολυμπιακό – όπως ήθελε και σχεδόν προανήγγειλε –, δεν μπήκε καν στα πλέι οφ με διαφορά ασφαλείας, όπως διαφαινόταν πριν αρχίσει το σερί με τις εκτός έδρας ήττες. Και, ακόμα, στη Σούπερ Λίγκ δεν ανέτρεψε τη θεωρία ότι τα Τέμπη είναι η τελευταία γραμμή οπισθοχώρησης πριν παραδοθεί σχεδόν πάντα αμαχητί στον Νότο. +/- Δείτε τη συνέχεια

Ο σημερινός τελικός είναι από αυτούς που όχι μόνο χαρακτηρίζονται αλλά είναι στην ουσία μεγάλοι. 

• Γιατί και τα δυο ονόματα είναι γίγαντες.
• Γιατί ξαναβρίσκονται αντιμέτωποι δυο αθλητικοί πόλοι της χώρας με τη μαζικότερη δημοφιλία τού ποδοσφαίρου: Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Και μαζί είναι ένας αγώνας με παραδοξότητες. Παράδοξος τελικός επειδή τόσα μέτρα παίρνονται σε τόσο μεγάλη γεωγραφική έκταση – σχεδόν στη μισή ραχοκοκαλιά της Ελλάδας από Βορρά προς Νότο. Παράδοξος και επειδή είναι ένας αγώνας πλούσιων και φτωχών. Όπου στην πλευρά των φτωχών είναι – για σκέψου! – ο Παναθηναϊκός. Και στην όχθη των πλουσίων μια ομάδα που πριν από τον Ιβάν Σαββίδη κρεμόταν στο προσχηματικό ενδιαφέρον υποτιθέμενων σωτήρων που θα την αγόραζαν, θα την ξελάσπωναν, θα την ξεχρέωναν. Θα…

Υστερόγραφο: Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου δεν είναι ποτέ μακρινό γεγονός – και ας μη συμβαίνει στη χώρα σου. Ο Τίτο Βιλανόβα έφυγε από τη ζωή στην πιο δημιουργική ηλικία. Λίγα χρόνια αφότου η ζωή και η τύχη τού χαμογέλασαν δίνοντάς του κορυφαίο πόστο σε μια κορυφαία ομάδα: την Μπαρτσελόνα. Από τους τυχερούς πέρασε με άλμα δίχως επιστροφή στους άτυχους του Κόσμου.

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου)

Χτύπα τα πόδια τσίφτισσα, τσιγγάνα τουρκογύφτισσα

Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, Η ΣΑΜΠΙΧΑ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ, Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ,  Ο ΟΤΣΑΛΑΝ, ΟΙ... ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΟΥΡΚΟΓΕΝΗΣ ΠΟΔΟ- ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ 10ΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '70 

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΙΔΗΣ 

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές μετράει, υποτίθεται, ο λόγος της τοπικής κοινωνίας. Εντούτοις στην περίπτωση εκείνου του απίθανου υποψήφιου περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, του Θεόδωρου Καρυπίδη, τα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ τον έκοψαν, παρά το σκούξιμο της τοπικής οργάνωσης. Αντίθετα, στις ευρωεκλογές, όπου για το ψηφοδέλτιο αποφασίζουν εξαρχής, υποτίθεται, τα κεντρικά, επικράτησε το βέτο της τοπικής κοινωνίας και μην την είδατε την Σαμπιχά Σουλεϊμάν! Το λες και ροκ...

Πιο ροκ, βέβαια, στα όρια του τρολ, είναι οι άλλοι, οι «θρακολόγοι» της αντίπερα όχθης. Που ανήγαγαν την Σαμπιχά σε «νέα Μπουμπουλίνα». Μεταξύ αυτών, ο Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή θαυμαστής του Σαμαρά και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο φαν του «Ποταμιού», Θεόδωρος Πάγκαλος, που μπορεί, όμως, και να του ξεφύγει το χέρι και να ψηφίσει καμιά «Ελιά», καθ’ ότι οι εκλογές διεξάγονται Κυριακή, ημέρα καθ’ ην ο γίγας είναι free! Κατηγόρησε, που λέτε, τον Τσίπρα ότι έσκυψε το κεφάλι στον Ερντογάν. +/- Δείτε τη συνέχεια

Ναι, άλλος Πάγκαλος ήταν εκείνος που παρέδωσε τον Οτσαλάν σε βελούδινο κουτάκι και με κόκκινη κορδελίτσα! Προσυπέγραψε δε τις παγκαλικές αιτιάσεις ο Τζήμερος, το όνομα – trademark της αγλαής πολιτικολογίας. Ο οποίος αγαπά τους Ρομά, αρκεί να μην κατοικοεδρεύουν στη γειτονιά του, πίσω από το Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι (σόρι, πρόεδρε, αλλά scripta manent…). Αλίμονό μας, δηλαδή, εάν ο Πάγκαλος, ο Τζήμερος, ο Μουρούτης και το υπόλοιπο άλας της θρακολογίας μωρανθή. Χαθήκαμε!

Κάργα ροκ είναι και η ίδια η «νέα Μπουμπουλίνα», που την έφαγε το παράπονο και το… τουρκικό προξενείο, σε σημείο να γράψει στην ανακοίνωσής τη ότι «οι μισοί κάτοικοι του χωριού μας, που ευρίσκεται στην Ξάνθη πριν από την προσάρτηση της Θράκης στην Ελλάδα...». Όχι απελευθέρωση της Θράκης, αλλά προσάρτηση!... Το πέρασαν στο ντούκου οι όψιμοι πατερούληδες των μουσουλμάνων αθιγγάνων• ανθυπολεπτομέρεια, ο σκοπός να βληθεί ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ αγιάζει τα πάντα…

Με την ευκαιρία, σύντροφοι της Κουμουνδούρου, θέλω αυτόγραφο, διότι πάνω που μου έχει κοπεί η ανάσα από τ’ ακροβατικά σας, στο τέλος –ω του θαύματος!- παίρνετε τη σωστή απόφαση. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο… Και θα ήταν ακόμα πιο χαρντ το ροκ, εάν η Σαμπιχά κατήγγειλε και τον γεννημένο στην Ξάνθη Μάνο Χατζηδάκι. Που τόλμησε κι έντυσε με στίχους το «χτύπα τα πόδια τσίφτισσα, τσιγγάνα τουρκογύφτισσα». Διότι, τουρκογύφτισσες ουδέποτε υπήρχαν σ’ ετούτη τη χώρα, ούτε στο χωριό της Σαμπιχά, το Δροσερό, ούτε… πουθενά, παρά μόνο στη φαντασία του αείμνηστου μουσουργού…

Η μεγαλύτερη ροκιά, όμως, θα ήταν άλλη: να επέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιον Αφρικανό. Ναι, μην ξαφνιάζεστε, στην αδρομερή ανθρωπολογική κατηγοριοποίηση των μειονοτικών της Ξάνθης, υπάρχουν και τέτοιοι. Τους έφερε τον 19ο αιώνα από το Σουδάν ο Καβαλιώτης Μεχμέτ Αλί Πασά, προκειμένου να δουλέψουν στα τσιφλίκια του. Αργότερα, με τις ανταλλαγές της συνθήκη της Λοζάνης, δεν είχαν τι να τους κάνουν και τους άφησαν εκεί, για να… ασπρίσουν με τον καιρό (με τους μικτούς γάμους). Μέχρι που πριν από μερικά χρόνια σουδανοί φοιτητές στη Θεσσαλονίκη επισκέφτηκαν τα μέρη της συγκεκριμένης –μικρής- «υπομειονότητας», στα χωριά Άβατο, Κατράμιο (δεν είναι τυχαία η ονομασία) κ.λπ. Έριξαν και την ιδέα για σουδανικό προξενείο στην Ξάνθη!

Φαντάσου τι είχε να γίνει, λοιπόν, έτσι κι έβαζε ο Τσίπρας κάναν τέτοιο υποψήφιο… Της πουτάνας το μαγκάλι! (Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά μικρό το κακό. Δεν τσαλακώσαμε δα και τα καλοσιδερωμένα στερεότυπα, δεν είπαμε ότι οι πιθανότητες να βρεις μουσουλμάνο στη Θράκη με ατόφια ελληνική συνείδηση είναι κατά τι περισσότερες από το να πετύχεις παρθένα σε pole dancing στριπτιζάδικου!). Να έβγαιναν και τα χρυσαύγουλα, που διαλαλούν ότι Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι, και να ούρλιαζαν ότι ο σοκολατένιος Χουσεΐν και η σοκολατένια Εμέλ είναι απόγονοι του Λεωνίδα και κακώς πάνε να τους προσεταιριστούν οι «βρωμότουρκοι»!

Για να μη σας πω ότι μπορεί η «θρακολογία» να έξυνε και τίποτα παλιές πληγές: ότι πιθανώς ο εξ Αβάτου Άγγελος Παυλακάκης, ο κοντοπίθαρος λευκός που είχε πάρει το χρυσό στο σπριντ από τους μαύρους, μικρός να έκανε προπόνηση με… Σουδανούς και γι’ αυτό δεν πιανόταν με τίποτα! Δαίδαλος…

Κι επειδή σκοπός μου δεν είναι ν’ αντιπαλέψω τις αγκυλώσεις που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις ή να τα βάλει με τον εθνικισμό που αναβλύζει από τα φρέατα του ελληνικού κράτους κι αρδεύει μεγάλες κομματικές εκτάσεις, αλλά να ροκάρω κι εγώ, επέλεξα ως συνοδευτική του κειμένου μία ρετρό φωτογραφία της… εθνικής Βραζιλίας. Ο όρθιος αριστερά έγραψε Ιστορία με το παρατσούκλι «Πελέ». Στην πραγματικότητα ονομάζεται Νετζμή Αχμέτογλου («Πελέ» για τους Ξανθιώτες), παίκτης του ΑΟ Ξάνθης στη δεκαετία του ’70, στη Β’ Εθνική. Και η ομάδα της φωτογραφίας δεν είναι η Βραζιλία, αλλά η Τουρκική Ένωση Ξάνθης, η οποία κάποτε έπαιζε κανονικά ποδόσφαιρο και δεν έτρεχε τίποτα… Νιώθετε ότι χάνεται η μπάλα; Μην το παίρνετε προσωπικά. Συμβαίνει αυτό στα πολύ σύνθετα θέματα…

Η διαλυμένη καρέκλα του ΔΟΛ

Στις περιόδους που ο Νίκος Θρασυβούλου δεν είναι αναγκασμένος να καλεί στις μουσικές εκπομπές του στον Vima FM την κυρία Μανωλίδου (του Αδώνιδος βεβαίως, βεβαίως), αγγίζει το τέλειο. Όπως το άγγιξε το Μεγάλο Σάββατο με προσκεκλημένο έναν μεγάλο στιχουργό και ποιητή: τον Μάνο Ελευθερίου. Δεινός χειριστής της γλώσσας ο κ. Ελευθερίου, εξαιρετικός στις περιγραφές και τις αναδρομές, πλαισίωσε τις επιλογές των τραγουδιών με έναν θαυμάσιο λόγο. +/- Δείτε τη συνέχεια

Με τον οποίο έδειξε και την ετοιμότητά του όταν κάποια στιγμή ακούστηκε στην (ζωντανή) εκπομπή ένας γδούπος:
- Σας έπεσε το κινητό, κύριε Ελευθερίου; ρώτησε ο Νίκος Θρασυβούλου.
- Όχι, όχι, η καρέκλα μου είναι διαλυμένη, απάντησε ο ποιητής.
Κάτι είπε ο Θρασυβούλου και ο Ελευθερίου προσπάθησε να ελαφρύνει την απροσδόκητη στιγμή:
- Καταλάβατε ότι είμαι διαλυμένος και μου βάλατε διαλελυμένη καρέκλα, είπε γελώντας.

Και στους (κακεντρεχείς) ακροατές έμεινε το ερώτημα: τόσο άσχημα λοιπόν πάνε τα πράγματα στον ΔΟΛ; Ακόμα και… διαλελυμένες καρέκλες – και μάλιστα για να κάτσει φιλοξενούμενος;

Πόσο τρελοί είμαστε;

Ο θάνατος στη Ελλάδα έχει γίνει ατραξιόν. Ο τουρισμός τού κινδύνου κερδίζει έδαφος και παίρνει ψυχές και αρτιμέλειες. Στη Σαντορίνη τρεις Αμερικανοί τουρίστες, αλλά και Έλληνες πολίτες, τραυματίστηκαν από βαρελότο που ήταν φτιαγμένο με δυναμίτιδα. Στο Βροντάδο Χίου άνδρας διαμελίστηκε από αυτοσχέδιο πυροτέχνημα, και αυτό κατασκευασμένο από δυναμίτιδα (γιατί, λέει, «του άρεσε να φτιάχνει κάθε Πάσχα κάτι ποιο δυνατό από απλό βεγγαλικό»). Στην Κρήτη νεαρός ποδοσφαιριστής τού Α.Ο. Ασή Γωνιά, ο Γιώργος Γυπαράκης, έχασε τη ζωή από μπαλοθιές στη διάρκεια του πασχαλινού τραπεζιού! +/- Δείτε τη συνέχεια

Αυτά κάθε χρόνο. Με απόλυτη προσήλωση στα έθιμα, στις παραδόσεις, στους ακρωτηριασμούς και στους θανάτους! Γι’ αυτό και το διαφημίζουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπου για το Πάσχα πουλάμε κατάνυξη και βία σε συσκευασία τού ενός. «Ελάτε να θαυμάσετε τον ρουκετοπόλεμο της Χίου», «Ελάτε να νιώσετε τη μοναστηριακή ηρεμία της Πάτμου».

Το ίδιο τρελοί και με το μακελειό στους δρόμους. Συνεπέστατοι με το «άθλημα». Εκατόμβες στις εποχές των παχιών αγελάδων, εκατόμβες και στις περιόδους της κρίσης, Το κράτος, που το βρίσκεις συνεχώς στις τσέπες σου, το χάνεις όταν το χρειάζεσαι: όταν αρρωσταίνεις, όταν σου παίρνουν το σπίτι και όταν ταξιδεύεις σε δρόμους με εντεταλμένους φρενοβλαβείς τής ταχύτητας που κόβουν κεφάλια.

Ακόμα νιώθω το αίμα παγωμένο στις φλέβες μου να κυλάει αργά από την εικόνα τού νεαρού, μπρούμυτα πεσμένου στην άσφαλτο. Η εικόνα που στοιχειώνει μέσα μου, κρυβόταν στο τέλος ενός μποτιλιαρίσματος στην επιστροφή τής Κυριακής στην Αττική οδό. Μποτιλιάρισμα που το περνούσες αργά, με πρώτη-δευτέρα, εικάζοντας ότι «θα έγινε πάλι κάνα γρατζούνισμα». Αλλά δεν ήταν γρατζούνισμα. Ηταν η εικόνα σοκ του πεσμένου και ακίνητου στην άσφαλτο.

Είχα διανύσει την Αττική οδό και το Σάββατο και το απογευματάκι της Κυριακής χωρίς να δω μισό περιπολικό, ένα συμβολικό πηλίκιο, έτσι για τον φόβο των Ιουδαίων που έτρεχαν με 180, βέβαιοι όντες ότι αυτά τα περί αστυνόμευσης, παρακολουθήσεων της ταχύτητας από ραντάρ κλπ, είναι ένας τεράστιος αστι(νομι)κός μύθος.

Εξτρίμ συνήθειες και βάρβαρα έθιμα με γλαφυρούς επικήδειους.

Διον. Βραϊμάκης

(Δημοσιεύεται στη Live Sort της Τρίτης).

Την 21η Απριλίου με σχολική τσάντα στην παραλιακή

Παρασκευή 21 Απριλίου 1967 κι εγώ με το καλαθάκι στο χέρι περιμένω το σχολικό στην παραλιακή λεωφόρο. Αυτοκίνητα δεν περνάνε, μόνον τανκς. Αλλά εγώ πιστή και υποταγμένη, καρφωμένη στη θέση μου. Σαν καλό παιδί έχω κατέβει για το σχολείο. Αυτοκίνητο κανένα. Και είναι η παραλιακή λεωφόρος, όχι κανένα στενάκι. Κάποια στιγμή έρχονται οι γονείς και με μαζεύουν. Ανεβαίνουμε πάνω και βάζουμε ραδιόφωνο. Έκτοτε τα Δημοτικά τραγούδια ηχούν απειλητικά στ’ αυτιά μου.

Ζωή Ρηγοπούλου 

Ανάσταση με ζωές εν τάφω (ή Οι Ρωμαίοι τότε, οι Ρωμαίοι σήμερα)

Δηλαδή πόσες αναστάσεις έχουμε κάνει με τους επικυρίαρχους στον σβέρκο; Δεν είναι πάνω από πέντε, αλλά φαίνονται πάνω από δεκαπέντε. Αναστάσεις στις εκκλησίες. Και στα χαρτιά. Κατά τα άλλα, κάθε χρόνο μετράμε ζωές εν τάφω που πληθαίνουν. Πολλοί έχουμε γλιτώσει. Και – ακόμα! – μιλάμε και τρώμε και γιορτάζουμε και γράφουμε για τα σώψυχά μας. Μικρές, πολύτιμες πολυτέλειες στις μέρες μας. Όμως, πάμπολλοι που είχαν γλιτώσει αντιπρόπερσι, πρόπερσι και πέρσι έχουν μπει εν ζωή στον «τάφο». Όλο και μεγαλώνει η λίστα: +/- Δείτε τη συνέχεια

* Οι άνεργοι που αυξάνονται.
* Οι άστεγοι που αυγατίζουν.
* Οι απελπισμένοι που κλείνουν τα μαγαζιά τους.
* Οι τρεφόμενοι από τους σκουπιδοτενεκέδες-τροφούς.
* Οι νεόπτωχοι που κλείνονται στον εαυτό τους και στα σπίτια τους.

Οι επί της ουσίας στεγασμένοι άστεγοι πληθύνονται ως η άμμος της θαλάσσης! Χωρίς τη δυνατότητα να πάνε ακόμα και εκεί που τους προσκαλούν – στους άλλους που είναι εν ζωή και εκτός τάφου - για να γιορτάσουν τον Πάσχα γύρω από ένα τραπέζι και όχι στις ουρές για τα συσσίτια των εκκλησιών και των δήμων.

Όπως και να έχει, Καλή Ανάσταση και Χριστός Ανέστη. Αυτά που λέγονται για την ανάσταση της χώρας, ότι έπεται αύριο-μεθαύριο, μην τα ακούτε. Φήμες είναι. Οι σημερινοί «Ρωμαίοι» της Δύσης είναι πιο σκληροί από τους τότε Ρωμαίους. Εκείνοι, τουλάχιστον, το παραδέχονταν πως ήταν κατακτητές. Οι σημερινοί το κρύβουν. Ντύνονται σωτήρες και αλώνουν. Προβατόσχημοι λύκοι είναι. Αλλά τους προδίδει το βέλασμα που γίνεται αλύχτισμα όταν ανεβαίνουν στη τράπεζα. Δεν εννοώ την Αγία.

Χρόνια πολλά και όσο γίνεται καλύτερα! 

Το κολαστήριο, τα ρατσιστικά τομάρια και το ταξίδι που συνεχίζεται

Ο ποδοσφαιρικός «πολιτισμός» της Τούμπας ήταν πάλι εκεί για να κερδίσει τις αρνητικές εντυπώσεις της χθεσινής βραδιάς. Και για να επιβεβαιώσει την πρώτη θέση στον πίνακα με τις έδρες-κολαστήρια. Οι λίγοι έκαναν για μια ακόμα φορά αυτό που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν οι πολλοί και, κυρίως, ο επίσημος ΠΑΟΚ. Ο οποίος έμεινε εκτεθειμένος με την χθεσινό φιάσκο λίγες ημέρες μετά την πρόσκληση καλής θέλησης του Σαββίδη στον Μαρινάκη. +/- Δείτε τη συνέχεια

Κάποτε – τη δεκαετία του ’60 –, την εποχή του Μεγάλου Μίσους με τον Ολυμπιακό, στις κερκίδες της Τούμπας εμφανίστηκε… φέρετρο που έσειαν σηκώνοντάς το ψηλά οι εκφραστές αυτού του μίσους! Χθες, η ευρηματικότα των συνεχιστών της ζούγκλας συναγωνίστηκε εκείνη τη μακάβρια έμπνευση, με τα ψάρια που βρώμισαν τον πάγκο του Ολυμπιακού.

Όμως η χθεσινή ημέρα δεν είχε μόνο τα αρρωστημένα μυαλά τής Τούμπας και τα (λίγα φαντάζομαι) ρατσιστικά τομάρια με τις μπανάνες. Ούτε είχε μόνο την εκτός εαυτού αντίδραση του διεθνούς Μανιάτη. Η χθεσινή ημέρα είχε την ομάδα που σε κερδίζει με την αγωνιστική της υγεία. Και με την οποία αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι είναι εδώ! Μέσα σε όλους τους στόχους του: Κύπελλο, δεύτερη θέση, αδειοδότηση, Ευρώπη! Μια ομάδα που κινείται σε τροχιά φαινομένου. Με χρέη-θηλιά. Με παίκτες που μόλις έσκασαν από το αυγό. Με μεταγραφές μνημονιακές. Με κάποια ονόματα μεγάλα, αλλά που ήρθαν εδώ στην περίοδο αγωνιστικής παρακμής τους. Και, τέλος, με μια διοίκηση που μάθαινε παθαίνοντας!

Με όλα αυτά τα μείον ο Παναθηναϊκός έφτασε εκεί που ελάχιστοι περίμεναν. Οι φίλοι τού Τριφυλλιού έπρεπε να πουσάρουν την αισιοδοξία τους για να πιστέψουν ή έστω να διανοηθούν ότι στα μέσα του Απρίλη η ομάδα τους θα ξεκινούσε τα πλέι οφ χωρίς ντεζαβαντάζ βαθμών απέναντι στους αντιπάλους της – και, κυρίως, απέναντι στον βασικότερο σύμφωνα με τις προβλέψεις: τον ΠΑΟΚ. Οι «πράσινοι» έπρεπε να λειτουργήσουν με μηχανισμούς φαντασίωσης για να δουν τους ποδοσφαιρικούς νεοσσούς στον τελικό του Κυπέλλου.

Τότε ήταν υπέρβαση της φαντασίας. Τώρα είναι υπέρβαση της πραγματικότητας, ό,τι και να γίνει στον τελικό με τον μπαρουτοκαπνισμένο ΠΑΟΚ.

Διον. Βραϊμάκης 

(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Μ. Πέμπτης)

Η (ακατανόητη) ψύχωση με την πρόκριση

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΦΕΤΟΣ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΕΣΤΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΕΣ

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΝΔΡΙΝΟΣ 

Το αποψινό ντέρμπι της Τούμπας, από το οποίο θα αναδειχτεί η ομάδα που θα πάρει το εισιτήριο για τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, έχει αναδειχτεί σε γεγονός ύψιστης σημασίας για τους δυο αντιπάλους. Καθημερινά γράφονται αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι θα σημάνει η πρόκριση ή ο αποκλεισμός του ενός ή του άλλου, ενώ οι διοικητικοί ηγέτες των δυο ομάδων αντιμετωπίζουν την αναμέτρηση, περίπου, ως τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αν για τον ΠΑΟΚ ας πούμε πως κατανοεί κάποιος αυτή την ψύχωση -λόγω της πολύχρονης απουσίας από τίτλους και του νέου ξεκινήματος που κάνει με τον Ιβάν Σαββίδη στο τιμόνι- για τον Ολυμπιακό τι θα πρέπει να σκεφθεί κανείς; +/- Δείτε τη συνέχεια

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Υποθέτουμε, λοιπόν, πως οι Ερυθρόλευκοι δεν καταφέρνουν απόψε να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό. Θα είναι αποτυχημένοι; Θα πρέπει να τους στήσουν στο απόσπασμα; Θα ακυρωθεί η καταπληκτική πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ; Ο 41ος τίτλος; Η σπουδαία μπάλα που έπαιξαν στα 3/4 της σεζόν;

Σοβαροί να είμαστε... Τίποτε από όλα αυτά δεν θα (πρέπει να) συμβεί. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει φέτος μια από τις καλύτερες, από τις πιο μεστές ποδοσφαιρικά, χρονιές του κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του αποψινού ημιτελικού. Κι ελπίζω όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται για τον Μίτσελ, ότι δηλαδή η παραμονή του ή όχι στην ομάδα θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα να είναι δημοσιογραφικές υπερβολές και τίποτε άλλο...

Για σκεφτείτε το: Να έχεις πάρει πρωτάθλημα από τον Δεκέμβρη, να έχεις πετάξει έξω από το Τσάμπιονς Λιγκ την Μπενφίκα (που πάει φουλ για τελικό Γιουρόπα), να έχεις κοιτάξει στα μάτια τη Γιουνάιτεντ, να έχεις παίξει σπουδαία μπάλα σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά σου παιχνίδια και να κινδυνεύεις να βρεθείς στο ταμείο ανεργίας επειδή αποκλείστηκες στον ημιτελικό του Κυπέλλου! Και μάλιστα όχι από όποιον κι όποιον, αλλά από τον ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα. Μιλάμε για την απόλυτη (ποδοσφαιρική) παράνοια...

Κανονικά, ο Ολυμπιακός και ο κάθε Ολυμπιακός που βρίσκει έναν προπονητή με τα χαρακτηριστικά του Μίτσελ, από μια προηγμένη ποδοσφαιρικά σχολή, θα έπρεπε να «χτίσει» πάνω του το μέλλον. Κάνοντάς του ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο και δίνοντάς του τη δυνατότητα να βάλει τα θεμέλια ώστε η ομάδα να έχει συνέχεια και μετά από αυτόν. Οι πρωταθλητές είναι αλήθεια πως ποτέ στο παρελθόν δεν κατάφεραν να έχουν στον πάγκο τους έναν προπονητή για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 2,5-3 χρόνων. Η περίπτωση Μίτσελ (όπως κι εκείνη του Ερνέστο Βαλβέρδε) είναι από εκείνες που συγκεντρώνουν όλο το «πακέτο» για την προοπτική μακροχρόνιας συνεργασίας.

Αν κρίνω από τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται -ούτε καν ως σκέψη, πόσο μάλλον ως προοπτική- στον ορίζοντα.

(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Μ. Τετάρτης)

Για ποιον άπορο νοιάζεται το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζει τη σύσκεψη για την αρωγή των αστέγων (που προώθησε η πλευρά της Ν.Δ.) «παλαιοκομματικού χαρακτήρα με λογική μαυρογιαλούρου». Στην κυβέρνηση σκοτώνονται για να πείσουν ποιος πρωτοσκέφθηκε τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες. Ο Βενιζέλος διεκδικεί μεγάλο κομμάτι από την πίτα της κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά προς το παρόν παίρνει μερικά ψίχουλα και θυμίζει ότι εκείνος ήταν που επέμεινε για τη διανομή μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος στους άπορους και τους άστεγους. Όσο η ώρα της κάλπης πλησιάζει, τόσο ο πράσινος κυνισμός μεγαλώνει. Ο μόνος άπορος που ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ είναι ο εαυτός του. Άπορος σε ψήφους. Και μελλοντικά άστεγος από κοινοβουλευτική εξουσία.

Υστερόγραφο: Αναρωτιάμαι (τρόπος του λέγειν βεβαια) ποιος ψηφορόρος πείθεται ότι το ενδιαφέρον για τους αστέγους είναι πραγματικό, από κοινωνικές ευαισθησίες των κυβερνώντων, και όχι ένα χοντροκομμένο προεκλογικό κόλπο.

Τους ονομάζουν λαθρεπιβάτες και τους φουντάρουν

Ο κρουπιέρης μαζεύει την τράπουλα, τα σημαδεμένα φύλλα ανακατεύονται με τα καλά, το παιχνίδι τελειώνει και οι χαμένοι αποχωρούν με τις τσέπες τους βγαλμένες έξω, να κρέμονται σαν λαχανιασμένες γλώσσες. Το ταξίδι θα συνεχιστεί με τους ικανότερους στο ρεσάλτο, τους ταχυδακτυλουργούς, αυτούς που βγάζουν από τα καπέλα πόντους (όχι μόνο από τα δικά τους ημίψηλα αλλά και από ξένα), εκείνους που έχουν τη μαστοριά και τον τρόπο από το «τίποτα» να φτιάχνουν το «κάτι» και διαθέτουν το ταλέντο να ωραιοποιούν την ανυπαρξία. +/- Δείτε τη συνέχεια

Τα συνεταιράκια θα συνεχίσουν στο διαμέρισμα θέατρου τού σκάφους τις παραστάσεις με το προαναγγελθέν φινάλε και όσοι επιβάτες έχουν εισιτήριο, διαθέτουν διαβατήριο και χαρτιά νομιμότητας θα ονομαστούν λαθρεπιβάτες και θα πεταχτούν στη θάλασσα – όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι.

Κάποιοι θα πονέσουν για την κατάντια, για τους φουνταρισμένους, για την κακή σκηνοθεσία, για την εφιαλτική σκηνογραφία, αλλά… ξένος πόνος, ξώδερμα, που έλεγε και η γιαγιά. Αυτόκλητοι υπηρέτες ουράνιων δυνάμεων θα επικαλούνται πάλι και πάλι την εξ ύψους σωτηρία τους, Όμως – πατριάρχη μου! – μακάρι ο Θεός να τους συγχωρέσει, μα δεν θα Του είναι εύκολο! Και εσύ, προσωπικά, κάνε ένα καλό πολυετές συμβόλαιο με τον εξομολογητή σου να του λες τι συμβαίνει γύρω σου, τι παίζεται, τι δεν ομολογείται και αν πρέπει να κολάζεσαι με όσα βλέπεις, ακούς και διαισθάνεσαι.

Οι κοινοί θνητοί, αυτοί που απλώς ψυχανεμίζονται αλλά δεν βλέπουν, εκείνοι που μόνο μυρίζονται αλλά τους φτάνει αυτό για να πεισθούν, αναποδογυρίζουν το πλάνο για να δουν και την πίσω πλευρά, να αντικρίσουν τα πρωτόφαντα και να καταλάβουν περισσότερα αναδεύοντας τον βυθό. Οι μέρες περνούν, οι νοικοκυραίοι φεύγουν, οι υγιείς αποβάλλονται, οι έσχατοι έσονται πρώτοι και εγώ θυμάμαι τον Κάλχα παππού που – πολλά χρόνια πίσω – μου έλεγε μέσα από το ξεδοντιασμένο στόμα του: «Οι πουτάνες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές».

Συγγνώμη αν σας σοκάρω με τη… σαφήνειά μου!

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)

Το ελληνικό πρωτάθλημα τελείωσε ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι...

Με τις σωστές ομάδες να σώζονται, με τη σωστή διαιτησία στον σωστό αγώνα, με τον σωστό διαιτητή να παίρνει τις ΣΩΣΤΕΣ αποφάσεις, με τους σωστούς παράγοντες να συνεχίζουν και την επόμενη περίοδο το έργο τους, με τους σωστούς να αποχωρούν, με τις σωστές ομάδες να υποβιβάζονται. Όλα σωστά! ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, αγαπητοί διασώστες του ελληνικού ποδοσφαίρου. 

Να κάνει τη δουλειά του o Παναθηναϊκός (ή Τα μυστήρια των Πηγαδιών...)

Ο Παναθηναϊκός ζητάει για σήμερα δικαιοσύνη. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τη αντίπαλό του. Αν δεν βρισκόμαστε στην Ελλάδα, με το μεγάλο παρελθόν στην αρχιτεκτονική τής παράγκας και με τις ομάδες που γίνονται ξαφνικά από σαπάκια, ταχύπλοα, θα λέγαμε ότι η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού για τη διαιτησία τού αγώνα στα Πηγάδια είναι παράδοξη, τρελή και πρωτοφανής. Αλλά δεν είναι! Ο Παναθηναϊκός δεν φοβάται μόνο την αδικία πάνω του. Φοβάται την... εύνοια υπέρ του και το λέει ξεκάθαρα: «Οποιαδήποτε αδικία εις βάρος της ομάδας μας ή ακόμη και εύνοια υπέρ της θα θεωρηθεί ότι γίνεται εκ του πονηρού». +/- Δείτε τη συνέχεια

Άλλωστε, οι… εκ του πονηρού ιστορίες στις τελευταίες αγωνιστικές της περιόδου είναι πολλές. Και σε αυτές έχει πρωταγωνιστήσει αρκετές φορές η Ξάνθη. Η οποία ξέρει τι πάει να πει οίκτος – και να τον εισπράττεις και να τον δείχνεις. Ή, τουλάχιστον, ξέρει ότι δεν αξίζει να τσακίζεσαι όταν ο αντίπαλός σου καίγεται. Το έκανε το 2007 όταν έφτασε στην τελευταία αγωνιστική ΧΩΡΙΣ ΗΤΤΑ στο γήπεδό της. Είχε το μοναδικό εντός έδρας αήττητο εκείνη τη χρονιά και μαζί την καλύτερη εντός έδρας άμυνα: μόλις 4 γκολ στους 14 προηγούμενους αγώνες της στα Πηγάδια. Λιγότερα, δηλαδή, από όσα είχε δεχτεί στο Καραϊσκάκη ο πρωταθλητής Ολυμπιακός.

Αντίπαλός της στο φινάλε ήταν ο Ηρακλής που κινδύνευε και οι ψίθυροι είχαν γίνει κραυγές. Ο «Γηραιός» καθάριζε με νίκη ό,τι και να γινόταν στα άλλα παιχνίδια. Και την πήρε: 2-1 (ΦΩΤΟ: Οι πανηγυρισμοί από την επιτυχία). Ήταν η μοναδική ομάδα που εκείνη την περίοδο νίκησε για το πρωτάθλημα στην Ξάνθη, η μοναδική που πέτυχε στα Πηγάδια πάνω από ένα γκολ και μία από τις πέντε που είχαν σκοράρει στο απόρθητο κάστρο τής Σκόντα.

Τρία χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2010, ήταν η σειρά της Ξάνθης να γλιτώσει την τελευταία αγωνιστική από το έλεος – ή την αδιαφορία – του Ηρακλή: σώθηκε νικώντας μέσα στο Καυτανζόγλειο 4-2 έναν «Γηραιό» που παρέμενε αήττητος εκεί από τις αρχές του 2010!

Αλλά ας γυρίσουμε στο φινάλε του 2007. Την ίδια ημέρα, την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 2006-07, τότε που ο Ηρακλής έσπαγε το εντός αήττητο της Ξάνθης και έμενε στην κατηγορία, ο Παναθηναϊκός ήταν άτεγκτος και ανελέητος απέναντι στην Κέρκυρα. Την αντιμετώπισε στην ουδέτερη Λιβαδειά, με μεγάλο πάθος αν και αδιάφορος βαθμολογικά, την ισοφάρισε δυο φορές και με το τελικό 2-2 την έστειλε στη Β΄!

Τότε ο Παναθηναϊκός τίμησε την ιστορία του. Όπως το έκανε όταν βρέθηκε φέτος στη Λεωφόρο απέναντι στο απρόοπτο «Χ» με τον Απόλλωνα: ισοφαρίστηκε στο 80΄ και τον ξαναχτύπησε στο 86΄. Με πάθος και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Το ίδιο θα κάνει και σήμερα στα Πηγάδια όπου η Ξάνθη καθόρισε τη μοίρα της με την ήττα από τον Πλατανιά. Και τώρα βρίσκεται απέναντι στον φόβο. Το ίδιο φόβο που έκανε τον Παναθηναϊκό να ζητήσει με ανακοίνωση δικαιοσύνη όχι μόνο γι’ αυτόν αλλά και για την ίδια.

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής)

Πολιτισμός που δεν «κουρεύτηκε»

Το «Στην υγειά μας» έχει μονίμως επιτυχία γιατί καταφέρνει, μετά από τόσα χρόνια, να είναι φρέσκο, να ανανεώνεται, να έχει ιδέες. Χθες από τα «γράμματα» κιόλας, από τη μικρή περίληψη εικόνων της αρχής, καταλάβαινες ότι η εκπομπή με την μπάντα του Ναυτικού θα ήταν θαυμάσια και ότι ο Σπύρος θα είχε μια ακόμα επιτυχία. Δεν μιλάμε για… εμβατήρια αλλά για ένα ρεπερτόριο με μεγάλο φάσμα μουσικών ειδών – από παλιά ελληνικά εποχής μέχρι κλασικά κομμάτια. Ένας θύλακος (ή θύλακας αν ακούγεται καλύτερα) πολιτισμού μέσα σε ένα στρατιωτικό σώμα. Πάλι καλά που δεν τον έφαγε (ακόμα;) η λιτότητα κατ’ εντολή τρόικας. Αφότου κουρεύτηκαν οι ορχήστρες της ΕΡΤ όλα τα περιμένεις.

Γνωρίζοντας τον δολοφόνο...

Πανιώνιος-Πλατανιάς στη Νέα Σμύρνη. Σαν αστυνομική ταινία που σου έχουν αποκαλύψει τον δολοφόνο. Ξενέρωμα!

(Για σκέψου όμως κάνας ανενημέρωτος ή πλακατζής να κάτσει το γκολάκι στο τέλος. Μεγάλη πλάκα!)

Τι με κέρδισε στον Στ. Θεοδωράκη και γιατί θα ψηφίσω Ποτάμι

Με κέρδισε ο Στ. Θεοδωράκης με τη χθεσινή του συνέντευξη στον Αlpha, ιδίως στα σημεία που αποκάλυψε ότι κυκλοφορεί με μηχανή κι ότι μέσα στο σακίδιό του έχει και σουγιά, διότι -λέει- στο δρόμο τού αρέσει να τρώει φρούτα!

Δηλαδή ακόμη και αν δεν το είχες σκοπό, ψηφίζεις «Ποτάμι» μόνο και μόνο για το θέαμα: να βλέπεις μια μηχανή μεγάλου κυβισμού να κατεβαίνει με χίλια την Κηφισίας και τον οδηγό να καθαρίζει αχλάδι!

Νίκος Σαρίδης (από το fb)

Ο Σχορτσιανίτης, ο Καντονά, ο Μπάγεβιτς και η δικτατορία τού οπαδού

Είκοσι χρόνια μετά τον «Νόμο του Καντονά» ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης προσπάθησε να τον εφαρμόσει αλλά δεν του βγήκε. Ο τζάμπα μάγκας της Χάποελ είχε γρήγορα αντανακλαστικά, έγινε «Φεύγας» και γλίτωσε τον on camera διασυρμό. Κρίμα! Επιδοκιμάζω την αυτοδικία με αυτό το «κρίμα»; Δύσκολο να το πεις και πιο δύσκολο να το εκφράσεις δημοσίως. Αλλά αν ο Σχορτσιανίτης έπιανε στα χέρια του το θρασύμι θα αποδιδόταν δικαιοσύνη σε μια πράξη φραστικής βίας που μάλλον θα μείνει ατιμώρητη. +/- Δείτε τη συνέχεια

Στα γήπεδα διοικεί η δικτατορία τού οπαδού. Και έχει εγκαθιδρύσει το βασίλειό της η ατιμωρησία ακόμα και σε κράτη όπως το Ισραήλ που έχουν κάνει επιστήμη την τιμωρία ολόκληρων λαών – και όχι τού κάθε τσιχλόμαγκα.

Δύσκολο να ακολουθήσεις τη συλλογιστική «ο Σχορτσιανίτης παίρνει ένα σκασμό λεφτά και έπρεπε να ελέγξει τις αντιδράσεις του». Τι σχέση έχουν τα λεφτά με την προσωπική αξιοπρέπεια του κάθε αθλητή, διαιτητή, παράγοντα που λούζεται από φραστικά βοθρολύματα και ακούει να του βρίζουν όσια και ιερά, μανάδες (κάποιες φορές και πεθαμένες), γυναίκες, κόρες και αδερφές;

Οι αθλητές δεν αμείβονται για να κάνουν πάνω τους ψυχοθεραπεία εκείνοι που κρύβουν τη δειλία τους πίσω από τον όχλο της κερκίδας και έχουν κάνει το γήπεδο φάρμακο για τη μανιοκατάθλιψή τους. Ούτε για να υπόκεινται την ανθρωποφαγία της εξέδρας με συνθήματα και ύβρεις. Έχουν ολοκληρωμένο νευρικό σύστημα και όχι νευρικό ιστό από καπλαντόνημα.

Αν διαθέτουν την ψυχραιμία και τον οργανωμένο εγκέφαλο του Σηφάκη (που έμεινε ακίνητος όταν εισέβαλε οπαδός και του κόλλησε τη μούρη στο δικό του πρόσωπο) τότε είναι ευτυχείς. Αλλά η κάθε ανθρώπινη μοναδικότητα έχει τη δική της αντίδραση στις προκλήσεις. Ο Μπάγεβιτς τράβηξε μπουνιά στο αεροδρόμιο σε οπαδό που του την έπεσε. Ο Καντονά άκουγε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα με τον Κρίσταλ τον τυπάκο να τον βρίζει και αντέδρασε με εναέριο χτύπημα καράτε. Ο Σοφοκλής ξεχείλισε όταν χυδαιολόγησαν για τα παιδιά του και ανέβηκε στην κερκίδα. Δεν τους επιδοκιμάζεις, αλλά και πώς να τους κακίσεις επειδή δεν έχουν βαμβακερά νεύρα;

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Παρασκευής)

Το διπλό στοίχημα του Βελλή και η εκδίκηση του Ολυμπιακού

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΩΝ - ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ

Ο Απόλλων είναι πάνω από τη γραμμή υποβιβασμού αλλά στην ουρά τού γκισέ για το εισιτήριο της επιστροφής παραμένει πρώτος. Γιατί έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό. Και γιατί ο Ολυμπιακός μετά από 7-8 αγώνες πρωταθλήματος θα έχει – επιτέλους σε ένα ματς! – κίνητρο. Ο Ολυμπιακός θέλει να απαντήσει στον Βελλή και στο απύλωτο στόμα του. Για τα υπονοούμενα, τις ευθείες βολές, τη δήλωση για τη διαιτησία παραμονές του «αιώνιου» ντέρμπι. +/- Δείτε τη συνέχεια

Ο Βελλής είναι (για πολλούς, όχι όλους) ένας αιρετικός, ένας «αυθάδης» αμφισβητίας και, εν τέλει, ένας αναχωρητής που εγκαταλείπει τα κοινά τού ποδοσφαίρου εκτιμώντας ότι η ομάδα του έχει πεθάνει (την έχουν πεθάνει) από τα Χριστούγεννα και απλώς θα εκδώσουν την άδεια ταφής το Πάσχα.

Όταν ο Σταμάτης Βελλής ξιφούλκησε κατά του Συστήματος μετά τον αγώνα με τον Πανιώνιο, έμοιαζε βέβαιο ότι ο Απόλλων ήταν ήδη πολίτης Β΄ Εθνικής. Ο Βελλής θα μπορούσε τότε να βάλει στοίχημα με διπλή πιθανότητα:

• Ότι η ομάδα του, που την είχε στα μετάξια, ΔΕΝ θα σωζόταν ο κόσμος να χαλάσει.
• Ότι τραβώντας την κουρελού από το υπόγειο του ποδοσφαίρου το φως θα τρόμαζε τα ποντίκια και κάτι μπορούσε να αλλάξει.

Μια αγωνιστική πριν από τη λήξη της περιόδου είναι και στα δύο στοιχήματα μέσα! Ο ανάδελφος Απόλλων, αυτός που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να στοιχηθεί αλφάδι πίσω από κανέναν, είναι το πιθανότερο ότι θα πέσει. Όμως, οι φωνές του Βελλή φαίνεται ότι ταρακούνησαν το μικρό σύμπαν των διαιτητών και των συλλογικών συμπεθέρων. Και – ω του θαύματος! – στα τελευταία ματς η διαιτησία δεν ξαναχτύπησε τον Απόλλωνα (ο οποίος, αντίθετα, πήρε μερικά σφυρίγματα), κάποιοι δεδομένοι για την ήττα τους το πάλεψαν και αδιάφορες ομάδες κατέβηκαν με το μαχαίρι στο στόμα (ΟΦΗ).

Τι ρόλο έπαιξε το ξεμπρόστιασμα; Νομίζω μεγάλο! Το αφεντικό είτε γιατί τρελάθηκε είτε από εξυπνάδα και σχέδιο, βοήθησε τον Απόλλωνα να αντισταθεί στη φυγόκεντρο δύναμη που τον πετούσε στη Β΄. Αν σωθεί (δύσκολο) ή όχι, θα το δούμε την Κυριακή, Προς το παρόν δικαιώνεται ο Βελλής που λειτούργησε στο πνεύμα «ξέραμε πως θα τις φάμε, αλλά τον καβγά έπρεπε να τον κάνουμε». Και ό,τι βγει!

Διον. Βραϊμάκης 

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Πέμπτης με τίτλο «Ο Βελλής δικαιώνεται έτσι κι αλλιώς»)

Εφημερίδες (ούτε) για προσάναμμα και η ψαραγορά της ενημέρωσης

Η ενημέρωση στο ίντερνετ είναι δωρεάν, αλλά νιώθω την αξία κάθε χτυπήματος βγαλμένη από τη δική μου αγοραστική δύναμη – σαν να το πληρώνω από το υστέρημά μου. Δεν μπαίνω σε σάιτ που κάνουν παιχνίδια, κατασκευάζουν ειδήσεις, τρολάρουν ή αντιπροσωπεύουν εφημερίδες που δεν θα τις έπιανα στα χέρια μου ούτε για προσάναμμα. Το «χτύπημα» στο ίντερνετ είναι ψήφος, είναι δύναμη. Δεν το προσφέρω αβασάνιστα για να το κάνουν σημαία δημοφιλίας και να το εξαργυρώσουν στην ψαραγορά τής ενημέρωσης. +/- Δείτε τη συνέχεια

Δεν ανταποκρίνομαι στις προσκλήσεις να δηλώσω ότι μου αρέσει η σελίδα τάδε αν πραγματικά δεν μου αρέσει. Οι προκάτ προσκλήσεις του facebook δεν έχουν καν την ευγένεια να το ζητήσουν κομψότερα, όπως «δηλώστε το ΑΝ σας αρέσει η σελίδα τάδε». Απλώς προστάζουν: «Δηλώστε ότι σας αρέσει»! Δεν κάνω like για να ανταποδώσω τα like, δεν μετέχω σε διαδικτυακές κλίκες ανταλλαγής ευαρέσκειας και δεν γίνομαι κρίκος μιας αλυσίδας ψεύτικων πληροφοριών κοινοποιώντας λινκ «ειδήσεων». Δεν ανοίγω αφελή κείμενα που ανεβάζουν στο facebook σε μια  πρωταπριλιά διαρκείας. Και αν εκείνοι με θεωρούν ομοίως αφελή δεν τους το επιβεβαιώνω κλικάροντας στις ανοησίες τους και ανεβάζοντας το κοντέρ τους.

Ο... χείμαρρος της δημοσιογραφικής απεργίας

Δεν θα λέγαμε ότι έπνιξε την Αθήνα ο… χείμαρρος (όχι και Ποτάμι!) των δημοσιογράφων στη χθεσινή απεργία τού κλάδου. Η πορεία ξεκίνησε συμπαθητικά, στην εξέλιξή της μεγάλωσε, αλλά περί το τέλος, όταν περνούσε έξω από τη Βουλή είχε σαφή δείγματα εξάτμισης! Με τόση ευημερία στον Τύπο πού να κατεβαίνεις για διαδηλώσεις.

Δανεικοί από τον Δήμο Πειραιά

Μόλις εκλεγούν Μώραλης και Μαρινάκης στον Δήμο του Πειραιά θα δανείσουν ένα απορριμματοφόρο στο Κερατσίνι, από πέντε οδοκαθαριστές στο Πέραμα και τη Δραπετσώνα και έναν κηπουρό στον Κορυδαλλό (πιθανόν τον Νικοπολίδη).

Ποδόσφαιρο άλλων εποχών

Εννέα παιχνίδια την ίδια ώρα, αφιερωμένα σ' όσους πρόλαβαν την απογευματινή ιεροτελεστία της Κυριακής. Το αυτί κολλημένο στο τρανζιστοράκι, να ακούς τη φωνή του Πυλιαρού, του θρυλικού Λογοθέτη από την Τούμπα, του Λουκά Παπαιωάννου. Και στο τέλος να περιμένεις να μάθεις τι έκανε στο Προ-Πο η Καταντζάρο.... 

Γιάννης Ξενάκης (από το  facebook)...

Περί βιασμού (για Βραζιλιάνες και… Έλληνες)

Η υπηρεσία της Βραζιλίας που είχε δώσει στη δημοσιότητα δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 65% των Βραζιλιάνων συμφωνούν ότι «αξίζουν» τον βιασμό οι γυναίκες που ντύνονται προκλητικά, μιλάει τώρα για λάθος και αναφέρει ότι ο σωστός αριθμός είναι 26%. Μπέρδεμα σαν τα πειραγμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που μας έβαλαν στο μνημόνιο. Και οι δύο περιπτώσεις αφορούν βιασμό.
** Ο σεισμός της Ύδρας έγινε αισθητός έως και τη Νότια Ιταλία. Η δύναμη της Ελλάδας που βγαίνει από την κρίση!
** Έρχεται λασποβροχή σήμερα, Κυριακή. Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο. Καμιά σχέση ο Άδωνις.
** Τριανταπεντάχρονος απηύθυνε σε γυναίκα με sms απειλές για τη ζωή της ζητώντας της 200 ευρώ. Παντού οι τιμές πέφτουν! (Στην ξεφτίλα δηλαδή...)

Έτσι το θέλουν, έτσι θα μείνει

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ 

Η αξιοπιστία δεν αγοράζεται από τα σούπερ μάρκετ. Ο πολιτισμός δεν έρχεται γυρίζοντας τον διακόπτη. Και ο μηδενισμός του κοντέρ δεν σημαίνει ότι η μηχανή γίνεται καινούργια επειδή γράφει μηδέν χιλιόμετρα. Οι υποσχέσεις εγκράτειας, σύνεσης και… αγάπης που δόθηκαν στη συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας δεν πείθουν κανέναν, φαντάζομαι ούτε τους ίδιους τους εκφραστές τους. Σε διαφορετική περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κρίση μαζικής αφέλειας. +/- Δείτε τη συνέχεια

Οι λευκές σημαίες που σηκώθηκαν προχθές στη Λίγκα παραπέμπουν σε φαρσοκωμωδία γιατί το συμβόλαιο ειρηνικής συμβίωσης υπογράφηκε μετά από μπινελίκια και αντεγκλήσεις σε βαριά αργκό.

Πώς να πιστέψεις ότι δυο, πέντε ή δεκαπέντε άνθρωποι θα τα βρουν όταν ο ένας λέει στον άλλον ότι δεν φοράει παντελόνια και ο άλλος στον προηγούμενο «βγες έξω χωρίς μπράβους να σου δείξω». Η εμπιστοσύνη χτίζεται και οι προοπτικές ειρήνης σπείρονται. Οι παράγοντες αν θέλουν να βάλουν τα σπαθιά στις θήκες χρειάζεται μαζί να σταματήσουν το σαφάρι των πόστων για να επιβάλουν τους δικούς τους σε επιτροπές, σε συνδέσμους, σε ενώσεις, σε ομοσπονδίες – οπουδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να κινεί αφανή νήματα.

Ο «μη πόλεμος» που ανάγγειλαν οι ποδοσφαιρικές κεφαλές, ειδικά μετά το κακό χαμό που προηγήθηκε, είναι ολοφάνερη υποκρισία. Η κακή πίστη στο ελληνικό ποδόσφαιρο πήρε χρόνια για να οικοδομηθεί. Με ύποπτες διαιτησίες, με προφανέστατες συμμαχίες σε ψηφοφορίες και αποφάσεις, με τρικλοποδιές, με έμπιστους και… μπιστικούς. Η καλή πίστη θα χρειαστεί ευθέως ανάλογο διάστημα για να αποκατασταθεί. Με πολύ κόπο και με ειλικρίνεια που – επιτρέψτε μου να το πιστεύω – δεν υπάρχει.

Το σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι βαθιά δηλητηριασμένο – και δεν χρειάζεται ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ για να διαπιστωθεί. Τρέφεται από την ένταση, ζει με την αναξιοπιστία, γουστάρει αυτό που είναι και πολλοί το γουστάρουν όπως είναι. Ακόμα και κάποιοι μέσα στη Βουλή:

- Είμαστε μεγάλη ομάδα που θα παίρνει για πολλά χρόνια πρωταθλήματα, λέει ο ένας.
- Ελάτε τώρα στη Θεσσαλονίκη να δούμε, απαντάει ο άλλος εν ώρα συνεδριάσεως.

Και δεν μιλάμε για κλητήρες της Βουλής. Μιλάμε για εκλεγμένους πατέρeς του έθνους!

Το τελευταίο ρούχο στο ξεγύμνωμα

Από τη μια η τυφλότητα του Κάκου, από την άλλη επιλεκτική όραση του Καλογερόπουλου και το σκηνικό πολέμου έχει στηθεί για τη ρεβάνς τής Τούμπας. Τα πρωτοσέλιδα της Θεσσαλονίκης το λένε απερίφραστα, τα πρωτοσέλιδα του Πειραιά αποδέχονται το αναπόδραστο:

• Σπορ του Βορρά: «Και τώρα ελάτε στην Τούμπα».
• MetroSport: «Ραντεβού στην Κόλαση».
• Γαύρος: «Αντί για μπουγάτσες θα πάμε για πόλεμο».

Η φωτιά έρχεται και οι εμπρηστές περιφέρονται ανεμπόδιστοι και ασύλληπτοι με το δαυλό στο χέρι. Η ΚΕΔ έχει βάλει στη σαλαμούρα τις προαιώνιες αμαρτίες της και τις διατηρεί στο παλιό και στο καινούργιο αίμα της διαιτησίας. Καινούργιο, αλλά με παλιά αιμοπετάλια. +/- Δείτε τη συνέχεια

Όπως δηλαδή είναι ο Καλογερόπουλος τον οποίο μας παρουσίασαν ως νέο, δυναμικό και άφθαρτο που δεν μασάει από έδρες και πιέσεις. Μάσησε και έφτυσε τα κουκούτσια τής διαιτητικής ανεπάρκειας στη μούρη του ΠΑΟΚ, αλλά μαζί έβαλε πολύ δύσκολα στον Ολυμπιακό.

Στην ελληνική διαιτησία έχουμε δει τρελές γκάφες, προφανή ηθελημένα σφάλματα, αποφάσεις-δώρα, αλλά την προκλητικότητα της απόφασης Καλογερόπουλου και των συν αυτώ βοηθών ποτέ. Ήταν απόφαση που έριξε και το τελευταίο για φέτος ρούχο στο ξεγύμνωμα της ελληνικής Διαιτησίας – το προτελευταίο είχε πέσει με την ατιμώρητη μπουνιά τού Ινσαουράλδε. Ίδια φάση, ίδιος χώρος, ίδια στιγμή, ίδιο παράπτωμα – πλάι πλάι – αλλά το ένα τιμωρείται με κόκκινη και ο άλλο με κίτρινη.

Και ο Μαρινάκης – …αυτοπροσώπως! – να ήταν διαιτητής δεν θα το έκανε, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΕ! Γιατί; Γιατί ο Ολυμπιακός, χωρίς να του είναι χρήσιμο. χωρίς να του κάνει καλό, μπαίνει σε έναν νέο κύκλο έντασης. Για τη ρεβάνς της Τούμπας δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά τα σκηνικά να βγουν από την αποθήκη. Είναι σαν παλιά παράσταση που ξανανεβαίνει: περιπολίες ελικοπτέρων, εισαγγελείς, ΜΑΤτζηδες οπλισμένοι με όλα τα σέα και τα μέα τους, μοτοσικλετιστές της ομάδας «Δέλτα», κινητοποίηση που θα θυμίζει στρατιωτική επιχείρηση. Σε αυτό το τοπίο ζητούνται για τον Ολυμπιακό παίκτες-κομάντος και συνοδοί ήρωες. Ήδη ένας δήλωσε παρών στο προσκλητήριο: «Θα πάω στην Τούμπα χωρίς κράνος» είπε ο Μίτσελ.

Διον. Βραϊμάκης

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Παρασκευής)

Μειώσεις 60% στον «Πρωταθλητή», δεινά (και) για τον αθλητικό Τύπο!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ – ΠΟΙΕΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΑΝΕΒΗΚΑΝ, ΠΟΙΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ - ΟΙ  ΜΕΙΩΜΕΝΕΣ  ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ... ΧΑΜΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ 

Ο υπερδιογκωμένος αθλητικός Τύπος αν δεν πνέει τα λοίσθια (υπερβολικό να το πεις ακόμα), τουλάχιστον αναπνέει με καλάμι – δεν έχει καν δυνατότητα ώστε να ανασάνει με αναπνευστήρα και οξυγόνο δανείων. Κάποιες από τις εφημερίδες-ναυαρχίδες έχουν συμπιέσει τα έξοδα (κυρίως σε μισθούς), στον ορίζονται διακρίνονται και άλλες μειώσεις και ο κλάδος των αθλητικών συντακτών (όπως των δημοσιογράφων γενικότερα) κλονίζεται. +/- Δείτε τη συνέχεια

Στον «Πρωταθλητή» η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει μετά από την εξωφρενική απόφαση της εργοδοσίας: να περικοπούν οι μισθοί όλων σε ποσοστό… 60%. (Επανάληψη του αριθμού για να αρθεί η αμφιβολία ότι πρόκειται για τυπογραφικό λάθος: μειώσεις 60%!)

Η αναγγελία στο προσωπικό έγινε πριν από δυο μέρες και, φυσικά, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις. Οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να διαλέξουν μεταξύ αδιεξόδου, δρόμου και επαγγελματικού ξεσπιτώματος! Η εργοδοσία δείχνει την έξοδο σε όσους αρνηθούν την αναπροσαρμογή, αλλά εδώ υπάρχει άλλη εμπλοκή. Τα οφειλόμενα, που κατά πληροφορίες φτάνουν σε ορισμένες περιπτώσεις και στους εννέα μήνες, θα περισκοπούν επίσης κατά 60%!

Η φούσκα 

Ο αθλητικός Τύπος αποτελεί από χρόνια μια επικίνδυνη φούσκα. Σήμερα εκδίδονται εννέα αθλητικές εφημερίδες (περιλαμβανομένης και της «Γάτας») για ένα αναγνωστικό κοινό που μειώνεται σταθερά στις περισσότερες από αυτές. Ο Μάρτης έκλεισε με πολλά μείον και λίγα συν σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα της προηγούμενες χρονιάς. Ο απολογισμός του Μαρτίου, χωρίς να υπολογίζονται οι 3-4 τελευταίες ημέρες, είναι:

ΜΕΙΟΝ για τις SpoprtDay 1.103 φύλλα, Φως των Σπορ 1.947, Πρωταθλητή 726, Γαύρο 658, Γάτα 188 

ΣΥΝ για τις Goal News 207 φύλλα (με δύο ειδικές εκδόσεις μέσα στον μήνα), Πράσινη 556, Ώρα για Σπορ 169, LiveSport 1.050 (όπου η κυκλοφοριακή άνοδος και βελτίωση σε όλους τους τομείς μέσα στον χρόνο πήγαν χέρι-χέρι) 

Μείωση σελίδων και ταξιδιών

Φυσικά το συμμάζεμα των εξόδων έχει «φάει» τα συχνά ταξίδια για την κάλυψη αγώνων (παλιότερα οι αθλητικές εφημερίδες έστελναν ακόμα και 2-3 συντάκτες για εκτός έδρας αθλητικές συναντήσεις) και έχουν μειωθεί οι σελίδες (πλην μιας-δυο εξαιρέσεων, κυρίως εκείνων που ανεβαίνουν κυκλοφοριακά). Σπάνια (έως ποτέ) στις καθημερινές εκδόσεις ξεπερνούν τις 40 σελίδες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που θα τις χαρακτηρίζαμε με το κλισέ «φωτεινές»), ενώ ορισμένες – οι συλλογικές κατά κανόνα – φτάνουν στις 32 ή 36 σελίδες. Πριν μερικά χρόνια για τις ταμπλόιντ αθλητικές εφημερίδες οι 48 σελίδες ήταν κόκκινη γραμμή, λίγες φορές και σπάνια έπεφταν πιο κάτω.

Ο... πατριωτισμός των συντακτών 

Παρόλα αυτά, στα περισσότερα αθλητικά έντυπα δεν έχει φανεί η ποιοτική πτώση, τουλάχιστον σε σχέση με τα τελευταία χρόνια, και αυτό οφείλεται κυρίως στον… πατριωτισμό των συντακτών. Οι οποίοι κατά περίπτωση τον πληρώνουν με αθρόες μειώσεις έως και 60%!

Χανγκόβερ από το χθεσινό πάρτι

Στα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας περιλαμβάνεται και η απαγόρευση εισόδου Ρώσων τουριστών στη Χαλκιδική; (Αμφιβάλλει κανείς για το αν το εφαρμόζαμε στο ενδεχόμενο που μας το ζητούσαν;)

** Πώς πήγαν χθες τα πάρτι ενίων πολιτικών μας για την πρωτομηνιάτικη γιορτή τους; Μαθαίνω για ξεφαντώματα και για σημερινά χανγκόβερ. 

** Πάμπολλοι πάντως την τίμησαν την πρωταπριλιά με τις δηλώσεις τους για τις προόδους μας – ημεδαποί τε και αλλοδαποί;

** Τώρα που άνοιξαν τα φαρμακεία βρίσκει ο Άδωνις εύκολα τα φάρμακά του; +/- Δείτε τη συνέχεια

** Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου Σήμερα. Ο Εθνικός Βιβλιοπώλης θα επισκεφθεί τα Σχολεία ή θα μιλήσει από τηλεπαράθυρο;

** Για τον… αντάρτη Ψαριανό ο Κουβέλης δήλωσε ότι δεν τον διαγράφει επειδή «όλοι κρίνονται από την κοινωνία». Σωστά, σωστά, πρόεδρε: όλοι!

** Στο εδώλιο σήμερα ο Άκις για ανακριβή δήλωση πόθεν έσχες. Τελικά είχε πέσει τόσο χαμηλά; Τόσο χαμηλά!

** Εφόσον ο Γ.Α. Παπανδρέου ετοιμάζεται να ιδρύσει κόμμα, μπορούμε να ελπίζουμε! (… ότι το βαρέλι έχει και άλλο πάτο κάτω από τον πάτο).

** Πάντως ο Βενιζέλος μπορεί ΚΑΙ τον Γιώργο να αναστήσει πολιτικά (Το ΠΑΣΟΚ ΠΟΤΈ)

** Τι ώρα είναι σήμερα το μάθημα πολιτικής ηθικής από τον Ευάγγελο Βενιζέλο;

** Από εσάς πέρασε σήμερα ο γαλατάς με το φτηνό γάλα; (των 15 ημερών)

Ίδιοι αντίπαλοι αλλά εντελώς διαφορετικό παιχνίδι

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΝΔΡΙΝΟΣ 

Πόσο διαφορετικός είναι ο σημερινός ημιτελικός Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ από εκείνο το 4-0 της 10ης Νοεμβρίου για το πρωτάθλημα; Η απάντηση δεν θέλει σκέψη: Πολύ διαφορετικός, βέβαια! Μόνο τη σύνθεση των Ερυθρολεύκων σ΄ εκείνο το παιχνίδι να δει κάποιος, θα καταλάβει αμέσως την τεράστια διαφορά. Έχουμε και λέμε: +/- Δείτε τη συνέχεια

-Στο κέντρο της άμυνας τότε υπήρχε ο Σιόβας, που δεν θα παίξει απόψε. Τι σημαίνει αυτό, δεδομένου και του παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος του Μανωλά; Ότι όποιος «χτυπήσει» με μπαλιές στην πλάτη των κεντρικών αμυντικών του Ολυμπιακού, έχει πολύ καλές πιθανότητες να σκοράρει. Το έδειξαν σχεδόν όλα τα πρόσφατα ματς των πρωταθλητών. Κι είναι βέβαιο πως ο ΠΑΟΚ θα επιδιώξει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να σκοράρει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το αν τα καταφέρει είναι ένα άλλο θέμα...

-Στα χαφ τότε υπήρχε ο Σάμαρης, τώρα θα υπάρχει ο Εντιγκά. Τεράστια η διαφορά! Ο Εντιγκά χρησιμοποιείται ως έξτρα θωράκιση στο κέντρο της άμυνας, μπροστά από τους δυο στόπερ, όμως η παρουσία του αποδυναμώνει σημαντικά τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας. Ο Μανιάτης είναι υποχρεωμένος να καλύπτει και χώρους που ΔΕΝ καλύπτουν ο Εντιγκά με τον Τσόρι, ενώ στο δημιουργικό κομμάτι απομένει μόνο ο Τσόρι για να φτιάξει παιχνίδι. Και τα άκρα, βέβαια.

-Στην επίθεση απουσιάζει ο Μήτρογλου και το εύκολο γκολ που είχε στο πρώτο μισό της σεζόν. Ο Βαλντέζ είναι φανερό πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και αντιμετωπίζεται πολύ πιο εύκολα από την αντίπαλη άμυνα. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ο Ολυμπιακός έχει γίνει προβλέψιμος στον τρόπο ανάπτυξής του, άρα και πιο εύκολα αντιμετωπίσιμος. Δεν γνωρίζω πώς σκοπεύει να παρατάξει τον ΠΑΟΚ ο Γεωργιάδης κι αν, τελικά, θα βάλει τον Κατσουράνη μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ή όχι, προωθώντας λίγα μέτρα πιο μπροστά τον Κάτσε. Το πιθανότερο είναι να το κάνει, καθώς θεωρητικά δυναμώνει την αμυντική του λειτουργία και γίνεται πιο επικίνδυνος στην κόντρα, χάρη στην ταχύτητα του Κάτσε. Η θεωρία, όμως, από την πράξη απέχει αρκετά. Κι η ομάδα της Θεσσαλονίκης (που παραμένει χωρίς εκτός έδρας νίκη από τις αρχές Γενάρη!) έχει σημαντικές αδυναμίες στην αμυντική της λειτουργία. Ειδικά στο ψηλό παιχνίδι. Επίσης θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσουν οι αργοί στόπερ του Δικεφάλου στην πίεση ψηλά των μεσοεπιθετικών του Ολυμπιακού.

Γενικά είναι ένα παιχνίδι με τεράστιο ενδιαφέρον –και σε επίπεδο τακτικής. Κάτι τελευταίο: Από τα διοικητικά στελέχη των δυο ομάδων η συγκεκριμένη κόντρα αντιμετωπίζεται ως κάτι πολύ περισσότερο από ένας ημιτελικός Κυπέλλου. Αναμενόμενο... Στην Ελλάδα ζούμε, άλλωστε. Προσωπικά, πάντως, δεν πιστεύω πως το αποτέλεσμα δυο ημιτελικών Κυπέλλου είναι ικανό να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη καταστάσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Τετάρτης)

Ο Γιάννης που έφυγε νωρίς...

Το πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής Ηχούς» που έφτιαχνα την 1η Απριλίου 2004 για το φύλλο της επομένης, ήταν ένα από τα δυσκολότερα στη δημοσιογραφική μου πορεία. Από εκείνα που τα σχεδιάζει, τα γράφει και τα ολοκληρώνει περισσότερο το συναίσθημα και λιγότερο το μυαλό. +/- Δείτε τη συνέχεια

Σαν σήμερα πριν από δέκα ακριβώς χρόνια ο Γιάννης Κυράστας άφησε τα επίγεια νωρίς. Όπως νωρίς και πικραμένος άφησε τους προπονητικούς πάγκους και τον Παναθηναϊκό με το ειρωνικό κατευόδιο ενός δηλητηριώδους πρωτοσέλιδου τίτλου: «Καλό ψάρεμα κυρ Γιάννη»!

Ο Κυράστας ξεκίνησε ταπεινά την προπονητική του καριέρα στον Εθνικό Ελληνορώσων και την απογείωσε στον Παναθηναϊκό κτίζοντας μια ομάδα-μοντέλο, που πρόσφερε θέαμα με πολλά γκολ, που λατρεύτηκε από τους «πράσινους», που χειροκροτήθηκε από αντίπαλους και που στερήθηκε άδικα τον τίτλο του 2000 σε μια από τις πιο θολές περιόδους του ελληνικού ποδόσφαιρο. Έναν τίτλο που θεωρητικά τον έχασε στην Πάτρα λίγο πριν από τη λήξη της περιόδου (ήττα από την Παναχαϊκή με γκολ του Κατσουράνη και με μεγάλο πριμ για τους Πατρινούς), αλλά στην ουσία τον κατάπιαν καλοκαρδισμένοι μηχανισμοί που τότε ήταν στο φόρτε τους.

Η δουλειά του Κυράστα δεν ανταμείφθηκε ποτέ. Αλλά η προσφορά του αναγνωρίστηκε από τον κόσμο στην εκδήλωση για τον τίτλο του 2004 στη Λεωφόρο, με το σύνθημα «αυτή η κούπα πάει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα»! Στο πρωτοσέλιδο άρθρο μου στην Αθλητική Ηχώ τον Απρίλη του 2004, στην έκδοση για το χαμό του, κατέληγα γράφοντας: «… έφυγε πριν φθαρεί από τον χρόνο. Και θα τον θυμόμαστε πάντα νέο, επιτυχημένο, μάχιμο. Κάτι είναι κι αυτό. Το να μείνεις νέος στους αιώνες, κάτι είναι».

Ανανεώνω εκείνη τη φράση δέκα χρόνια μετά.

Διον. Βραϊμάκης 

(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)