ΑΕΚ, η σφαγή των νηπίων...

ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ - ΚΑΡΤΟΥΝ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΤΡΑΞΙΟΝ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ. 

Το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου ποδοσφαιρικού θανάτου βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα ποδοσφαιρικά νήπια της ΑΕΚ οδηγήθηκαν σε ένα πρωτάθλημα κινημένων σχεδίων για σφαγή, προς χαρά τού καρτουνίστα που είχε, επιτέλους, σε αυτήν την αντιδημοφιλή, αντιεμπορική, διοργάνωση να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον και μάλιστα με λίγο «αίμα»: το πώς, δηλαδή, ένα από τα τρία μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου σαπίζει αργά και σταθερά στο δρόμο προς τη Β΄ Εθνική. Αν κάτι ξεχωρίζει σε αυτήν τη φιέστα σκελετών τού παρελθόντος, δεν είναι το ποιος θα βγει πρωταθλητής (πασίγνωστος), με πόσους βαθμούς διαφορά από τους άλλους μεγάλους (πιθανότατα διψήφιος αριθμός) και ποιοι θα υποβιβαστούν. Ενδιαφέρον έχει η ατραξιόν με τον διαρκή εννεάμηνο σπαραγμό τής ΑΕΚ, η σαλαμοποίηση με τα κομματάκια που κόβονται σε κάθε αγωνιστική από τον αετό, το γλέντι κάθε πικραμένου, αδύναμου και ανήμπορου που αν δεν πάρει απ’ αυτήν το μερίδιο των βαθμών που του αναλογεί, όπως οι προηγούμενοι πικραμένοι, τότε θα είναι αδικαιολόγητη απώλεια. +/- Δείτε τη συνέχεια

Όπως δεν γίνεται τούρτα μόνο με… κερασάκι για τη σαντιγί, έτσι δεν φτιάχνεται και ομάδα με υψηλό προσδόκιμο αγωνιστικό χρόνο ζωής μόνο με πρωτόβγαλτους, άκαπνους, άπειρους παίκτες. Στις 26 Αυγούστου, γράφοντας για ένα σχόλιο του καλού φίλου και συνάδελφου Γιάννη Ξενάκη, εξέφραζα την ανησυχία μου γι’ αυτήν την απελπισμένη, αναγκαστική και απονενοημένη προσπάθεια της ΑΕΚ να φτιάξει ομάδα με χαμηλά συμβόλαια, χαμηλής εμπειρίας παίκτες, χαμηλών προσδοκιών σύνολο και υψηλού κινδύνου υλικό για το ιστορικό όνομά της. Το σχόλιο (δείτε εδώ) κατέληγε ως εξής:

«… δεν αποκλείεται, είναι πιθανό μάλλον, φορτωμένα αυτά τα (ποδοσφαιρικά) νήπια με τη φανέλα Νεστορίδηδων, Μαύρων, Παπαϊωάννηδων, Ντέμηδων κλπ, και την υποχρέωση να δώσουν μάχη επιβίωσης για την ομάδα, να φτάσουν τελικά στα χέρια τού Ηρώδη. Μακάρι να μη γίνει έτσι. Τότε θα μιλάμε για ιστορικό ποδοσφαιρικό κατόρθωμα». 

Εκείνοι οι φόβοι (του Αυγούστου) φαίνεται να γίνονται πραγματικότητα με εφιαλτικό τρόπο: ένας βαθμός σε πέντε παιχνίδια και μεταμόρφωση της ελπίδας σε ίζημα που έχει κατακαθίσει στην τελευταία θέση. Το δυστύχημα είναι πως η ΑΕΚ δεν έχει Γιάννη Ιωαννίδη για να της χαρίσει στο τέλος τής χρονιάς μια κατηγορία. Κι είναι δύσκολο ως το άλλο καλοκαίρι να τον εφεύρει...

Τζένγκα, και πώς έπεσε ο πύργος

Το θολωμένο μου μυαλό, εδώ και μήνες, μπορεί και χρόνια, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι – δεν ξέρω ακριβώς ποιο. Μπορεί και σκραμπλ με δύσκολες λέξεις που άλλα σημαίνουν και άλλα σηματοδοτούν: επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, δίκαιος επιμερισμός των βαρών, κόκκινη γραμμή, ελάφρυνση των αδυνάμων. Το ξανασκέφτομαι: το παιχνίδι δεν είναι σκραμπλ, είναι τζένγκα! Τα ξυλάκια το ένα πάνω στ’ άλλο φτιάχνουν τον πύργο των προσδοκιών που θα γίνει πύργος των καταιγίδων. Τρεμοπαίζει ΚΑΙ αυτός ΚΑΙ η λογική μου.

Βγάζω ένα-ένα από τη μέση του πύργου τα κομμάτια (κομμάτια ξύλινων υποσχέσεων) και τα επανατοποθετώ ψηλότερα. Πρώτα τις οριζόντιες περικοπές, μετά τις μειώσεις στις συντάξεις, κατόπιν τις αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης – ο πύργος αντέχει. Τραβάω ένα ακόμα κομμάτι, από το κουτί τής παράνοιας αυτό. Το τοποθετώ προσεκτικά. Είναι το «εγώ βγάζω πρώτα το παντελόνι και μετά το σακάκι». Η κατασκευή κλονίζεται. Περιμένω να ισορροπήσει. Ισορροπεί αυτή κι έρχομαι στα ίσα μου εγώ. Μετά ένα τουβλάκι ακόμα και... Πέφτει! 
Ο πύργος του μυαλού μου σωριάζεται υπό το βάρος τού τελευταίου τεμαχίου. Κοιτάω ποιο είναι και διαπιστώνω γιατί δεν άντεξε: γράφει «πέος Μεϊμαράκη». Ένα πολύ βαρύ κομμάτι. Έπρεπε να το καταλάβω έγκαιρα. Την επόμενη θα είμαι πιο προσεκτικός. Θα βγάλω από το λεξιλόγιό μου το όνομα «Χατζηνικολάου». Κι εγώ κι ο Παυλόπουλος.

Νικόλα, Νικόλα, γ...ησέ τα όλα!

Ο… ΑΞΕΣΤΟΣ, Ο ΜΠΡΟΥΤΑΛ, Ο PSYCHO ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΟΤΑΝ Ο ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΦΡΑ! 

Γράφει ο BADDOG 

«Tην μπουλντόζα της τρόικας τη σταματάς με ρουκέτες στις ερπύστριες και όχι με παρακάλια και γαρύφαλλα», δήλωσε -on camera- ανήμερα της γενικής απεργίας ο Νίκος Φωτόπουλος, υπογραμμίζοντας ότι δεν αρκεί αντίδραση αλλά αντίσταση. Και αργά το βράδυ, το δελτίο τού MEGA έδειξε τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και στο κάτω μέρος της οθόνης: «ΝΕΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ». Προφανώς, οι προηγούμενες «εμπρηστικές» ήταν η πρόταση Φωτόπουλου για καταλήψεις σε υπουργεία και επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες. Αναμενόμενη, ωστόσο, η «περιποίηση»: +/- Δείτε τη συνέχεια

Ο Φωτόπουλος είναι «εργατοπατέρας», «πρώτη μούρη των συντεχνιών που βούλιαξε τη χώρα» και διάφορα άλλα κλισέ, στα οποία –κακά τα ψέματα- έχει προσχωρήσει πολύ κόσμος. Η φασαριόζικη παρουσία του, το «παλαιάς κοπής» στυλ του, η… μούχλα της κομματικής του προέλευσης («Ξεκίνημα»: τροτσκιστική ομάδα του ΠΑΣΟΚ), το θυμωμένο βλέμμα του και το γεγονός ότι ασκεί συνδικαλισμό (αλήθεια, πότε θα μας πούνε ποιος είναι ο καλός συνδικαλισμός; Όταν ο Παναγόπουλος της ΓΣΣΕ συναντιέται με τη Μέρκελ;) τον έχουν φέρει στο κέντρο της δαιμονοποίησης. Ο… άξεστος, ο μπρουτάλ, ο psycho, ο μπήξε, ο δείξε. Που θα πατήσει στο χαλί και θα μας το λερώσει. Που θ’ αφήσει πατημασιές… χάους και ανομίας.

Με συγχωρείτε, αλλά η πραγματικότητα στα δικά μου μάτια είναι διαφορετική:

-Ο Φωτόπουλος προσπαθεί να προασπίσει τα συμφέροντα του κλάδου του. Εξ ορισμού αυτή δεν είναι η αποστολή ενός συνδικαλιστή;

-Ο Φωτόπουλος βλέπει ν’ ανατινάζονται εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα, μια κοινωνία ολόκληρη, η οποία σε λίγο θα τρώει τα κομμάτια των σπασμένων κουμπαράδων της για να μείνει στη ζωή. Που ο… ανασκολοπισμός τής έχει φτάσει τα νεφρά! Και σου λέει ότι την έσχατη μορφή επίθεσης στο εισόδημά σου, στην υγεία σου, στην καθημερινότητά σου, πρέπει να την αντιμετωπίσεις με την έσχατη μορφή πάλης. Πού το ασύμβατο;

-Ο Φωτόπουλος νοιάζεται, λέει, μόνο για τα προνόμια των ημετέρων, αδιαφορώντας για το κοινό συμφέρον. Ενώ αν δεν έβγαζε μιλιά όταν έμπαινε λ.χ. το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, θα νοιαζόταν για το κοινό συμφέρον; Θυμάμαι κι ένα μεσημέρι στην Ευελπίδων, όπου το σωματείο μου είχε ν’ αντιμετωπίσει αίτηση για βγει παράνομη και καταχρηστική μία απεργία του. Στο διπλανό κτήριο είχε δίκη η ΓΕΝΟΠ και ο Φωτόπουλος με τον δικηγόρο του σωματείου ήρθαν στο μεταξύ σ’ εμάς για να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν. Η δίκη (μας) κερδήθηκε και ο Φωτόπουλος μόνο που δεν… πήγε στα κάγκελα να φωνάξει «γκολ»! 

-Ο Φωτόπουλος τα κάνει, λέει, από γινάτι, επειδή δεν τον προώθησε το ΠΑΣΟΚ. Ενώ, αν είχε γίνει βουλευτής –όπως άλλοι «πράσινοι» μεγαλοσυνδικαλιστές, ο Κουτρουμάνης, ο Πρωτόπαππας, ο Πιπεργιάς, ο Σπυρόπουλος, ο Πολυζωγόπουλος, ο Κανελλόπουλος και τόσοι άλλοι- θα ήταν ένας ακόμη εργατοπατέρας που εξαργύρωσε τους αγώνες του!

-Ο Φωτόπουλος και όλοι οι Φωτόπουλοι της χώρας εμπόδιζαν την ανάπτυξη της Ελλάδας. Πράγματι, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ήταν, ούτε είναι, κοινωνίες αγγέλων. Είναι δυνατόν, όμως, να αίρει όλες τις αμαρτίες για ό,τι συνέβη στον στενό κι ευρύτερο δημόσιο τομέα ο Φωτόπουλος και οι Φωτόπουλοι; Και τα δεκάδες / εκατοντάδες golden boys (και golden… πουρά) που διοικούσαν και διαχειρίζονταν δισεκατομμύρια τόσα χρόνια να παραμένουν σταθερά στο απυρόβλητο; Σημειωτέον ότι τουλάχιστον ο Φωτόπουλος είναι αιρετός, οι χρυσοπληρωμένοι μάνατζερ όχι.

-Ο Φωτόπουλος, λέει, ποιος ξέρει πόσα έχει τσεπώσει… Ο Φωτόπουλος, όμως, σε συνέντευξή του, προ μηνών, στο «Πρώτο Θέμα» είχε δηλώσει ότι μετά τις περικοπές παίρνει 1.500 ευρώ μισθό. Την ώρα που οι ετήσιες απολαβές του προέδρου της ΓΣΣΕ από την Τράπεζα της Ελλάδος ανέρχονται σε εξαψήφιο νούμερο… Δεν τον διέψευσε κανείς για το 1500άρι. Επίσης, κατοικεί σ’ ένα τριαράκι στο Γαλάτσι. Αν όλα αυτά τα κάνει για ξεκάρφωμα κι αποδειχτεί ότι έχει καταθέσεις στο Λιχτενστάιν και σαλέ στο Κρανς Μοντάνα, εδώ είμαστε, τα ξαναλέμε… Κι επειδή τυγχάνει να έχω γνωρίσει τον αναπληρωτή πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ για ένα διάστημα, μένει σ’ ένα τυπικό διαμέρισμα στο Πολύγωνο και κυκλοφορεί μ’ ένα αυτοκίνητο… φτηνότερο από το δικό μου. Αν αποδειχτεί και γι’ αυτό, πάλι τα ξαναλέμε…

-Ο Φωτόπουλος, λέει, ήταν επί χρόνια στο φαυλεπίφαυλο ΠΑΣΟΚ. Όντως. Όμως, επί χρόνια η μισή Ελλάδα ήταν –άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο- ΠΑΣΟΚ. Να τους εξοστρακίσουμε τους περισσότερους; Να τους αποκεφαλίσουμε; Να τους δίνουμε ρετσινόλαδο ωσότου υπογράψουν δήλωση μετανοίας; Και να κρατήσουμε μονάχα εκείνους τους… υγιείς ΠΑΣΟΚους που κρατάνε το σκάφος αρόδο, έξω από την κοινωνία και τη βουή της, στα νερά του άκρατου μονεταρισμού;

-Ο Φωτόπουλος δεν μπορεί να κατεβάζει τους διακόπτες. Ευκολότερος είναι ο τετραγωνισμός τού κύκλου. Συνδικαλιστική κινητοποίηση δίχως ξεβόλεμα δεν υπάρχει. Ειδάλλως, ας κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ν’ απαγορευθούν τα πάντα, να μην παιδευόμαστε διαδηλωτές, μπαχαλάκηδες και ασφαλίτες. Δημοκρατία, πάντως, δεν θα το λένε αυτό το πράγμα…

-Ο Φωτόπουλος και η ΓΕΝΟΠ, λέει, έχουν «σκιές». Τους τσάκωσε ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής, που βρήκε ότι επιχορηγούταν ο φορέας των εργαζομένων της επιχείρησης από τη ΔΕΗ. Εγώ εκείνο που κατάλαβα από εκείνη την ιστορία είναι ότι ο Ρακιντζής δεν έχει τσίπα! Ως γραμματέας της διοίκησης των «Φίλων Βιβλιοθήκης Αλεξάνδρειας» έπαιρνε χορηγία από τη ΔΕΗ! Ελεγκτής κι ελεγχόμενοι χέρι – χέρι. Σαν τον Μιμίκο με τη Μαίρη. Δεν διέψευσε ο Ρακιντζής τον Φωτόπουλο, αλλά δικαιολογήθηκε ότι με το ποσό εκείνο… προβαλλόταν η ΔΕΗ στις εκδηλώσεις των «Φίλων»! Αδήριτη, προδήλως, η ανάγκη προβολής της εταιρίας που κατέχει κυριολεκτικά μονοπωλιακή θέση στην αγορά. Μην τυχόν της φύγουν νοικοκυριά και πάρουν… ρεύμα από την κονγκολέζικη ηλεκτρική εταιρία!

-Ο Φωτόπουλος είναι τόσο αχώνευτος που «μόνο εσύ δηλώνεις Φωτοπουλικός» (εγώ, δηλαδή). Εντάξει, εγώ δεν κάνω σοβαρή δημοσιογραφία. Όπως το MEGA μ’ εκείνον τον ρεπόρτερ, ο οποίος μόνο που δεν έκλαιγε για το… δράμα του Μεϊμαράκη. Ή η «Καθημερινή», η οποία στο χθεσινό(μεγάλου - όπως πάντα - σχήματος) πρωτοσέλιδό της δεν έχει μία φωτογραφία από το χθεσινό συλλαλητήριο…

-Ο Φωτόπουλος, λέει, θέλει να τα κάνει όλα… μπιπ! Έβαζε κάποτε… εναερίτες να σκεπάζουν τις κάμερες παρακολούθησης. Ε, βέβαια, όταν κάποιοι είχαν να πάνε στο Πεδίον του Άρεως από την εποχή του… Γιώργου Οικονομίδη, οι ΓΕΝΟΠίτες κατέβαιναν με τα εμβληματικά πορτοκαλί κράνη κι έτριζε το οδόστρωμα. Και εισέπρατταν χειροκροτήματα όταν σκαρφάλωσαν στην κολόνα για να κουκουλώσουν τα ρουφιανομηχανήματα. Την ίδια ώρα που ο «υπεύθυνος συνδικαλισμός των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου» (τύπου Μίχαλου) πρόβαρε τον κόμπο της γραβάτας που θα φορούσε το βράδυ στης… Τρέμη!

Συγγνώμη για την έκταση του άρθρου. Θα μπορούσα να τα πω όλα αυτά (και πολλά ακόμη) με πέντε λέξεις: Νικόλα, Νικόλα, γ…ησέ τα όλα!

Αν επικρατήσει η οργή...

...ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ, ΤΟ ΕΓΕΡΘΗΤΩ Ή ΤΟ ΕΓΕΡΘΗΤΙ; ** ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, Ο «ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΞΕΦΟΥΣΚΩΜΑ 

Άρθρα αναγνωστών 
Γράφει ο VERSUS

Όλη αυτή η ιστορία με τις γενικές απεργίες και τις πορείες έχει αρχίσει να θυμίζει τους... εορτασμούς για την επέτειο του Πολυτεχνείου: κάθε τόσο τα ίδια, με την ίδια σειρά και την ίδια κατάληξη. Φυσικά θα έπρεπε να σχολιάσουμε και το πόσοι πραγματικά απεργούν αλλά καλύτερα να το αφήσουμε αυτό. Όσο για την πορεία, όλα είναι τόσο όμοια... Πρώτα περνάει το ΠΑΜΕ αυστηρά μόνο του με το μαζικό, περιφρουρημένο του μπλοκ, μετά η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με τους φωνασκούντες ΔΥ και τέλος τα “μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ” με τους αριστεριστές και κάποιους αντιεξουσιαστές που κάποια στιγμή θα την πέσουν στους μπάτσους. +/- Δείτε τη συνέχεια

Αυτός ο χώρος των αντιεξουσιαστών έχει πια αλλάξει δραματικά, τόσο που δεν ξέρω πια αν μπορούμε να μιλάμε για αντιεξουσιαστές ή για κάτι άλλο πολύ πιο εξουσιαστικό. Πολλά λούμπεν στοιχεία, κάτι άτομα που κάνουν μπαμ ότι είναι μπάτσοι, κάτι αλβ...φατσες που έρχονται για το πλιάτσικο (άλλο αν προχθές δεν έγινε τίποτα) και πάντοτε η λογική τού να εμπλέκουν ανθρώπους που δεν θέλουν επεισόδια ή δεν έχουν κατέβει για επεισόδια, να την πέφτουν δηλαδή στα ΜΑΤ την ώρα που περνάει κάποιο μπλοκ.
Εν τω μεταξύ τα μέτρα παίρνονται παρά τις απεργίες, παρά τις πορείες και τις διαμαρτυρίες. Κι εφόσον οι απεργίες και οι πορείες δεν προσφέρουν τίποτα, μοιραία κάποια στιγμή θα απομαζικοποιηθούν και ο κόσμος θα χάσει το ενδιαφέρον του και την όποια αγωνιστική του διάθεση. Ίσως, τελικά, αυτό να είναι η επιλογή. Ένα ελεγχόμενο αγωνιστικό ξεφούσκωμα έως ότου έλθει η ώρα που ο Μεταλλαγμένος θα αναλάβει τα ηνία...

Παρ' όλα αυτά είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα αν θα επικρατήσει η ελπίδα που κάποιοι προσφέρουν στους πεινασμένους ή η οργή αυτών που τα έχουν χάσει όλα εναντίον όλων συλλήβδην και χωρίς διακρίσεις. Αν επικρατήσει η ελπίδα, τότε το σύστημα θα έχει σώσει την παρτίδα και ο Μεταλλαγμένος θα του δώσει πνοή για τα επόμενα 20 χρόνια. Αν επικρατήσει η οργή... δεν θυμάμαι ποιο είναι σωστό, το εγέρθητω ή το εγέρθητι;

Το πενάκι τού... αθυρόστομου Μάνου

Πρέπει να δικαιολογήσω την σκιτσογραφική αθυροστομία; Ίσως όχι. Γιατί κολυμπάω, κολυμπάμε, γράφοντας σε ένα πέλαγος, το ιντερνετικό, όπου διαλύονται οι φόρμες, τα αποσιωπητικά και οι κανόνες τής «πολιτικά ορθής» δημοσιογραφίας. Και εδώ, μεσοπέλαγα, οι μετέχοντες πετάμε τα δηθενατζήδικα μαγιό και στριγκάκια τής καλής συμπεριφοράς και της επίπλαστης αιδούς. Όμως, επειδή κάποιοι μπορεί να παρεξηγήσουν τη δημοσίευση του σκίτσου, «λογοδοτώ» πριν κατηγορηθώ: Όταν ένας κορυφαίος θεσμικός παράγοντας (Μεϊμαράκης) χρησιμοποιεί γλώσσα που σοκάρει (*), γιατί να σοκάρει και να ενοχλεί περισσότερο ο γελοιογραφικός σχολιασμός αυτής της αθυροστομίας;

Επί της ουσίας τώρα. Το σκίτσο, και το σχόλιό του, ανήκει στον συνάδελφο και φίλο Μάνο Αντώναρο (το ανάρτησε στο fb) ο οποίος έχει, πατρόθεν, το γονίδιο της γελοιογραφίας (Αρχέλαος). Αυτό, πέρα από τη συγγραφική του ικανότητα στη σάτιρα – και όχι μόνο. Την αναδημοσιεύω με την άδειά του.

(*) Ο Μεϊμαράκης φέρεται να είπε στον Παυλόπουλο, όπως μαρτυρείται – ή εικάζεται – όχι μόνο από μπλογκ αλλά και από σάιτ εφημερίδων: «Γιατί ρε Προκόπη πήγες στον Χατζηνικολάου σήμερα; Σε άκουσα το πρωί που βγήκες να του γλείψεις τον π... . Έλα να γλείψεις τον δικό μου, είναι καλύτερος». 

Διαβάστε ακόμα: Με αργκό επιπέδου προφίσενσι...

Διαψεύδεται η... ανορθογραφία

Συνάδελφοι ας είστε σωστοί στο ρεπορτάζ που δημοσιεύετε για τα νέα μπινελίκια τού Μαϊμαράκη, αυτήν τη φορά στον Παυλόπουλο («Έλα να μου γλείψεις τον π…»). Γι’ αυτό, άλλωστε, φάγατε τη διάψευση και από τις δύο πλευρές. Γιατί το «γλείφω» γράφεται με «ει» και εσείς (ορισμένοι) το γράψατε με «ύψιλον». Μην πριονίζετε τους θεσμούς με τις ανακρίβειές σας… (Στο κάτω κάτω ο Προκόπης δεν είναι γλύπτης, κι ας μένει ενίοτε άγαλμα).

Μην αφήνουμε μόνο τον Στουρνάρα...

Η αστυνομία τούς υπολόγισε στις σαράντα χιλιάδες. Ο ελληνικός Τύπος στις εκατό. Ο ξένος (ο βρετανικός) στις εβδομήντα. Δεν θα μπω στη διαδικασία τού ποιος υπολογισμός είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα για τους διαδηλωτές τής Τετάρτης.

Όποια εκδοχή και να πάρουμε, ο κόσμος που κατέβηκε χθες στην Αθήνα (και τα πασίγνωστα άγνωστα κωλόπαιδα φρόντισαν πάλι να τον τρομάξουν) κατά την ταπεινή μου γνώμη ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΣ. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να διαδηλώσει ΕΙΡΗΝΙΚΑ ένα εκατομμύριο από τα τέσσερα (;) του Λεκανοπεδίου; Αντί να κατεβαίνουμε στους δρόμους πέφτοντας από τα μπαλκόνια, γιατί δεν κατεβαίνουμε σε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας;

(Στο κάτω κάτω ας μην αφήνουμε μόνο τον Στουρνάρα να πολεμάει τον Τόμσεν και να του φωνάζει κατάμουτρα «σηκωθείτε να φύγετε»! Ας τον βοηθήσουμε κι εμείς τον μαχητή...)

Με αργκό επιπέδου προφίσενσι...

Το να είσαι «παιδί του λαού», να κυκλοφορείς με το σακάκι ριγμένο στον ώμο, να τρως τα «αχλάδια με τα φλούδια» (που έλεγε και ο Φούντας-Μίλτος στην «Στέλλα») και να μιλάς την αργκό σε επίπεδο προφίσενσι, δεν είναι κακό. Όμως, το να είσαι πρόεδρος της Βουλής, να δίνεις συνέντευξη Τύπου («άτυπη» την είπαν) για να φωνάξεις το όποιο δίκιο σου  και να μιλάς με εκφράσεις πεζοδρομιακές, δεν είναι τιμή ούτε για εσένα ούτε γι’ αυτό που εκπροσωπείς. Πολύ περισσότερο όταν απαντάς στις κατηγορίες με χρονοκαθυστέρηση και, συνεπώς, έχεις όλο το χρόνο να ηρεμήσεις, να οργανώσεις τη σκέψη σου και να απαπαρασιτώσεις το μυαλό σου από τα ζωύφια της οργής – δίκαιης ή άδικης. Αλλά εσύ μπαίνεις σαρωτικός με τη «φόρμα δρόμου» και βάζεις άλλη μια στροφή στη βίδα που κρατάει στο κεφάλι του Έλληνα την πεποίθηση ότι η Βουλή και η πολιτική έχουν πάρει ασανσέρ που έχει μόνο κάθοδο. Πώς με τέτοια (κι όχι μόνο)  συμπεριφορά να βγουν και να ψάξουν στα υπόγεια για ανελκυστήρα ανόδου;

Πάνδημη συμμετοχή. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο κόσμου στη χθεσινή γενική ανεργία.

Νίκος Σαρίδης (επιλογές από το fb)

Θυμός και προβοκατίλα ...

ΟΙ «ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ» (ΛΑΪΚΟΓΚΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΔΗΘΕΝ ΑΠΛΥΤΟΙ) ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ. Η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΡΟΥΝ ΟΙ ΤΟΣΟ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ 

 Από το πρωί η Αθήνα μύριζε προβοκατίλα και θυμό. Μείγμα εκρηκτικού… παστίτσιου – που είναι και το φαγητό της δικαστικής επικαιρότητας. Θυμός για τα μέτρα που ο… τομσον-μάχος αγωνιστής Στουρνάρας θα ανακοινώσει αύριο και για όλα τα άλλα που μας χτυπάνε σαν έμβολο το στομάχι. Προβοκατίλα για τις περίεργες φάτσες που έβλεπες να κάνουν παρέα με τους ΜΑΤατζήδες. Δεν λέω πως αυτοί άρχισαν, ντε και καλά, τα επεισόδια. Αυτοί, όμως, θα μπορούσαν (με τον ρόλο σμπίρων που προφανώς τους είχαν αναθέσει) να ξέρουν για τα επεισόδια. Θα έπρεπε, δυνητικά, να τα μυριστούν πρώτοι (αν δεν τα είχαν μυριστεί μπαίνοντας μέσα στην κουζίνα). Για ποιον λόγο, άλλωστε, να μοιάζουν, με το αζημίωτο, τόσο πολύ με τους δυναμιτιστές; Προς τι η παραλλαγή του αλητόβιου που θα περιγράψω πιο κάτω; Τους είδα δυο φορές: +/- Δείτε τη συνέχεια

Τους είδα αναβαίνοντας κατά τις 12 την άδεια Ακαδημίας απ’ όπου έβλεπες και άκουγες τη βοή της ζώσης Σταδίου και της κινητικής Πανεσπιστημίου. Σε κάθε διασταύρωση υπήρξε και μια ομαδούλα αυτών των περίεργων. Κάποιοι έμοιαζαν από μπαχαλάκηδες έως… απλοί, λεροί λέτσοι. Άντρες και γυναίκες – μία κοπέλα συνήθως σε κάθε συντροφιά. Τα αγόρια με παράταιρα παντελόνια φόρμας, γενάκι, κάποιοι με τσάντα περασμένη στην πλάτη και μια αίσθηση απλυσιάς – χωρίς, στα σίγουρα, να είναι άπλυτοι. Κι αυτές λαϊκογκόμενες. Κακοβαμμένες, κακόγουστες, μια εικόνα λούμπεν με… κραγιόνια. Ούτε που σου πήγαινε το μυαλό πως θα μπορούσαν να ήταν – αν ήταν – μπατσίνες. Ήταν όμως κοντά σε ΜΑΤατζήδες. Δυο τρεις από αυτούς σε κάθε παρέα, συζητούσαν φιλικά – ούτε τα προσχήματα.

Σε μια γωνία, νομίζω Ακαδημίας και Αμερικής, τρεις-τέσσερις από δαύτους, χωρίς ΜΑΤατζήδες αυτοί, έμοιαζαν ρέμπελοι επαναστάτες. Ένας κρατούσα φαρδιά πλατιά έναν τσαλακωμένο Ριζοσπάστη. Ολοκάθαρα με ύφος «δήθεν». Πότε; Τη ώρα που αρκετά μακριά η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ βρισκόταν στο απόγειό της! Πώς και δεν κοντά τους συντρόφους του; Τους ξαναείδα δυο περίπου ώρες μετά, κατεβαίνοντας την Ακαδημίας για να ελέγξω τι γινόταν στις παρυφές της πορείας που συνεχώς ανέβαινε τη Σταδίου – ένα ποτάμι με εκβολή στο Σύνταγμα. Ήταν πάλι εκεί. Στις ίδιες διασταυρώσεις, τα ίδια άτομα. Δήθεν λέτσοι, δήθεν αγωνιστές, δήθεν λαϊκογκόμενες.

Προηγουμένως, γωνία Κριεζώτου και Πανεπιστημίου, δίπλα στο Σύνταγμα δηλαδή, είδα περίεργες κινήσεις. Κάποια διμοιρία ανέβαινε τη Λεωφόρο εφ’ ενός ζυγού. Υπήρχε μια κινητικότητα γενικά. Το άκουσα και από το ραδιόφωνο του κινητού. Σε μια εκπομπή είπαν πως διαδηλωτές τούς έστειλαν μηνύματα ότι «κάτι γίνεται», αλλά δεν ξέρουν τι. Και δεν άργησε αυτό να γίνει. Αυτό που φαινόταν. Αυτό που θα μπορούσαν να είχαν δει, δικαιολογώντας το μισθό τους, οι «περίεργοι» που περιέγραψα και που φυσικά δεν θα υπήρχαν μόνο στην Ακαδημίας. Θα μπορούσαν δηλαδή να έβλεπαν ότι τα κωλοπαίδια με τα μαύρα, οι τόσοι γνωστοί μας άγνωστοι, ήταν έτοιμα να χαλάσουν ΚΑΙ ΠΑΛΙ μια ωραία εκδήλωση του κόσμου. Και να τους προλάβουν πριν βγάλουν από τις τσάντες τις μολότοφ για να κάνουν επίθεση στα ΜΑΤ που απάντησαν με τα πρώτα δακρυγόνα. Τι χρειάζεται όλο αυτό το φοβιστικό δίκτυο παραλλαγμένων αστυνομιών – ή συνεργατών – όταν δεν μπορούν να προλάβουν εκείνο που ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν;

Όμως ήταν πολύ ωραία όσα συνέβαιναν – με τη μαζικότητα του κόσμου – για να μην τα προβοκάρουν. Κι έτσι, όπως, έγραψε πριν από λίγο στο fb ο φίλος ο Μανώλης ο Γρηγοράκης, «για πολλοστή φορά τα επεισόδια στο Σύνταγμα αμαυρώθηκαν από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία των εργαζομένων».

Ειρωνεία που χτυπάει στο μυαλό και στην καρδιά.

Πίτσα (Παπαδοπούλου), είδες τι έπαθε ο Παστίτσιος!

ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ. H ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ  ΚΡΙΣΗ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ.

Γράφει ο BADDOG 

«Δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου ότι μετανοώ κι αποκηρύσσω...». Πρέπει να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που είδα όνειρο στην... καθαρεύουσα! Χθες το βράδυ αυτό. Με είχαν καθίσει, λέει, στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Στην έδρα, η τηβεννοφορούσα -και τηλεπερσόνα εσχάτως- πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Που ήταν και «παρμένη», επειδή της κουτσουρεύουν το μισθό. Πολιτική αγωγή, κάτι υστερικές τύπισσες φιλοζωικών οργανώσεων. Η έγκληση αφορούσε στο διαδικτυακό μου παρωνύμιο. To «Baddog», κατά το κατηγορητήριο, προσβάλλει τους σκύλους. Τους λέει κακούς. Μάρτυρας κατηγορίας μία γνωστή μου, κάτοχος ενός γκόμενου (έτσι λέει τουλάχιστον) και δύο σκύλων. Που εξανέστη πριν από μερικούς μήνες μαζί μου, εξαιτίας ενός σχολίου μου, όταν κάποιος μου είπε ότι την προηγούμενη ημέρα είχε σκάσει στον κτηνίατρο 200 ευρώ για επέμβαση στη γάτα του. Τον είχα ρωτήσει, περιπαικτικά: «Διακόσια ευρώ; Πόσο κάνει ν' αγοράσεις μια καινούργια;». +/- Δείτε τη συνέχεια

Ο δικηγόρος μου με έχει δασκαλέψει: «Αν σε ρωτήσουν ποιο φαγητό σου αρέσει, πες ό,τι θες, αλλά μην πεις παστίτσιο και όταν σε ρωτήσουν το θρήσκευμά σου να δηλώσεις Χριστιανός Ορθόδοξος με... διαρκείας στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη».

Εγώ επέμενα να κουβαλήσω κι ένα αδέσποτο μαζί μου στην αίθουσα, για να δείξω -και καλά- ότι λατρεύω τα σκυλιά, αλλά ο δικηγόρος μου μού είπε ότι δεν επιτρέπονται τα ζώα στο δικαστήριο. «Και αν μ' εκνευρίσουν και χάσω την ψυχραιμία μου;», ρώτησα τον δικηγόρο, καθότι στη ζωή και στα ενύπνια πάντοτε πρέπει να έχεις ένα plan B. «Βρίσε Χριστούς, Παναγίες, αλλά επ' ουδενί τον Παΐσιο, γιατί αυτός είναι ο Θεός και θα θεωρηθεί βλασφημία»...

Η διαδικασία αρχίζει κι έχω πέσει στα πόδια των ανοικτιρμόνων γυναικών, προέδρου, εναγουσών τε και μάρτυρος, γυρεύοντας λίγη επιείκεια, λίγα ψίχουλα αγάπης... ...Ξαφνικά τινάζομαι από το κρεβάτι μου. Κάθιδρος. Κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα συνειδητοποιώ ότι κακό όνειρο ήταν, και πάει. Προφανώς, επειδή είχα φάει όλη την μέρα πολύ «Παστίτσιο»...

Έχουν πεθάνει και ο Παΐσιος κι εκείνος ο Φρόιντ -πολύ πριν από τον Παΐσιο- και δεν έχω κάποιον παππού με άσπρα γένια να μου το εξηγήσει καλύτερα... Για να μην την πατήσω, λοιπόν, όπως εκείνος ο φουκαράς που είχε λογαριασμό ως «Γέροντας Παστίτσιος» κι έπεσε θύμα της χρυσαυγίτικης (και εις το όνομα του χριστιανισμού, αλλά διόλου χριστιανικής) καταγγελίας, αλλά και του υπερβάλλοντος δικαστικού ζήλου, σκέφτηκα τη σύντμηση του Baddog σε Badd. Ας πούμε (να ΄χαμε να λέγαμε, δηλαδή) εκ του Baddream.

Πιο ξύπνιοι, δηλαδή, είναι οι Ισπανοί της «Ελ Παΐς» που δεν βάφτισαν την εφημερίδα «Ελ Παΐσιος»; Εκαναν κάτι δεκαετίες να ξεμπερδέψουν με τον χρυσαυγητ... φρανκισμό ήθελα να πω και τον καθολικισμό και να βάλουν στο κεφάλι τους και άλλους μπελάδες; Μετά το ξανασκέφτηκα, γενναιότερα... Έτσι τώρα δηλώ υπευθύνως και γνώσει των συνεπειών του νόμου ότι συνεχίζω ως Baddog. Άλλωστε, τι σημασία θα είχε ν' άλλαζα το Baddog όταν το μπλογκ θα εξακολουθούσε να ονομάζεται harddog...

Αν είναι να μας πάνε μέσα, να μας μπουζουριάσουν όλους μαζί: διαχειριστή, αρθρογράφους, σχολιογράφους, επισκέπτες. Μπορεί και να τη γλιτώσουμε, πάντως, μέχρις ότου ποινικοποιηθεί και η διαδικτυακή «κουκούλα». Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και της υποφώσκουσας (για να μην πω φανερής κι εδραιωμένης) φασιστοποίησης, θέμα χρόνου είναι κι αυτό...

Γεια στο στόμα σου, Πολύδωρα...

ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ. ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΠΟΥ ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΙ ΕΚΣΦΕΝΔΟΝΙΣΜΕΝΑ ΚΑΤΑ ΑΛΛΗΛΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΠΛΥΤΟΜΑΧΙΑ! ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΟΥΒΑΛΙΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΛΑΝΟ!

Δεν είναι εύκολο να συμφωνήσεις με τον Πολύδωρα που υπεραμύνεται με το βιβλίο του («Κατά Κηνσόρων») της επιλογής του να διορίσει την κόρη του «παρ’ αυτώ». Τον καιρό που το έκανε κάτι ψέλλισε για ικανό άτομο, έμπειρο, με πολλά διπλώματα, ευρεία γλωσσομάθεια κλπ. Τώρα που επιτίθεται κατά εκείνων που τον επέκριναν – ανωνύμως, δυστυχώς, αλλά φροντίζει να τους «φωτογραφίζει» – φαίνεται πως βασικό επιχείρημά του είναι το «αφού το κάνουν όλοι, εγώ είμαι βλάκας να μην…;». Ο Πολύδωρας, ένας άνθρωπος που έζησε από μέσα - έβρασε πολιτικά στο ζουμί της! - τη χύτρα των μαγειρεμάτων, της διαφθοράς, του κομπιναδορισμού, της συναλλαγής και της κομματικής φιέστας διορισμών, παραδέχεται το εύρος της σχέσης ψηφοφόρου-πολιτικού και αναδεικνύει το βάθος τής χαμηλής ηθικής ανθρώπων του χώρου. +/- Δείτε τη συνέχεια

Πάντως, η απάντηση, με εκείνη την… πολύδωρη απόδοση χαρακτηρισμών, που καταφέρεται εναντίον συντρόφων στο κόμμα και στην πολιτική, μας βρίσκει σύμφωνους σε πολλά σημεία. Είναι μερικές ατάκες, αποκομμένες από το υπόλοιπο κείμενο, που θα μπορούσαμε να τις πούμε – για δικούς μας λόγους – εγώ, εσείς, οι απέναντι. Να ποιες:

** « Είναι άλλωστε ανίκανοι και στο να μου προκαλέσουν φόβο. Μόνο αηδία και σιχασιά μου προκαλούν. Δεν τους λογάριασα ποτέ. Είχα πάντα το δικό μου εικονοστάσι. Εκεί άναβα κερί». 

** «Και μια και τόφερε η κουβέντα, πώς και δεν χάλασε η εθνική και παγκόσμια τάξη και ηθική όταν το 2009 υπουργοί και μάλιστα ένας "ευαίσθητος" υπουργός σε ευαίσθητο και λεπτό υπουργείο διόριζε μονίμους μάλιστα υπαλλήλους με απόλυτη "αξιοκρατία", οι οποίοι είχαν μεταξύ τους ένα κοινό "αξιοκρατικό" χαρακτηριστικό, ότι κατήγοντο από τον τόπο εκλογής του "αδιάφθορου" υπουργού; Δεν ήταν τότε κρίση; Ή το 2012, όταν διόρισε δεκαπέντε ή και περισσότερους μετακλητούς στη Βουλή με τα αυτά προσόντα καταγωγής, ο ίδιος "αντιφαύλος" πολιτικός, υπό άλλην ιδιότητα τώρα; Δεν είναι γι’ αυτούς τους διορισμούς κρίση και ανεργία στη χώρα;». 

**«Ποτέ και κανέναν δεν προκάλεσε (σημ.: η κόρη του) παρά μόνο τους ασπάλακες των καταγωγίων» 

** «Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να υποκύψει στις επιταγές-προσταγές των φαύλων υποκριτών και κηνσόρων. Δεν θα ήταν μόνον ήττα. Θα ήταν παραίτηση και παράδοση στους άτιμους για να σώσω… την τιμή μου. Κάτι σαν εκούσιος βιασμός. Όχι!». 

** «Υπάρχει και ένας στίχος που με εμπνέει και με καθοδηγεί: Όσο είν’ ο κλέφτης ζωντανός Τούρκο δεν προσκυνάει./ Κι αν πέσει το κεφάλι του δεν μπαίνει σε ταγάρι./ Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους,/ να κάνουν πήχες τα φτερά και σπιθαμές το νύχι».

Τελικά καλά τα είπε ο Πολύδωρας. Για τους άλλους καλά, όχι για τον εαυτό του. Όπως και να έχει, για εμάς είναι κέρδος (είναι επιβεβαίωση και δικαίωση) αυτός ο πόλεμος απλύτων που αιωρούνται εκσφενδονισμένα από τον έναν στον άλλον. Και όταν τα βουβάλια μαλώνουν στον βάλτο δεν είναι απαραίτητο να την πληρώνουν τα βατράχια. Ας κάνουν στην μπάντα και ας βλέπουν. Να μη χάνουν ούτε πλάνο απλυτομαχία…

Το καλό με την κρίση, είναι ότι θα επιστρέψουμε στις ρίζες. Το κακό είναι ότι θα τις τρώμε κιόλας...

Γιάννης Μπίλιος (επιλογές από το fb)

Τούρκικα σίριαλ, ελληνικά ξέκωλα, ξενιτεμός, ΕΡΤ και Στέλιος...

ΓΙΑΤΙ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ  ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΥ ΞΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ. Ο ΠΕΤΡΩΜΕΝΟΣ ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΤΟΥ ΄60

Υπάρχουν ώρες, πολλές και συχνές, που ο μόνος λόγος για να ανοίξεις την τηλεόραση είναι να δεις Κρατική. Στην Ιδιωτική ο πήχης συνεχώς χαμηλώνει με την κρίση – σε λίγο θα γίνει υποδαπέδιος – και οι προσδοκίες για κάτι καλό σβήνουν στα απόνερα των τουρκικών τριλογιών (έτσι μοιάζουν, όμοια η μία σειρά με τη άλλη) που ξεπλένουν με ανατολίτικα αιθέρια έλαια τις ελληνικές και άλλες σαπουνόπερες. Των οποίων για χρόνια τα μπουγαδόνερα έρρεαν στις οθόνες μας σαν τα νερά στα τοιχώματα ενυδρείου. Το ωραίο είναι – ωραίο τρόπος του λέγειν – ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι, που αποδοκιμάζουν τον Εζέλ, την Άσι ή την, δεν ξέρω πώς τη λένε, Χανούμ, τρέχουν τα βράδια να προλάβουν τις μεταδόσεις και να μη χάσουν ατάκα από τη νέα τηλεοπτική τουρκική «λογοτεχνία». +/- Δείτε τη συνέχεια

Βέβαια, τα τούρκικα σίριαλ βρήκαν ανοικτό δρόμο, στρωμένο με χλόη για να τρέξουν. Γιατί δεν είναι μόνο φτηνά. Είναι, σε ορισμένους τομείς, και ποιοτικά: έχουν συνεχή και γρήγορη δράση, ρυθμό, όμορφα πλάνα, τεχνική που πλησιάζει την αρτιότητα, εστιάζουν στα τοπία τους, ενώ μπορεί να προβάλουν έναν νεοπλουτισμό που είναι γελοίος, όπως ήταν ο δικός μας, αλλά πατάνε σε παραδόσεις και αρχές (οικογένεια και σεβασμός στην ιεραρχία) και, κυρίως, δεν έχουν την αντίληψη ενός αχαλίνωτου… ξεκωλιάσματος που βρίσκεις σχεδόν σε κάθε σκηνή των ελληνικών σειρών. Όπου πρωτογενές υλικό είναι το γλωσσόφιλο που κρατάει κάνα τρίλεπτο, το ημίγυμνο και ο αφηνιασμένος έρωτας στο κρεβάτι, στο καπό τού αυτοκινήτου, στο ασανσέρ ή στο στρώμα θαλάσσσης που επιπλέει στην πελώρια πισίνα του φτωχού παλικαριού.

Στα τούρκικα βλέπεις πιστολίδι (γνώρισμα της ζωής και της κοινωνίας τους, πάντως), αλλά ο έρωτας, μολονότι είναι πολύ δυνατός, το πολύ πολύ να φτάσει ως το φιλί, κι αυτό υπαινικτικά. Τέλος, πάντων, για αλλού ξεκίνησα κι αλλού η σκέψη με πήγε. Για την Κρατική τηλεόραση άρχισα να γράφω. Προσωπικά αν βλέπω, για παράδειγμα και τηρουμένων των αναλογιών, μια ώρα την ημέρα τηλεόραση, τα 50 λεπτά είναι ΝΕΤ, ΕΤ1 και ΕΤ3. 

Προχθές σε κάποια από τις τρεις παρακολούθησα με την καρδιά στον πάγο ένα ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες της Διασποράς. Οικονομικά και κοινωνικά ναυάγια του ’50 ή του ’60 που πήραν των ομμάτιών τους για να φύγουν. Και πρόκοψαν. Ένας περιέγραφε το πώς είδε για πρώτη φορά τρένο στα 13 του όταν ταξίδεψε στη Γερμανία, μόνος, χωρίς δεκάρα στην τσέπη. Άλλη το πώς  πήγε με τον αλήστου μνήμης «Κολοκοτρώνης», το πλοίο, στην Στουτγκάρδη, 17 χρονών κορίτσι, με τον πατέρα της να μην ευλογεί τον ξενιτεμό αλλά εκείνη ήταν αποφασισμένη – παθιασμένη! – να φύγει μακριά από μια φτώχεια που αφάνιζε οικογένειες, κόσμο και κοσμάκη.

Κι άκουσα ακόμα ένα ηλικιωμένο κύριο να διηγείται ότι μπήκε στο τρένο και δεν ήξερε καν πώς λεγόταν η πόλη που κατέληξε. Και ότι κοιμήθηκε στο σπίτι ενός συχωριανού που ΤΥΧΑΙΑ βρήκε στο δρόμο του και πως την πρώτη μέρα που έπρεπε να δουλέψει στο εργοστάσιο (μικρό παιδί αυτός, που ο κόσμος του όλος ήταν ένα χέρσο χωράφι στο χωριό) είχε χιονίσει τόσο που έχασε το δρόμο: ούτε να φτάσει στη δουλειά μπορούσε ούτε να γυρίσει στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν. Απόγνωση!

Ήταν μια εκπομπή με πετρωμένους στο χρόνο σπαραγμούς. Που αυτόματα γίνονταν αναγωγή στη σημερινή Ελλάδα που διολισθαίνει, εδώ και μια τριετία, προς τον μαζικό μεταπολεμικό ξενιτεμό του έθνους – στη Μεγάλη Έξοδο. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι θα σηκωθεί ο Στέλιος από την αιωνιότητά του και θα τραγουδήσει «Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα, η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω».

«Όταν ανέβηκε ο Νίνο στη σκηνή, σηκώθηκε όλο το στάδιο στο πόδι»

Χθες βράδυ γιόρτασε ο Φοίβος. Με εισιτήριο έως και 60 ευρώ! Value for money που γράφει και ο... ελληνολόγος και ελεεινολόγος φίλος μου, ο ατακαδόρος Baddog. Ο Φοίβος μέσα στα 2-3 πρώτα χρόνια τής καριέρας του έγινε πιο γνωστός από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Βίρβο, τον Τσιτσάνη, τον Πάνου και τον Πανούση που χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες για να προκόψουν. Ο Φοίβος έχει πετύχει κάτι πολύ μεγάλο: ανέβασε τον Έλληνα (την Ελληνίδα για την ακρίβεια, με το πλαστικοποιημένο πόδι τού καλσόν) στο τραπέζι. Δεν είναι λίγο. Γιατί η κρίση δεν μπόρεσε να ανεβάσει τον ίδιο Έλληνα πιο πάνω από το ύψος του καναπέ του.

Υστερόγραφο: «Όταν ανέβηκε ο Νίνο στη σκηνή, σηκώθηκε όλο το στάδιο στο πόδι», έγραψε από το κινητό του, με μήνυμα που έστειλε θεατής κατά τη διάρκεια της συναυλίας, σε σάιτ. Ανατριχιάσατε;

Οποιοι μαθητές έχουν κινητό στο σχολείο, θα αποβάλονται. Βρε δώστε στα παιδιά σχολεία, ζέστη, βιβλία κι αφήστε τις ανόητες απαγορεύσεις.

Μάνος Αντώναρος (επιλογές από το fb)

Κάτι που έλειπε από την πόλη μας...

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΚΑΙ Η ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΛΑΡΙΣΑΙΑΣ ΠΟΤΗΡΟΚΡΑΤΟΥΣΑΣ. 

Γράφει ο BADDOG

Πριν από κάποια χρόνια, όταν μεσουρανούσε το lifestyle, η ΕΤ3 προέβαλλε τα απογεύματα του Σαββάτου μία εκπομπή που καταπιανόταν με μοντέρνες κατοικίες, ντιζάιν γενικώς, καινοτομίες αορίστως και κοσμικές συναθροίσεις με καλλιτεχνικό πρόσχημα. Την παρακολουθούσα ανελλιπώς, κάνοντας χάζι τους σαλονικιούς δανδήδες, τους κεχαριτωμένους σχεδιαστές, τις «πορσελάνινες» ντεκορατρίς, τις υψιπέτιδες αρχιτεκτόνισσες και τα κάθε λογής σοφιστικέ ψώνια που παρήλαυναν στην οθόνη. Αν και junky με τη συγκεκριμένη εκπομπή, εντούτοις δεν θυμάμαι τον τίτλο της. Παραδόξως. +/- Δείτε τη συνέχεια

Ο παρουσιαστής της, πάντως, ήταν ένας μεσήλικας τυπάς με υπογένειο. Μιλούσε βαριά και «έλιωνα» κάθε φορά που ξεστόμιζε τη λέξη «μίνιμαλ». Ενα «μαλ» τόσο παχύ, όσο τα «λαλαλαλα» της θύρας 4 του ΠΑΟΚ. Baddog-ική διαστροφή; Πες το κι έτσι. Ουδείς άσφαλτος, εξάλλου...

Ένα από εκείνα τα Σάββατα, λοιπόν, το τηλεοπτικό συνεργείο της εκπομπής μάς είχε ταξιδέψει στη Λάρισα, στα εγκαίνια του καταστήματος Moda Bagno. Και την ώρα που το ρεπορτάζ μάς έλεγε τι ωραία και τι καλά, η κάμερα στάθηκε σε μία Λαρισαία. Που κρατώντας στο χέρι το ποτήρι με τη χαρτοπετσέτα προέβαινε στην ιστορική δήλωση (μ' αυτό το χαρακτηριστικό θεσσαλικό αξάν): «Ήταν κάτι που έλειπε από την πόλη μας»! 

Δεν έλειπε από την πόλη της ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο, ένα πάρκο, ένα θέατρο, αλλά το... Moda Bagno! Μόνον όποιος καταφέρει και συλλάβει το ενσταντανέ με τη Λαρισαία ποτηροκρατούσα, σε όλη του τη θεατρικότητα, μπορεί να συλλάβει και το βαθύτερο νόημα της συναυλίας του ΟΑΚΑ «20 χρόνια Φοίβος»...

Ο Φοίβος είναι κάτι περισσότερο από 20 χρόνια εμπορίου τραγουδιών. Είναι μια ολόκληρη εποχή. Ένας ολόκληρος κύκλος...

ΥΓ.: Το 1997 (ίδια περίοδος πάνω - κάτω με τη... Λάρισα) το Παναθηναϊκό Στάδιο είχε φιλοξενήσει συναυλία για τα 70 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη. Τραγούδησαν εκείνο το βράδυ... δύο εθνικές Ελλάδος! Μπιθικώτσης, Μητσιάς, Πάριος, Καλογιάννης, Νταλάρας, Φαραντούρη και δεν συμμαζεύεται. Φωνάρες, ων ουκ έστιν αριθμός. Και η είσοδος στο Καλλιμάρμαρο δωρεάν. Σε περίοδο ευμάρειας, παρακαλώ. Επίπλαστης; Ευμάρεια, πάντως. Ενώ τώρα, όπου σ' ένα άλλο στάδιο, το Ολυμπιακό, έχει προγραμματισθεί η συναυλία για τα (μουσικά) 20άχρονα του Φοίβου, το εισιτήριο φτάνει μέχρι και 60 ευρώ για τις θέσεις VIP. Εν καιρώ πρωτοφανούς κρίσης, παρακαλώ! Είναι αυτό το value for money που λένε και στη Λάρισα...

Να στεγαστούν τηλεοπτικά οι μπουνιές

Η Χρυσή Αυγή θέλει να ανοίξει τηλεοπτικό σταθμό. Επιτέλους, να μην τρέχουμε σε ξένα στούντιο - να δέρνουμε στα δικά μας...

(Και από το «Όχι! Όχι! Όχι!» του παρουσιαστή θα πάμε στο «Ναι! Ναι! Ναι! Δώσε κι άλλη»)

Αγαπημένη μου (συγ)κυβέρνηση, έχω έναν σκύλο στην κατοχή μου που ξεχάσατε να τον φορολογήσετε. Τι σημαίνει «δεν πληρώνουν φόρο τα ζώα»; Και όλοι αυτοί που σας ψήφισαν;

Μιχάλης Καβαλλάρης (επιλογές από το fb)

Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο η σημερινή για την Ευρώπη, σου λέει. Η Ελλάδα έχει εφαρμόσει όχι απλώς τη ΜΕΡΑ, αλλά τα ΧΡΟΝΙΑ χωρίς αυτοκίνητο. Γι' αυτό, εμείς θα γιορτάσουμε την πανευρωπαϊκή μέρα Χωρίς Στέγη και την παγκόσμια Χωρίς Δουλειά. Πάρτι θα κάνουμε, ξεφάντωμα!

Η κριτική στο βιλαέτι τού Σάββα

ΟΙ… ΚΟΚΚΙΜΑΝΔΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΠΟΥΝ, ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ, ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ: ΤΟ ΜΑΤΣ ΜΕ ΤΟΝ… ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ! 

Σάββας Θεοδωρίδης: η μεζούρα που μετράει το σπιθαμιαίο ύψος τού ελληνικού ποδοσφαίρου, τη σοβαρότητά του και την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ των ανθρώπων του. Το τι έχει πει το στόμα του και τι έχει βγει στον αφρό τού θυμικού δεν περιγράφεται σε έναν τόμο.

Σήμερα ο μαχητής τής ερυθρόλευκης καθαρότητας επιτίθεται εναντίον κάποιων που είναι «ενδεδυμένοι με κόκκινο μανδύα και επιμένουν να χτυπούν τον Ολυμπιακό». Δηλαδή αυτών που κάνουν κριτική για τις εμφανίσεις του και κυρίως εκείνη της περασμένης Τρίτης που προοιωνίζει ευρωπαϊκό κόντεμα της ομάδας μετά από μια χρονιά που είχε ρίξει μπόι στην Ευρώπη.

Στο βιλεάτι της ερυθροφροσύνης τού Σάββα η κριτική δεν χωράει, ακόμα κι αν προέρχεται από ερυθρόφρονες. Ισοδυναμεί με εχθρική επίθεση, κυρίως την στιγμή που «όλη η ομάδα μας έχει επικεντρωθεί στο επόμενο παιχνίδι με τον Πανθρακικό». +/- Δείτε τη συνέχεια

Μάλιστα: το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΔΙ με τον Πανθρακικό είναι ο επόμενος στόχος του Ολυμπιακού. Και, κατόπιν, ο τίτλος τού πρωταθλήματος, όπως διαβεβαιώνουν από προχθές στην ΠΑΕ. Δεν βαρέθηκε ο Ολυμπιακός να είναι μια ζωή ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ και δεν νοιάζεται να γίνει κάποια στιγμή δήμαρχος, νομάρχης – κάτι παραπάνω τέλος πάντων από «ισόβιος πρωταθλητής» ενός ψωροκωστέικου πρωταθλήματος.

Γι αυτό ο Σάββας Θεοδωρίδης φωνάζει πως ο Ολυμπιακός «δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους που ασκούν τη δριμύτατη κριτική τους». Άκου κριτική! Και το κάνουν πότε οι αφιλότιμοι; Όταν (αυτός είναι ο πόνος και η έγνοια του Σάββα) «ο κύριος αντίπαλος μας έχει υποστεί οδυνηρή ήττα και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται μαζί του». Τι μυαλό, τι μυαλά!

Υγ.: Όσα άλλα αναφέρει ο αντιπρόεδρος στη δήλωσή του (ότι η ομάδα κάνει ανανέωση, ότι μπολιάζεται με ελληνικό στοιχείο, ότι το εγχείρημα θέλει χρόνο κλπ) είναι και ενδιαφέροντα και, εν πολλοίς, σωστά. Αλλά ακυρώνονται με όσα λέει περί κριτικής, περί ενδεδυμένων με κόκκινη μανδύα και περί αντιπάλου σε μέρα οδυνηρής ήττας. Η ανόητη τακτική τού «εγώ μεγάλη μύτη, αλλά κι εσύ τεράστια αυτιά».

Άλλα λέμε, άλλα γράφουν; 

Το ημερολόγιο γράφει Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου. Καλά δεν είπαμε «δεν υπάρχουν Σάββατα»; Δεν έχουν καταργηθεί;

Αν δεν γονατίσει η καμήλα, κανείς δεν μπορεί να ανέβει πάνω της...

ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΡΟΪΚΑΝΟΥΣ ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ... ΕΠΕΡΔΗΣΑΝ ΜΕΝΤΕΣ: ΖΗΤΗΣΑΝ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΔΙΣ.!

Οι συναντήσεις των αρχηγών για τα μέτρα των 1,5 δισ. είναι αστεία ιστορία. Συναντιούνται και αναλώνονται σε δηθενατζήδικες συζητήσεις. Ότι μπορούν τάχαμου να καθορίσουν τα μέτρα ή να τα επηρεάσουν. Οι δυο μάλιστα, κάνουν και επαναστατική γυμναστική βάζοντας κόκκινες γραμμές. Οι οποίες είναι διακεκομμένες, σαν εκείνες στις λωρίδες των δρόμων που επιτρέπουν την προσπέραση.

Ο τρίτος της παρέας είχε κάνει την επαναστατική γυμναστική του όταν ήταν αντιπολίτευση και είδαμε τα αποτελέσματα. Ήρθε γυμνασμένος, με δυναμωμένα τα μούσκουλα, και μας πλάκωσε στο μπουνίδι. Βάζουν και τη φαντασία τους να δουλέψει, κατεβάζουν πρωτότυπες και λυσιτελείς ιδέες: «Πάρε τηλέφωνο στη Μέρκελ» προτείνει επιτακτικά στον πρώην αντιμνημονιακό, η νυν ημι-αντιμνημονιακός που ήταν ακραιφνής μνημονιακός όταν έκανε μνημόσυνα στην Ελλάδα και στην εθνική της κυριαρχία.

Εννοεί να τηλεφωνήσει ο πρώην στη Μέρκελ για να τους μαζέψει! Και οι καριερίστες της τρόικας… επέρδησαν μέντες (και συγγνώμη για τον βαρβαρισμό τού «επέρδησαν», κύριε φιλόλογε). Καταφοβήθηκαν οι άνθρωποι και ξαφνικά (όσο ξαφνικές μπορεί να είναι οι αποφάσεις των τροϊκανών) είπαν, αποφάσισαν, παρήγγειλαν και υπαγόρευσαν στον υπουργό-μαντατοφόρο τη νέα εντολή τους: Μέτρα για επιπλέον δύο δισ, πέρα εκείνων των 11,5!

Έτσι τους ήρθε κι έτσι ζήτησαν από τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας που εκτελεί χρέη γραμματέα, γραμματοκομιστή και αγγελιαφόρου: καταγράφει απαιτήσεις, τις μεταφέρει στους τρεις  κι εκείνοι είναι έτοιμοι να κατεβάσουν κι άλλη ρηξικέλευθη ιδέα τού είδους: «Τηλεφώνησε τώρα στον Ολάντ». Οι τροϊκανοί δεν έχουν καμιά αμφιβολία ότι και η νέα πρότασή τους θα πέσει στο τραπέζι των τριών όχι για να εγκριθεί, αλλά για παιχνίδι – σαν τα μπαλάκια που πετάνε στα γατάκια και τρελαίνονται στο χοροπηδητό.

Ξέρουν οι άνθρωποι πως η καλλίπυγος χώρα (με όμορφα οπίσθια δηλαδή) αφού στήθηκε μια φορά με επίκυψη, είναι εύκολο από εκεί και πέρα να το ξανακάνει μια, δυο, δέκα. Και δεν τους έμαθε κανείς μας – ούτε εμείς, ο απλός κόσμος – πως άμα δεν γονατίσει η καμήλα ουδείς μπορεί να ανέβει στην καμπούρα της.

** Στο βάθος της φωτογραφίας που εικονογραφεί το θέμα, στον τοίχο, πορτρέτο του Κολοκοτρώνη. Η αποθέωση της σημειολογίας!

Λυπάμαι, αυτός δεν είναι... Panathinaikos

Την δικαιολογία ότι λείπει ένας επιθετικός της κλάσης του Σισέ θα την δεχτούμε. Την δικαιολογία ότι λείπει ένας μέσος της κλάσης του Ζιλμπέρτο επίσης θα την δεχτούμε. Όπως επίσης ότι λείπει ένας παίκτης με την σπιρτάδα του Λέτο. Όλα αυτά ο.κ. κατανοητά! Αλλά να βλέπουμε μια ομάδα να πέφτει αμαχητί, όχι αυτό δεν μπορούμε να το... φάμε. +/- Δείτε τη συνέχεια

Σε αυτό δεν υπάρχει δικαιολογία. Ομάδα χωρίς νεύρο και διάθεση ήταν ο Παναθηναϊκός κόντρα στην Μάριμπορ, που σίγουρα δεν είναι καφενείο, αλλά δεν είναι δα και υπερδύναμη. Ομάδα χωρίς σχέδιο ήταν ο Παναθηναϊκός.

Ομάδα χωρίς κίνηση, ομάδα μπερδεμένη στις αδυναμίες της. Τείνει να της γίνει δεύτερη φύση η αδυναμία στο σκοράρισμα, αν και με τους Σλοβένους ο Παναθηναϊκός κατάφερε να εκμηδενίζει και τις επιθετικές του προσπάθειες, κάτι που τουλάχιστον βλέπαμε σε προηγούμενα ματς, παρά τα στραβοπατήματα!

Επίσης για πόσα ακόμη ματς θα βλέπουμε τους αντίπαλους επιθετικούς να σκοράρουν ανενόχλητοι! Μαρκαρίσματα με τα μάτια και άγιος ο Θεός! Ήμαρτον... Η απογοήτευση είναι μια λέξη που συνοδεύει τον φετινό Παναθηναϊκό και αυτό είναι κάτι που είναι υποχρεωμένοι να το αλλάξουν οι διοικούντες, ο Φερέιρα και οι ποδοσφαιριστές. Πώς θα το κάνουν; Είναι δικό τους θέμα. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, αλλά τουλάχιστον πρέπει να προσπαθήσουν.

ΥΓ.1: Ούτε σε αυτόν τον Παναθηναϊκό χώραγε ο τουλάχιστον μπαρουτοκαπνισμένος στα ευρωπαϊκά ματς Καραγκούνης; 
ΥΓ.2: Μόνο ο κόσμος που βρέθηκε στο Μάριμπορ ήταν... Panathinaikos. Αλλά στον αγωνιστικό χώρο δεν είχαν ομάδα να υποστηρίξουν!

Άρθρο του Γιώργου Σπανουδάκη στο aioniapistos.gr

Μικραίνει κι άλλο;

Ο Παναθηναϊκός;
Θλίψη!
Δεν βλέπεται, δεν το βλέπετε;
Τόσο μικρός, τόσο μικρός...
Δεν τον διακρίνεις!
Αόρατος...

Αντί για δάκρυα, δροσιά...

Τέσσερις «αύρες νερού», όπως λέγονται στην αστυνομική ορολογία, προγραμματίζει να αγοράσει η ΕΛ.ΑΣ. Πρόκειται για υδροφόρες με εκτοξευτήρες νερού που θα αντικαταστήσουν τα δακρυγόνα στα επεισόδια των διαδηλώσεων. Ελπίζω ότι δεν θα ρίχνουν ληγμένο νερό.

Το (ιστορικό) δράμα του ΠΑΣΟΚ...

Η ΠΕΜΠΤΟΦΑ- ΛΑΓΓΙΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΠΟΥ… ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΞ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΞ

Το ΠΑΣΟΚ είναι δυστυχισμένο. Όχι μόνο γιατί το εγκαταλείπει ο… στυλοβάτης τής Υγείας μας Λοβέρδος, όχι επειδή το αντιμάχεται ο ανεπίδεκτος μελέτης μνημονίων Χρυσοχοΐδης και όχι επειδή η εκλογική του δύναμη έγινε πεφταστέρι και κινδυνεύει να οδηγηθεί σε ποσοστά επιπέδου ΚΟΔΗΣΟ ή ΕΔΗΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι δυστυχισμένο γιατί δεν μπορεί:

** Ούτε να κυβερνήσει για να ικανοποιήσει την αρχομανία του και να συνεχίσει το σερί του στην εξουσία.
** Ούτε να ασκήσει ανοικτά, ντόμπρα, σταράτα (και με τον σύμφυτο λαϊκισμό του αν χρειαστεί) αντιπολίτευση, να επιτεθεί με μανία στον Σαμαρά και να του ανταποδώσει τα ίσα. +/- Δείτε τη συνέχεια

Έτσι, επιδίδεται σε ένα είδος πολιτικής που θυμίζει ανορθόδοξο πόλεμο, μάχες χαρακωμάτων και πεμπτοφαλαγγίτη τακτική. Προκαλώντας φθορά από μέσα με «ευγενείς» επιθέσεις, χαλιναγωγημένες αντιδράσεις αλλά και υποδόριες ενέσεις χολής, προσβλέπει στα τρίμματα φθοράς της ΝΔ για να τα προσθέσει στα λεμφατικά ποσοστά του.

Μιλάει για το δίκιο του λαού, βγάζει σημεία επαναδιαπραγμάτευσης και όποτε μπορεί ρίχνει το δηλητήριο. Όπως έκανε χθες δια στόματος Φώφης Γεννηματά που τάχθηκε κατά των… οριζόντιων μέτρων (ποιο; Το ΠΑΣΟΚ, το… κάθετο στην επιβολή οριζοντίων όταν ήταν εξουσία!) δηλώνοντας, σαφώς ειρωνικά, πως «η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει έστω δύο δισεκατομμύρια από τα ισοδύναμα μέτρα των 18 δισεκατομμυρίων που παρουσίασε ο κ. Σαμαράς ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Ζάππειο». 

Προσπαθώντας το ΠΑΣΟΚ να είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» ζει το δικό του ιστορικό δράμα. Που, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μεγαλύτερο από το δράμα τής χώρας για το οποίο έχει (κι όχι μόνο αυτό) άμεση ευθύνη.

Υγ. Και μην ξεχνιόμαστε: η δέσμευση για τα 11,5 δισ. που σκίζονται τώρα οι κυβερνητικοί να βρουν (ξεσκίζοντας τον κοσμάκη!) έχει την υπογραφή τού Ευάγγελου Βενιζέλου και του μνημονιακότερου των μνημανιακών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ.

Κινητό και ακίνητο...

Πρόπερσι χρειαζόμουνα καινούριο κινητό. Πήγα και το πήρα  Πέρσι ήθελα καινούριο κινητό, το παρήγγειλα απ' έξω (-25%). Φέτος παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς μπας και κερδίσω κάνα κινητό. Σε 2-3 χρόνια που θα χρειάζομαι ακίνητο για να μη μείνω στο δρόμο να δω τι θα κάνω...

Μιχάλης Καβαλλάρης (επιλογές από το fb)

Συμφιλιώνομαι με τη φτώχεια μου σημαίνει διευκολύνω το έργο τους.

Λεια Βιτάλη (επιλογές από το fb)

Ούτε ο Τιμούρ τα έκανε αυτά...

ΟΙ ΦΤΗΝΟΔΟΥΛΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΙΧΙΖΟΥΝ. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΕΝΤΕ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ. ΚΑΛΩΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΠΟΥΛΟΣ

Άρθρα αναγνωστών Γράφει ο Ilias_Chania


Επειδή βαριέμαι να γράφω πολλά για τον χθεσινό αγώνα θα το κάνω επιγραμματικά:
-Λεμονής, καλύτερος από Ζαρτίμ. Άκου 4-4-2 με ρόμβο! Ούτε ο Τιμούρ τα έκανε αυτά, έλεος.
-Μέγερι, εκτός τόπου και χρόνου. Eίχε μείνει ακόμα στα φιλικά της προετοιμασίας. Γιατί δε χάσαμε πάλι το Σηφάκη, τώρα που έφυγε ο Ράντος και δεν υπάρχει θέμα;
-Χολέβας, μια από τα ίδια σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, δικαίωσε τον Βαλβέρδε που δεν τον εμπιστευόταν +/- Δείτε τη συνέχεια

-Μανωλάς, το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Μου θύμισε εποχές αλάνας που κλωτσάγαμε το τόπι και όπου πάει, αρκεί να είναι μακριά.
-Το ότι θα μου έλειπε ο Μαρκάνο που τον έβριζα πέρσι μαζί με όλο το γήπεδο και ότι τώρα θα τον αναζητούσαμε δε το περίμενα.
-Για ρωτήστε τον Κοβάσεβιτς: Κόφτη πότε θα πάρουμε;
-Κάτι σε αριστερό χαφ έχουμε δύο χρόνια να δούμε.
-Κάτι σε δεξί χαφ από τότε που έφυγε ο Γκαλέτι.
-Το γκολ του Παπαδόπουλου κανονικότατο. Κακώς ακυρώθηκε και καλά έκανε και το πανηγύρισε. Δεν κατάλαβα, τι έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να βάλει τα κλάματα σαν κάποιον άλλον Παπαδόπουλο;
-Η Μονπελιέ δεν είναι της πλάκας όπως νομίζουν μερικοί, θα παλέψει για την 3η θέση.
-Η ομάδα έκανε 5 βήματα πίσω αντί για μισό μπροστά σε σχέση με πέρσι.
-Επαναλαμβάνω ότι όταν ο Ολυμπιακός αρχίσει τις γκέλες αυτές θα είναι απανωτές και πολλές.
-Οι φτηνοδουλειές πάντα στοιχίζουν πιο πολύ. Μαρινάκη-Κοβάσεβιτς ομάδα μοντέλο την κάνατε μπουρδέλο. Δυστυχώς με τις υγείες μας και του χρόνου.

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Οι πιο πολλές ερωτήσεις των μεγάλων στα παιδιά – τουλάχιστον όταν ήμουν εγώ παιδί – ήταν ανόητες, αφελείς, πιο παιδικές από παιδικές και πολλές φορές ηλίθιες.

Συχνά τις έκαναν στις επισκέψεις, στα σπίτια, για να μπαζώσουν το ρέμα της αμηχανίας και της συστολής τους απέναντι στους άλλους. Τότε έπιαναν τα παιδιά σαν να ήταν τσιγκέλι για να βγάλουν τη γλώσσα τους από το πηγάδι όπου την είχαν κατεβάσει ξεροκαταπίνοντας ασύστολα και συνεχώς (από την αφωνία τής ανασφάλειάς τους).

- Τρως το φαγητό σου;
- Ποιον αγαπάς περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά;
- Με πόσο πήρες το ενδεικτικό; (μου πέφτανε τα αυτιά από την κοκκινίλα – άκου με εννιά!)
- Κι εκείνη η απύθμενης βλακείας ερώτηση τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. 

Ξάδερφος, πιστός στις παραδόσεις, που σώζει συνήθειες και κουταμάρες από το παρελθόν κι έχει μια τεράστια συλλογή από τέτοιες, το διέπραξε στις προάλλες. «Τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις», ρώτησε το ανιψάκι μου. «Άνεργος» του απάντησε χωρίς να το σκεφτεί.

Λέτε η κρίση να κάνει εξυπνότερα τα παιδιά; Μήπως και πιο κυνικά;

Εμείς είμαστε οι ΜΟΝΟΙ φερέγγυοι!

Η τρόικα απαιτεί από τα 11,5 δισ. που επιβάλλει το δεύτερο μνημόνιο, τα εννέα να προέρχονται - απαραιτήτως! - από μισθωτούς, συνταξιούχους και «επιδοματούχους». Από τους συνήθεις καλοπληρωτές. Εγγύηση!

Ο Σαίξπηρ, το φανελάκι, ο Κομφούκιος

ΕΠΙ... ΣΚΗΝΗΣ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Ο ΑΓΓΛΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΣ! Ο «ΓΑΥΡΟΣ» ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΟΚτσής ΜΕ ΤΟ ΚΑΣΚΟΡΣΕ

Γράφει ο BADDOG 

Το περιστατικό είναι πραγματικό: βράδυ της περασμένη Δευτέρας και στο κηποθέατρο του Δήμου Ζωγράφου παίζεται η «Τρικυμία» του Σαίξπηρ. Στο τέλος της παράστασης κι ενώ έχουν ανέβει επί σκηνής όλοι οι συντελεστές, η μιας κάποιας ηλικίας κυρία ψιθυρίζει -δείχνοντας- στην άλλη: «Ποιος να είναι αυτός;». Η απάντηση που εισπράττει: «Ο συγγραφέας»! Έτσι, σου λέει, γίνεται.Ανεβαίνουν σκηνοθέτης, συγγραφέας...   +/- Δείτε τη συνέχεια

Όπως πραγματικό γεγονός είναι κι αυτό που ακολουθεί: στο facebook έχω στις αγαπημένες σελίδες μία που αφορά σ' ένα βιβλίο που εκδόθηκε προ εικοσαετίας, το οποίο είναι επί της ουσίας τα πρακτικά μίας εκδήλωσης - συζήτησης υπό την αιγίδα κάποιων αριστερών, με αντικείμενο Εθνικισμός και Μακεδονικό Ζήτημα. Πριν από λίγο, σε μια ώρα αφόρητης βαρεμάρας, μπαίνω να δω τι γίνεται. Και βλέπω -ασμένως προς στιγμήν, που λένε και οι μορφωμένοι- ότι τον τελευταίο καιρό τής έχουν κάνει like επτά άτομα. 

Εισβάλλω, λοιπόν, στα προφίλ τους, από περιέργεια, για το τι μέρη του λόγου είναι αυτοί που, σαν συνεννοημένοι, εξόρυξαν από τ' αζήτητα των social media ένα σχεδόν άγνωστο διαμαντάκι. Κοιτάζω τον πρώτο: ένας αρειμάνιος μουστακαλής, που φωτογραφίζεται με φόντο την ελληνική σημαία, φορώντας φανελάκι κασκορσέ με στάμπα τον δικέφαλο αετό του ΠΑΟΚ! Πηγαίνω στον δεύτερο και βλέπω όνομα χρήστη... Χίτλερ! Κλικάρω αμέσως στον τρίτο: «γαύρος» κι εθνικιστής! Πηγαίνω και στο τέταρτο όνομα: γυναίκα, χρυσαυγίτισσα από τη Βέροια!

Θεότυφλοι! Εθνικισμός, σου λέει, να 'ναι κι ό,τι (και όπως) να 'ναι... Διαφορετικά μεταξύ τους, αν και εξίσου ΚΩΜΙΚΑ, τα δύο γεγονότα, αμφότερα ωστόσο επανατοποθετούν στο προσωπικό μου προσκήνιο το μεγάλο ΔΡΑΜΑ, το προαιώνιο ερώτημα: όσοι εκτίθενται στο ανώνυμο κοινό, με το (όποιο) πόνημά τους -είτε γράφουν είτε φιλοτεχνούν-, σε τι κόσμο απευθύνονται; Και πώς το προσλαμβάνει ο κάθε πελάτης; Και σε τι ποσοστό είναι οι μαλάκες και οι άσχετοι που σε «αγοράζουν»; Και αν είσαι χορογράφος κι ένα θέατρο σε χειροκροτεί επειδή νομίζει ότι είσαι ο Σαίξπηρ; Και αν εκδίδεις βιβλίο κόντρα στην εθνικοφροσύνη και σου προκύπτει φαν κλαμπ νεοναζί;

Τι κάνεις; Κόβεις φλέβες; Τρέχεις στην εφορία για αλλαγή επιτηδεύματος; Τους γράφεις όλους στα παλιά σου παπούτσια, αφού σημασία έχει το μεροκάματο να βγαίνει; Αντιστρόφως, πώς το βρίσκεις αυτό a priori (όταν σκαρώνεις ένα προϊόν που θέλεις να είναι δύο σε ένα, και ποιοτικό και πιασάρικο); Και με ποιους, εντέλει, ήταν ο Κομφούκιος όταν έλεγε «μην ανησυχείς αν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν, ν' ανησυχείς όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις τους άλλους»; Με το κοινό ή με τους δημιουργούς;

Ολυμπιακός, μπακίρια και χρυσάφια

Σήμερα ο Ολυμπιακός βγαίνει από το μπακάλικο (ελληνικό ποδόσφαιρο) και μπαίνει στο πολυκατάστημα (Τσάμπιονς Λιγκ). Αφήνει τη γειτονιά και πάει στην πόλη. Οι δυο διοργανώσεις, όπως κατάντησε η δική μας, είναι συγκριτικά Χατζηκυριάκειο και Νέα Υόρκη. Το ερώτημα βρίσκεται στο πώς θα μάθει να περπατάει από τη λεωφόρο Μαρίας Χατζηκυριακού στην Πέμπτη Λεωφόρο χωρίς να πέφτει πατώντας τα κορδόνια του

 Το εγχείρημα δύσκολο και η πρόκληση διπλή. Πώς να προετοιμαστεί ΚΑΛΑ μια ομάδα με απέναντί της σάκους τού μποξ παρά αντιπάλους που δεν έχουν… ατελές νευρικό σύστημα;

Πώς να «δέσει» κι αυτή ως σύνολο όταν συναγωνίζεται με σκιές ονομάτων και με ομάδες τής πειραματικής βρεφοκοιτίδας (ΑΕΚ) ή της αναγκαστικής μονεταριστικής τακτικής «δώσε και σώσε» (ΠΑΟ);

Αν ο Ολυμπιακός με τις μεταγραφικές του κινήσεις και τη γενικότερη προετοιμασία του κατάφερε να σταματάει το βλέμμα του στον ελληνικό ορίζοντα, θα φανεί σε αυτήν την ευρωπαϊκή πορεία. Πολύ φοβάμαι – και μακάρι να βγω ψεύτης – ότι η ελληνική ποδοσφαιρική (κι όχι μόνο) μιζέρια θα είναι το σκούρο φόντο που πάνω του θα προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να ζωγραφίσει τα ευρωπαϊκά του όνειρα. Και ότι η κατάσταση της χαώδους διαφοράς δυναμικότητας στον ελληνικό χώρο θα του σταθεί εμπόδιο και φέτος, αλλά ίσως και τα επόμενα χρόνια που αναμένεται να είναι σταθερά κυρίαρχος και πρώτος στο «χωριό».

Όσο πιο γρήγορα καταλάβει ότι οι κινήσεις του (μεταγραφικές, οργανωτικές) δεν πρέπει να εξαντλούνται έχοντας πρωταρχικό στόχο τα ελληνικά μπακίρια (τίτλος κύπελλο), αλλά τα χρυσάφια (ευρωπαϊκές διακρίσεις) τόσο πιο καλά για τον ίδιο και την Ελλάδα.

Καλή επιτυχία να έχει το βράδυ, στο πρώτο βήμα του στην Πέμπτη Λεωφόρο. Οι ευχές μας μαζί του.

‎30 ΧΡΟΝΙΑ (συμπληρώθηκαν σήμερα) χωρίς ΜΑΝΟ ΛΟΪΖΟ. Αλλά, ευτυχώς, το Σάββατο στο Ολυμπιακό Στάδιο έχουμε 20 ΧΡΟΝΙΑ ΦΟΙΒΟ...

Νίκος Σαρίδης (επιλογές από το fb)

Η Ελπίδα που ΔΕΝ πέθανε τελευταία

Η σημερινή γιορτή τής Ελπίδας αναβάλλεται ελλείψει ελπίδας. Ελπίδα στην Ελλάδα;

(Περιορισθείτε στη Σοφία και την Αγάπη – που είναι κι αυτές υπό εξαφάνιση. Υπάρχει βέβαια κι η Πίστη, αλλά πάψαμε να πιστεύουμε προ πολλούς σε κόμματα και υποσχέσεις)

Πρόβα χειμώνα (ή Πόσο θα αντέξουν ΚΑΙ στο κρύο οι καριόληδες;)

Χθες βράδυ, που βγήκα για μερικές ανάσες αποφόρτισης εδώ κοντά στη γειτονιά (όλο και μικραίνουν οι βόλτες, πλησιάζουμε σιγά σιγά στον ένα ένα γύρω το τετράγωνο και ακολουθεί το σχέδιο περίπατου σαλόνι-μπαλκόνι και μπαλκόνι-σαλόνι), έβαλα μετά από πέντε-έξι μήνες μακρυμάνικο: ένα φθινοπωρινό φούτερ. Να το πάρουμε απόφαση ότι έσταξαν και οι τελευταίοι κόκκοι τού καλοκαιριού στην κλεψύδρα του ’12; Και ότι μπαίνουμε στον χειμώνα τού ενάμισι ευρώ το λίτρο το πετρέλαιο θέρμανσης;

Μα η απόφαση έχει παρθεί – και όχι από εμάς: ο χειμώνας έχει έρθει, θα είναι συνεχής και απηνής! Είμαστε προγραμμένοι. Προσέξτε τώρα που κάναμε πρόβα χειμώνα με το πρωτοβρόχι πόσο μεθοδικά γυρίζουν τη μηχανή του κιμά και οδεύουμε οι περισσότεροι προς τις τρύπες εξαγωγής μεταμορφωμένοι από φυσιολογικές ανθρώπινες οντότητες σε μικρά κρεάτινα μακαρόνια: χαμήλωσαν τους μισθούς, λοβοτόμησαν τις συντάξεις, έβαλαν φόρους απίθανης επινόησης, έκλεισαν τις δουλειές, δεν άνοιξαν (άλλες) δουλειές, επέβαλαν να πληρώνουμε στα νοσοκομεία, στους γιατρούς, στις εξετάσεις, έκοψαν τα φάρμακα, κλείδωσαν με τον τρόπο τους τα φαρμακεία, έβαλαν – στο τέλος – τελείως λουκέτο στα ιατρεία και ανέβασαν σε πύραυλο την τιμή των καυσίμων.

Σου λένε: Επέζησαν με λίγο φαγητό, με καθόλου φαγητό, με λίγα φάρμακα, με καθόλου φάρμακα, με λίγη δουλειά, με καθόλου δουλειά, με λίγους γιατρούς, με καθόλου γιατρούς. Τώρα χωρίς θέρμανση πόσο θα αντέξουν ΚΑΙ στο κρύο, οι καριόληδες; Κι ακόμα, λένε, πως αν είναι ζόρικος ο χειμώνας θα τους φτάσουμε στα εφτά-οκτώ εκατομμύρια. «Να τ’ αφήσω ή να το κόψω κι άλλο;» ρωτάει ο χασάπης.

Ένα κείμενο που σ' αφήνει άναυδο...

«ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΡΙΑ ΖΩΗΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ». ΕΝΑ ΑΠ' ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΡΘΡΟ

Άρθρα αναγνωστών Γράφει ο KARNIK

Πόσο ανόητες μοιάζουν οι πολιτικές μας συγκρούσεις κι οι εγωιστικοί διαξιφισμοί μας μπροστά σ΄ αυτό το ποίημα της Χριστίνα! Πόσα ξεχασμένα, καταχωνιασμένα σε σκονισμένα ντουλάπια και πόσες σκέψεις γέννησε μέσα μου, διώχνοντας μακριά μου το ευτελές, μ΄ ένα ψιθύρισμα καρδιάς, μια προσωπική εμπειρία αποτυπωμένη έτσι, που να σου περνάει κατ΄ ευθείαν στο Είναι, αφήνοντάς σε άναυδο, για τη δύναμη της ψυχής της! Χριστίνα, δεν ξέρω αν παρακολουθείς με πόση περισσή ηλιθιότητα αντιμαχόμασταν πολιτικά, σ΄αυτό εδώ το σάιτ, με περισσή ελαφρότητα χωρίς πολλές φορές να περνά από το μυαλό μας, αυτό που βιώνουν όσοι βρίσκονται μπροστά στο θάνατο και καλούνται να παλέψουν σε μαρμάρινα αλώνια Ελπίζω να μην έχεις υποστεί κι αυτό το μαρτύριο… της ανάγνωσης των σχολίων μας, σε παρελθόντα άρθρα. +/- Δείτε τη συνέχεια

Η εξομολόγησή σου μ' ένα απλό φύσημα με σήκωσε και μ΄ έστειλε αλλού, προσγειώνοντάς με στα βουνά των Αγράφων, στη Νιάλα. Eκεί που ο αέρας είναι αμόλυντος κι οι σκέψεις αναβλύζουν καθαρές και γάργαρες σαν τα νερά τους. Σαν κι εμάς τους ηλίθιους, όπως θα παρατήρησες φαντάζομαι, σε περίπτωση που υποβλήθηκες στο μαρτύριο να μας διαβάσεις, υπήρξαν κι άλλοι στο παρελθόν, με παρόμοια πολιτική αντιπαλότητα και φανατισμό, που κατέληξε στο να συγκρούονται μεταξύ τους, αδέρφια με αδέρφια… έχοντας πάρει τα όπλα. Κάποια στιγμή τ΄ αδέρφια της μιας μεριάς, στρίμωξαν τ΄ αδέρφια της άλλης κι αυτά για να ξεφύγουν από τον θανάσιμο κλοιό, αποφάσισαν να διαβούν το διάσελο της Νιάλας και να διαφύγουν, σε μια εποχή που ούτε τ΄ αγρίμια θα τολμούσαν…. Να πώς τα περιγράφει ο μαχητής του ΔΣΕ, Μενέλαος Μούσιος, στο βιβλίο του «Η Νιάλα».

 «[…] Η φύση λες συμμάχησε κι αυτή με τον εχθρό να μας αφανίσει. Βογκάνε οι λαγκαδιές, τα φαράγγια, τα διάσελα. Σειέται το σύμπαν από το τρομερό μπουμπουνητό. Μέσα σ' αυτή την τρομερή, την αφόρητη κατάσταση, που μοιάζει με την Κόλαση του Δάντη, η φάλαγγα εξακολουθεί να προχωράει. Το βράδυ, 12 Απρίλη, ο 1ος και ο 2ος λόχος φθάνουν στην κορυφή του αυχένα και με μια ηρωική προσπάθεια περνούν την πόρτα του θανάτου, το διάσελο της Νιάλας και βρίσκονται στο απυρόβλητο της καταραμένης θύελλας. Στην Καρδίτσα οι αρχές περιμένουν να υποδεχτούν την ατέλειωτη φάλαγγα των αιχμαλώτων και γλεντούν προκαταβολικά. Μάταια όμως... Η χαρά των ανταρτών για την επιτυχία τους μετριάζεται από την περιπέτεια του 3ου λόχου και των πολιτών. Οι άοπλοι μαζί με το λόχο του Ερμή ξέκοψαν από την κύρια δύναμη του τάγματος, πήραν λάθος μονοπάτι και έπεσαν πάνω στο μέρος που βρίσκονταν τα φυλάκια του κυβερνητικού στρατού. Σαστισμένοι οι φαντάροι, κοιτάνε τους μαχητές του ΔΣΕ να κατεβάζουν τους γυλιούς τους και ν' αποθέτουν τα όπλα τους σαν νάταν παλιοί γνώριμοι ή νοικοκύρηδες στις σκηνές. Παίρνουν κι αυτοί θάρρος. Ξεκουκουλώνονται. - Είμαστε αδέλφια, λένε, μη μας πειράξετε, ούτε εμείς θα σας πειράξουμε. - Αδέρφια, αδέρφια, απαντάνε οι δικοί μας. […]» 

Ένα Είναι η σκηνή που αποτυπώνει πολύ όμορφα, ο Παντελής Βούλγαρης στο «Ψυχή βαθιά» (δείτε την εδώ).  Χριστίνα σ΄ ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτήν την εμπειρία ζωής μαζί μας, με αποτέλεσμα να βιώσω κι εγώ την εμπειρία μιας υπέροχης πτήσης στο πρόσφατο ιστορικό μας παρελθόν. Κι εγώ κέρδισα. Μου σιγοψιθύρισες λόγια ανθρώπινα γλυκά στο αυτί, ξυπνώντας μου τ΄ ανώτερα ένστικτα, θυμίζοντάς μου πόσο μικροί κι αδύναμοι είμαστε, μπροστά στα πολιτικά συστήματα και σε πολιτικές, καθώς και πως όλοι είναι αδέρφια μου, που μπορεί να έχουν ψυχές σαν την υπέροχη δική σου. Όλοι κερδίσαμε νομίζω. Κι εσένα ευχαριστώ Harddog, που το ξετρύπωσες και μας το χάρισες. Ήταν ΔΩΡΟ, που διώχνει και τον δικό μας καρκίνο…

ΥΓ.: Ζητώ συγνώμη αν σε κάποιους φαίνεται λίγο άσχετο. Οι περισσότεροι αναγνώστες του σάιτ, που παρακολουθούν τα σχόλια συστηματικά, γνωρίζουν γιατί το έγραψα…

** Το κείμενο αναρτήθηκε ως σχόλιο στο υπέροχο άρθρο της Χριστίνας που δημοσίευσε την Παρασκευή ο Harddog

Ο Μάιος ήρθε τον Σεπτέμβρη...

Ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Ελλάδος, 3η αγωνιστική. Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε. Το τέλος το ξέρουμε. Όλα τα λεφτά στο κόκκινο. Σωστά (με τα χάλια όλων των άλλων) και δίκαια! Δίκαια;

(Πόσα πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που έχασε την ικανότητά της να μας αιφνιδιάζει αυτή η διοργάνωση;)

Καλά λένε ότι η ΑΕΚ και ο Αρης είναι οι ομάδες του under. Τις βλέπεις και σου γυρίζουν... τα under-α 

Γιάννης Μπίλιος (επιλογές από το fb)

Καζαντζίδης ή… Μαραντόνα;

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΝΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΨΗΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Η... ΣΙΧΑΣΙΑ ΓΑ ΤΟ «ΥΠΑΡΧΩ» ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-ΥΜΝΟΙ  

Γράφει ο BADDOG 

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου δεν ακούγονταν ορατόρια του Μπαχ και μπαρόκ μουσική του Βιβάλντι, αλλά λαϊκά και, προπάντων, Καζαντζίδης. Και σ’ εκείνες τις μπατάλες κασέτες του πρώτου κασετοφώνου του πρώτου πατρικού αυτοκινήτου, o «Στελάρας» δέσποζε. Θυμάμαι, επίσης, ένα ταξίδι με το ΚΤΕΛ: ο οδηγός να έχει στη διαπασών «Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή, μια ιστορία πονεμένη…» και το λεωφορείο-κινητό μπουζουκσίδικο να έχει ντουμανιάσει από τα «Παλάς», τα «Άστορ», τα «22» και τα «Καρέλια». To λένε, άλλωστε, ότι η όσφρηση συνδέεται με τη μνήμη περισσότερο από κάθε άλλη αίσθηση… +/- Δείτε τη συνέχεια

Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, ή που μπορείς να λατρέψεις μέχρι υστερίας τον Καζαντζίδη, να εγγραφείς σε συλλόγους φίλων Στέλιου και να τους ακολουθείς σε τρισάγια στο μνήμα του στην φτωχομάνα Ελευσίνα, ή να τον μισήσεις θανάσιμα ως καλλιτέχνη, αυτόν και την… κλάψα του. Δεν με βάζω ούτε στη μία κατηγορία ούτε στην άλλη. Υπάρχουν αμέτρητα τραγούδια του Καζαντζίδη που σιχαίνομαι, με πρώτο και… χειρότερο το «Υπάρχω». Που μέχρι και… μάρκα ούζου έγινε κάποτε. Θα απορώ μια ζωή πώς το συγκεκριμένο τραγούδι έκανε τόση θραύση.

Υπάρχουν και άλλα, που τα θεωρώ «ύμνους». Άλλωστε, με τέτοιο όγκο παραγωγής –έχει τραγουδήσει από Μπάμπη Μπακάλη μέχρι Χρήστο Λεοντή, από Βασίλη Τσιτσάνη μέχρι Μάνο Χατζηδάκι, από Μίκη Θεοδωράκη μέχρι ποντιακά- θα υπάρχουν και τα μεν και τα δε. Όπως ποικίλα –δακρύβρεχτα και μη- είναι και όσα έχουν γραφτεί για τον Καζαντζίδη και θα γραφτούν και τώρα, υποθέτω, που συμπληρώθηκαν (χθες) 11 χρόνια από το θάνατό του.

Απ’ όλη αυτή την ντάνα του υλικού για το «φαινόμενο», κορφολογώ δύο «καταθέσεις». Η πρώτη είναι κάτι που είχα διαβάσει παλιά (δεν θυμάμαι πού), όπου ο συντάκτης παρέθετε τη μαρτυρία του Λάζαρου Κουλαξίζη, του ακορντεονίστα του Καζαντζίδη: ότι σε μια ηχογράφηση ήρθαν οι άνθρωποι της εταιρίας από το εξωτερικό κι έπαθαν πλάκα, βλέποντας τη… βελόνα στην κονσόλα! Η δεύτερη είναι η δήλωση του Χατζηδάκι, ότι φωνές σαν του Καζαντζίδη βγαίνουν κάθε διακόσια χρόνια!

Ανεξάρτητα, πάντως, από το πού κατατάσσω τον αείμνηστο, αυτό που προσωπικά θα ήθελα, που μ’ εξιτάρει, είναι κάποια στιγμή ν’ αναλάβει ένας φορέας με επαρκή δείκτη αξιοπιστίας να διοργανώσει ψηφοφορία για τον κορυφαίο Έλληνα τραγουδιστή-ίστρια των τελευταίων 50 ετών. Όπως πριν από μερικά χρόνια, επί παραδείγματι, είχε διοργανώσει η ΕΠΟ για τον τοπ ποδοσφαιριστή και είχε πρωτεύσει ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Κάτι ανάλογο. Μάλιστα, το τραγούδι διαθέτει ένα πλεονέκτημα σε σύγκριση με την μπάλα: δεν θα έχει αδικημένους «θρύλους». Σταρ της εποχής τους, των οποίων τα χαρίσματα και τα κατορθώματα δεν μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές η τεχνολογία. Να βλέπαμε και όλο το ranking έτσι όπως θα το διαμόρφωνε ο κόσμος. Τι εκπλήξεις θα μας προέκυπταν, αν θα προέκυπταν...

Σε ευχαριστώ, κι αντίο, καρκίνε...

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΕΣ. ΕΧΩ ΝΑ ΣΒΗΣΩ ΚΕΡΑΚΙΑ. ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ. ΕΧΩ ΝΑ ΚΛΑΨΩ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΤΣΙ. ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ. ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΑΘΟΣ ΓΚΟΜΕΝΟ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΔΑΧΤΥΛΑΚΙ ΤΟΥ ΠΟΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΠΑΝΑΣ.

Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ γράφει για την περιπέτειά της που μόλις τελείωσε 

Καρκίνος. Λέξη. Έχεις καρκίνο. Διάγνωση. Κάνει κρύο από μέσα προς τα έξω. Να παλέψω. Κάτσε να πάρω μια ανάσα και θα παλέψω. Κλαίνε. Φίλοι, συγγενείς, όλοι κλαίνε. Δεν πεθαίνω ρε παιδιά! Ρε παιδιά... πεθαίνω; Το νοσοκομείο απ' έξω φαίνεται μικρό. Από μέσα πελώριο. Και πάλι, δεν με χωράει. Τραγουδάω το Little Green Bag, δεν ξέρω γιατί. Τραγουδάω και κάνω τα τελευταία μου βήματα με δύο στήθη. Να ξυπνήσω. Να ξυπνήσω και να έχει φύγει από πάνω μου. Φταίω. Το τσιγάρο με κάπνισε, το ποτό με ήπιε, η δουλειά με δούλεψε κι η καρδιά - η μεγάλη καρδιά - μαύρισε, έσκασε και χύθηκε παντού. +/- Δείτε τη συνέχεια

Άνθρωποι με άσπρες ποδιές, άνθρωποι με μπλε μπλούζες και μάσκες. Βλέπω μόνο μάτια. Να ζωγραφίσουμε χαμόγελα πάνω στις μάσκες. Όλα θα πάνε καλά. Κάνει κρύο και κοιμάμαι. Ξυπνάω και κάνει κρύο. Και πόνο. "Υπομονή". Η λέξη που αυτοαναιρείται κάθε φορά που την ακούω.

Το πελώριο νοσοκομείο γεμίζει από τους ανθρώπους μου. Είναι πολλοί. Με αγαπούσαν τόσοι πολλοί άνθρωποι; Ευχαριστώ καρκίνε. Πικρά χαμόγελα. «Περαστικό να είναι». Τι εννοούν; Θα είναι. Δε βλέπω άλλη εναλλακτική. Δεν φεύγω. Δεν τελείωσα τίποτα. Έχω δουλειές. 

** Έχω να γελάσω με την καρδιά μου.

** Έχω να μυρίσω μωρουδίστικα κεφάλια.

** Έχω να πηδήξω στη θάλασσα από έναν ψηλό βράχο και να φοβάμαι. 

** Έχω να σβήσω κεράκια. Να χορέψω ένα τραγούδι που ακόμα δεν έχει γραφτεί.

** Έχω να δώσω αγάπη. Πολλή αγάπη. Από αυτή που σε κάνει να κλαις.

**  Έχω να κλάψω. Αλλά όχι έτσι. Για μικροπράγματα θέλω να κλαίω. Για έναν λάθος γκόμενο, για τον πόνο που σου δίνει το δαχτυλάκι του ποδιού όταν το κοπανάς στο τραπέζι.

Θέλω να με νοιάζει η πολιτική, ο Παναθηναικός, οι διακοπές. Ζωή το λένε αυτό. Αυτό που χάνεις τα κλειδιά σου. Αυτό που μετράς τα ψιλά σου και δε βγαίνουν για παγωτό. Αυτήν την καινούργια ρυτίδα που εντόπισες στον καθρέφτη. Τη φαγούρα που σε πιάνει στην πατούσα την ώρα που οδηγείς. 

Ζωή, φίλε μου καρκίνε. Κλείνω τα μάτια, τα ανοίγω και είμαι άλλη. Καραφλό κρανίο, πόνος σε σχήμα σώματος, γεύση φαρμάκου, μυρωδιά θανάτου. Τα νύχια ξεκολλάνε, το στόμα πληγιάζει, το μυαλό μουδιάζει. Κοιμάμαι. Τα όνειρα δεν έχουν καρκίνο. Ξυπνάω. Αγκαλιάζω το σκύλο. Αυτός δεν λέει «υπομονή». Μόνο κάνει. Μετράω μέρες, μετράω θεραπείες. Κι αυτό ζωή είναι. Με όση δύναμη μένει, χαμογελάω. Τόσος πόνος, δεν μπορεί παρά να είναι γέννα. Γεννιέμαι και πάλι. Με καινούργια νύχια, καινούργια μαλλιά και ολοκαίνουργια όρεξη για ζωή. Όρεξη για τα λίγα, για τα μικρά. Σε ευχαριστώ καρκίνε.

Σημείωση Harddog: Το κείμενο (που το βρίσκουμε υπέροχο και εξαιρετικά ανθρώπινο) ανήκει στην καλή μας φίλη, τη Χριστίνα, συνεργάτιδα από τα (όχι και πολύ) παλιά, ωραίων επαγγελματικά εποχών. Σήμερα το πρωί ανοίγοντας το fb μόλις είχε αναρτήσει ένα άλλο κείμενό της. Σαν να κτυπήσαμε με τον κασμά φλέβα κι ένας πίδακας άρχισε να αναβλύζει συναισθήματα. Ξεκινούσε με την ανακοίνωση στους φίλους της ότι «μετά από 230 μέρες περίπου, ολοκλήρωσα χτες τη μάχη μου ενάντια στον καρκίνο του μαστού». Και απηύθυνε ευχαριστίες σε όσους την στήριξαν, με έναν τρόπο (αποτέλεσμα της εξαιρετικής της πένας) πληθωρικής τρυφερότητας, αλλά και δύναμης που μόνο απέναντι στον κίνδυνο μπορεί να αντιτάξει ο άνθρωπος. Γυναίκα από άρωμα αλλά και από μάρμαρο! Της ζητήσαμε να βάλουμε κάτι από εκείνο που διαβάσαμε και μας έστειλε αυτό που βλέπετε παραπάνω. Χαρά μας που είχαμε την τιμή… της πρώτης δημοσίευσης. (Το άλλο κείμενο θα το βρείτε στα σχόλια του άρθρου).

Απ' τους Σημίτηδες ώς τους Γιωργάκηδες

Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ. ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ 2005 Ή ΦΥΓΗ ΣΤΟ 2020; 

Άρθρα αναγνωστών, γράφει ο VERSUS

Έτυχε να έχω ζήσει τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ (φυσικά σαν αντίπαλος του και όχι σαν μέλος του). Υπήρχε πολύς αγνός κόσμος που πίστευε ότι θ' αλλάξει την Ελλάδα μέσα από το μοντέλο του λεγόμενου “τρίτου δρόμου”. Λόγω της ιδιαιτερότητας της εποχής εκείνης, το ΠΑΣΟΚ, όπως και όλα τα κόμματα, είχε σαν βασική προτεραιότητα την επίλυση των εθνικών θεμάτων και πάντοτε συνέδεε την “εθνική ανεξαρτησία” με την “κοινωνική απελευθέρωση”. Όλα αυτά ήταν οι παρακαταθήκες του ΠΑΚ (της παράνομης οργάνωσης του Παπανδρέου την εποχή της χούντας) που πέρασαν στη συνέχεια στο ΠΑΣΟΚ και διατηρήθηκαν, προγραμματικά τουλάχιστον, μέχρι τις εκλογές του 1981. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΚ είχε στο πρόγραμμα του ακόμα και την ένοπλη εξέγερση και το αντάρτικο πόλεων (ίσως κάποιοι έχουν ακούσει το περίφημο “ΠΑΚ ΠΑΚ Φενταγίν, Τουπαμάρος Βιετκόγκ”). +/- Δείτε τη συνέχεια

Η βασική διαφωνία με το ΚΚΕ ήταν για το σοβιετικό μοντέλο που το θεωρούσε λανθασμένο (το ΠΑΣΟΚ υποστήριζε την αυτοδιαχείριση...), το δε ΚΚΕ εσ το θεωρούσε ρεφορμιστικό κόμμα επειδή αυτό υποστήριζε την ένταξη στην ΕΟΚ. Τώρα, το πώς αυτό το κόμμα εκφυλίστηκε και στράφηκε αρχικά στον λαϊκισμό της περιόδου 1981-1989 και στη συνέχεια μετατράπηκε στο εξάμβλωμα της περιόδου 1993-2004 και στο μειοδοτικό τερατούργημα της περιόδου 2009-2011, αυτό σηκώνει συζήτηση. Ένα μικρό κόμμα-οργάνωση του 1974 αύξησε την επιρροή του με πολύ γρήγορους ρυθμούς και συγκέντρωσε κυρίως τους ψηφοφόρους και τα στελέχη της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, ανθρώπους που είχαν δημοκρατικό φρόνημα, που επιθυμούσαν να μην έχουν τον ξένο παράγοντα πάνω από το κεφάλι τους αλλά που σε καμμία περίπτωση δεν ήθελαν μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία, τέτοιες που να αγγίζουν το σύστημα. Απλά, το λεγόμενο τότε κέντρο ήταν κόσμος που ήθελε να ζήσει καλύτερα, σε μια πιο δίκαιη κοινωνία, με περισσότερα προνόμια και παροχές αλλά μέσα στα πλαίσια του συστήματος.

Είμαι βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ εκφυλίστηκε όχι γιατί αναδείχτηκαν στην ηγεσία του οι Σημίτηδες οι Τσοχατζόπουλοι ή οι Γιωργάκηδες αλλά γιατί το οδήγησε στον εκφυλισμό η ίδια η φύση και τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της εκλογικής του βάσης και του στελεχικού του δυναμικού. Οι Σημίτιδες κλπ εμφανίστηκαν ΑΦΟΥ είχε γίνει σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να αλλάξει την κοινωνία αλλά θα περιοριζόταν στο να διαχειριστεί το σύστημα. Πιθανώς με καλύτερους όρους απ' ό,τι η δεξιά αλλά πάντως να το διαχειριστεί. Να δημιουργήσει τα δικά του τζάκια, τους δικούς του επιχειρηματίες, το δικό του πλέγμα συμφερόντων. Αυτά ήταν που οδήγησαν στους Σημίτιδες.

Καλό θα ήταν, νομίζω, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αντίστοιχη ή και πιο αλματώδη αύξηση της επιρροής του από αυτή που είχε το ΠΑΣΟΚ, να έχει βγάλει κάποια συμπεράσματα. Μοιραία, η διαπάλη για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί μέσα στο ίδιο το κόμμα, εκεί όπου οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με το πόσο γρήγορα αυτό θα μαζικοποιείται και τι κόσμος θα γίνεται μέλος του και με τι σκοπούς. Προσωπικά θεωρώ πως οτιδήποτε δεν γίνεται από τα κάτω είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Θεωρώ επίσης ότι ένα κόμμα, ακόμα κι αν είναι πιο “προχωρημένο” από την κοινωνία θα αναγκαστεί να κάνει πίσω προκειμένου να μην έρχεται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι είδους κοινωνία θα ήθελε ο ελληνικός λαός αλλά έχω την αίσθηση ότι τον εκφράζει περισσότερο μια επιστροφή στο 2005 παρά μια φυγή προς το 2020.