Η παρακμή τής Ελλάδας στην TV και οι αραχνοϊστοί σαν σεμαδάκια στις οθόνες

Η παρακμή στην Ελλάδα έχει πιάσει μόστρα και φαίνεται παντού. Στα ανασφάλιστα αυτοκίνητα, στους ανασφάλιστους ανθρώπους, στις ανασφάλειές μας, στα ελλειμματικά νοσοκομεία, στις μποτιλιαρισμένα δικαστήρια (μου έλεγαν ότι στο διοικητικό υπάρχει υπόθεση 85χρονης που υπολογίζεται ότι θα πάρει ημερομηνία εκδίκασης – ημερομηνία! – το 2017), στην πλημμυρίδα των ενοικιαστηρίων, στην άμπωτη των ταμείων (αυτό που γενικά λέγεται παλίρροια της Κρίσης), στα χαρτόκουτα των αστέγων, στην επαιτεία (που κοντεύει να γίνει Όπερα της Πεντάρας), στους έρημους δρόμους, στους γεμάτους δρόμους (από τις μικροσυγκεντρώσεις), στα εγκαταλελειμμένα οχήματα, στην εκρηκτική εγκληματικότητα, στην απλήρωτη ΔΕΗ, στα αφύλακτα σχολεία – παντού! +/- Δείτε τη συνέχεια

Αλλά η παρακμή φωτίζεται, προβάλλεται και παίρνει θέση σε βάθρο, εκεί όπου είχε αποθεωθεί για χρόνια η πλαστική χλιδή: στην τηλεόραση. Έτσι – ειδικά τώρα το καλοκαίρι – άνοιξαν οι αποθήκες από τα υπόγεια και αναδύθηκε η μούχλα στα σαλόνια.

Οι τηλεθεατές έχουν εμπεδώσει ατάκες, διαλόγους, καταστάσεις και έχουν αποστηθίσει ολόκληρα σενάρια βλέποντας συχνά το ίδιο επεισόδιο μπορεί και τρεις φορές τον μήνα! Ο Μπέζος εμφανίζεται νεαρούλης, η Τριφύλλη γυναικάρα με τα κόκκινα και ο Γιάννης Ζουγανέλης με μαλλιά. Χθες είδα Πίτσι πίτσι με τον Μήτσι! Και τον Μητσικώστα με baby face (χωρίς μεταμφίεση) να λέει πολιτικά αστεία για τον Παλαιοκρασά. Που για τους νεολαίους, τους αγέννητους τότε, είναι Αρχαία ελληνική Ιστορία. Για εμένα, πάντως, η συγκεκριμένη εκπομπή είχε συναισθηματική αξία και εσωτερική φόρτιση. Γιατί στους συγγραφείς τών κειμένων αναφέρονταν οι Ανδρικάκης, Κοκκορίκος και ο φίλος μου ο Γιάννης Μακρής. Ένας σπάνιας ποιότητας άνθρωπος, ένας επιστήθιος φίλος, ένας συνάδελφος με  χιούμορ που έρεε σαν από πηγή και που έφυγε νωρίς - πολύ νωρίς. Τον σκέφτομαι συχνά, μπορεί και καθημερινά, για χίλια-δυο ερεθίσματα της μνήμης. Αλλά χθες ήταν από τις λίγες φορές που τον σκέφτηκε για ενεστώτα λόγο βλέποντας τον Μήτσι...

Εικόνες άλλων εποχών όχι ως αφιερώματα, ή από άποψη (όπως λόγου χάρη γινόταν με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο), αλλά λόγω αδήριτης ανάγκης. Επειδή οι διαφημίσεις έχουν κατακρημνιστεί και κάτω από τα μπάζα είναι θαμμένες οποιεσδήποτε προθέσεις για ζωντανό, φρέσκο πρόγραμμα. Και βλέπουμε εικόνες μέσα από υφαντά αράχνης που πέφτουν σαν τα παλιά σεμεδάκια τής γιαγιάς στις οθόνες μας.

(Το θέμα ανανεώθηκε, ενημερώθηκε  -update δεν το λένε; - με προσθήκη το πρωί της 26ης Ιουλίου).