να μπει στην κούρσα του τίτλου με το 2-1 στο ντέρμπι, αλλά αυτοί οι κάποιοι του τράβηξαν τη μάσκα οξυγόνου με τη φωτοβολίδα στο χέρι του Κασάμι – και όχι μόνο. Φέτος δεν τον άφησαν καν να πάρει αναπνοή με τη φωτοβολίδα στο πόδι του Φινμπόγκασον.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν σε ΟΜΗΡΙΑ και χθες το πυροβόλησαν στον κρόταφο. Μαζί πυροβόλησαν και τον Παναθηναϊκό που μπαίνει στο πιο σκοτεινό τούνελ της ιστορίας του, με ή χωρίς Αλαφούζο.
Το επιχείρημα που εκπορεύεται από μια κατεύθυνση είναι ότι η απόφαση να μην αρχίσει ο αγώνας πάρθηκε εύκολα, ελαφρά τη καρδία, όταν τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει. Και ακόμα, ότι πάρθηκε με μεγάλη καθυστέρηση από τη στιγμή που έπεσε η πρώτη φωτοβολίδα. Αλλά δεν μπορεί να γίνει τέτοια κουβέντα όταν ένας αστυνομικός πήγε στο νοσοκομείο τραυματισμένος και όταν ποδοσφαιριστές που βγήκαν αναγνωριστικά στο γήπεδο δέχτηκε κατευθυνόμενα πυρά.
Το έδαφος ήταν γόνιμο για να γίνει διακοπή ή για να μην αρχίσει το παιχνίδι. Ο νόμος υπήρχε, οι προειδοποιήσεις για την εφαρμογή του κρέμονταν πάνω από το ντέρμπι. Ο Παππάς πήγε έτοιμος ψυχικά και νοητικά να το κάνει αν χρειαστεί – και χρειάστηκε. Ο Ολυμπιακός πήγε έτοιμος για να φύγει με τον παραμικρό (για να μη συμβούν τα περσινά) και έφυγε.
Έμεινε μόνο το βαρύ στίγμα και το αβέβαιο αύριο. Όπως έμεινε και βεβαιότητα ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Αλλά χθες μάθαμε και κάτι ακόμα: ότι η βλακεία δεν είναι ΠΟΤΕ αθώα!
Διον. Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Γιάννης Μηνδρινός: Κλείστε τους, επιτέλους!
