Η συνθέτις Μανωλίδου και η κυρία που ρωτάει για... βρώμικα σώβρακα

Ευγενία Μανωλίδου, τηλεπερσόνα, ανακρίτρια απολύτως ιδιαίτερων στιγμών, διευθύντρια ορχήστρας, συνθέτις και σύζυγος του Αδώνιδος. Η επιτομή της φιλοδοξίας. Αυτές τις μέρες έχει πάρει σβάρνα ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και δήμους (όπως στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς, λόγου χάρη, με θορυβώδες χάπενινγκ) προκειμένου να διαφημίσει τη συναυλία της με θρυλικά μιούζικαλ. Ίσως είναι το μοναδικό πρόσωπο στα τελευταία 24ωρα που συναγωνίζεται σε πυκνότητα τις ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις του ετέρου ημίσεως. Αν δεν ήταν εκνευριστική θα ήταν απολαυστική. Την άκουσα καταρχάς το πρωί του Σαββάτου σε μια εκπομπή τού Βήμα Fm που παρουσιάζει κάθε εβδομάδα σημαντικούς ανθρώπους της Τέχνης και τους Πνεύματος, Αλλά κυριολεκτικά σημαντικούς. Άγνωστο πώς, την προηγούμενη εβδομάδα επελέγη η κυρία Μανωλίδου. +/- Δείτε τη συνέχεια

Και φαίνεται πως με το άκουσμα της ναζιάρικης φωνής της έσπασαν τα τηλέφωνα και ξεχείλισαν από αρνητικά sms και e-mail τα ηλεκτρονικά κουτιά τού σταθμού. Τόσο που ο παρουσιαστής (Νίκος Θρασυβούλου) αναγκάστηκε να αναφερθεί στην αντίθεση κάποιων (πολλών υποθέτω εγώ) ακροατών και διαχώρισε τη θέση του: δεν παρουσίαζε την τηλεπερσόνα, είπε, αλλά τη μουσικό. Η κυρία Μανωλίδου-Γεωργιάδου ήταν καταιγιστική για το τι θα ακούσουμε στη συναυλία της. Και σαρωτική στο πώς το πλάσαρε. Περίπου όπως τα βιβλία ο Άδωνις. «Και αν δεν κερδίσετε καμιά από τις προσκλήσεις που δίνει ο σταθμός για τη συναυλία, το εισιτήριο είναι φτηνό, αρχίζει από τα δέκα ευρώ, όσο έχει ένα εισιτήριο κινηματογράφου», διαλάλησε. Εδώ τα καλά τραγούδια, εδώ τα καλά καρπούζια.

Και μετά αράδιασε σε ρυθμό πολυβόλου το τι θα ακούσαμε. Με μια συναρπαστική οξφορδιανή προφορά. Εκείνο το Grease πώς το έλεγε! Με τι αξάν! Την ίδια αξάν που είχε και το «με αγαπάει ο κόσμος». Ξεχείλιζε η αγωνία της να μας πείσει ότι πάλεψε πολύ στη ζωή της. Και μάθαμε ότι έστειλε άπειρα βιογραφικά για τη δουλειά της πριν αποφασίσει να βγει στο γυαλί. Ακόμα και στο Πεκίνο απευθύνθηκε. Όπου υπέβαλε μια σύνθεσή της. Γιατί μπορεί ο κόσμος να ξέρει, είπε, ότι διευθύνει ορχήστρα, αλλά εκείνο που δεν ξέρει είναι ότι οι βασικές της σπουδές αφορούσαν στη σύνθεση.

Τελικά, όπως διευκρίνισε, είδε και αποείδε και αναγκάστηκε να βγει στην τηλεόραση για να φτάσει στο πλατύ κοινό. Και για να γίνει γνωστή, δημοφιλής. «Έτσι με έναν παράδοξο τρόπο μπορώ σήμερα να κάνω τις συναυλίες μου», είπε. Στοχεύοντας, όμως τι; Να περάσει στην Ιστορία ως μουσικός; Ή ως φιλόδοξο πλάσμα που παραμέρισε την Τέχνη της για να γίνει γνωστή από την «Στιγμή της Αλήθειας».

Μα έτσι, με αυτήν τη διαδρομή που ακολούθησε, το πιθανότερο είναι ότι κανείς δεν θα τη θυμάται ως συνθέτιδα, αλλά ως τηλεπαρουσιάστρια που (με αξάν, συχνά) ρωτούσε τα θύματα-παίκτες αν κάποτε στη ζωή τους συνέβη να φοράνε το ίδιο σώβρακο πάνω από τρεις μέρες ή αν απάτησαν τον άντρα τους με κάποιον συγγενή του. Και να εισπράττει τα «ναι» τής δημόσιας ηλιθιότητας κάτω από τα χειροκροτήματα της μαμάς τού κυρίου με το βρώμικο εσώρουχο και του συζύγου με το συγγενικό κέρατο.

Υστερόγραφο: Στην κυρία που τόσο συναρπαστικά προφέρει το «West Side Story», το «Cats» και το «Phantom of the Opera», κάποιος πρέπει αν πει ότι ο χώρος στον οποίο θα διευθύνει την ορχήστρα της ονομάζεται «Μπάνμτιντον» κι όχι «Μπάντμιγκτον». Δεν είναι δα και αρχαία ελληνικά.