Η Ελλάδα τής ανεργίας αργεί!

Ραστώνη! Κάποτε η λέξη μπήκε σε έκθεση στις πανελλαδικές και γκρεμίστηκε η Φιλολογία στην Ελλάδα. Από τότε μάθαμε την έννοια του όρου στην πράξη. Μια πράξη που την κάναμε από χρόνια, αλλά γίναμε γνώστες και της ονομασίας τού χαρακτήρα της: ραστώνη. Κάτι δηλαδή σαν κι αυτό που ζούμε (και) τούτες τις μέρες. Η Ελλάδα τής ανεργίας αργεί! Από τη Μεγάλη Δευτέρα είχαν αρχίσει να πέφτουν ο παλμοί. Τη μεγάλη Τετάρτη η λειτουργία της χώρας μπήκε στη εντατική. Τη Μεγάλη Παρασκευή τα πάντα είχαν νεκρώσει. Και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε από την πασχαλινή ανοιξιάτικη νάρκη από την Τετάρτη του Πάσχα. Αργά, νωχελικά και μελαγχολικά. Το τελευταίο – η μελαγχολία – είναι για τη νωχέλεια που αφήνουμε στα χωριά μας, στις παραλίες ή και στους καναπέδες μας. Η Ελλάδα των εορτών πάντα με προβλημάτιζε – κάποιες φορές με φόβιζε κιόλας. Γιατί; +/- Δείτε τη συνέχεια

Γιατί πολλά δεν λειτουργούν και όλα υπολειτουργούν. Για μέρες ολόκληρες δεν διεκπεραιώνονται υποθέσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, δεν υπάρχουν ιατρεία, είναι απονευρωμένα τα νοσοκομεία, συμφιλιώνεσαι για μέρες με τον πονόδοντό σου, είναι κλειστές οι τράπεζες, δεν θάβονται νεκροί, κινούνται περιστασιακά οι συγκοινωνίες, σέρνεται η ενημέρωση. Το είδαμε και χθες στα μπλογκ και τα σάιτ. Δυο-τρεις ειδήσεις από το πρωί ώς το μεσημέρι. Νιρβάνα! Έχουμε την ασύλληπτη ικανότητα, μπορεί και μοναδική παγκοσμίως, μια διήμερη αργία να την μετατρέπουμε σε δεκαήμερες διακοπές. Και οι παραμονές των εορτών να είναι ένα ατέλειωτο «όπου φύγει φύγει». Στην επιστροφή ένα από τα ανάλαφρα θέματα που διαβάζουμε στα Μέσα είναι «Οι επόμενες αργίες». Τις μελετάμε και προγραμματίζουμε το ερχόμενο πακετάκι των διακοπών. 

(Υπομονή ως τον Δεκαπενταύγουστο: πέφτει Πέμπτη, φεύγουμε από Τετάρτη που νεκρώνουν τα πάντα, γεφυρώνουμε την Παρασκευή, έχουμε αφήσει και δυο μέρες υπόλοιπο άδειας για Δευτέρα-Τρίτη και να‘ την η βδομαδούλα…)